Schizlog

[Lukas]

Depressie en sociale fobie, maar zou iets straffer moeten krijgen. Niet dat het nu heel slecht ga ofzo, gewoon

Laat je me dat weten of dat andere dan werkt en wat het is? Niet voor mij, gewoon nieuwsgierigheid.

[Pinada]

@Lukas: Goed te lezen dat het zo goed gaat!

[Lukas]

@Lukas: Goed te lezen dat het zo goed gaat!

Dank je wel.

[Lukas]

Hier het verslag van een derealisatie. Lang geleden dat ik dat nog gehad heb, sinds ik de medicatie neem is dat niet meer teruggekomen.



Ik word wakker, kijk rond me heen, herken niets, weet niet waar ik ben, ik ben thuis, word wakker in mijn eigen bed, herken niets, de wereld is onbekend, ik kijk in de spiegel, een vreemde kijkt mij aan, ik ben niet wie ik zie, wie is dat?
Ik kijk rond me heen en zie voorwerpen, stoelen en een tafel, zijn die van mij?
Ik herken niets, zie niet wat de zin is van die zaken, zie niet dat die dingen herkenbaar zijn. een tafel is een tafel, en toch is het alsof ik niet weet dat het mijn tafel is.
Ik ben op een planeet beland waar ik de naam niet van ken, waarvan ik weet dat ik er nooit ben geweest en waarvan ik weet dat ik er niets ken.
Ik kijk in de spiegel en de vreemdeling die mij aankijkt is een man die niet weet dat hij zichzelf is, een kerel die in een vreemde omgeving leeft en niet weet dat hij thuis is.
Het onbestemde gevoel van verlatenheid drukt zwaar op hem, de eenzame man, de vreemdeling die in de spiegel kijkt, die niets herkent.
De hond springt naar hem op en hij voelt niets dat hem er doet aan herinneren dat het zijn hond is.
Er is een leegte die hem mijlenver van de werkelijkheid werpt.
Leegte is zijn deel, niets is nog denkbaar, het leven is een bal waarin hij zich verliest.
Als hij rondloopt en kijkt is alles onbekend en niet van zijn wereld, het is een vreemde combinatie van voorwerpen die een rondedans maakt en waar hij niets van begrijpt.
Een stoel is een stoel maar onherkenbaar in de ogen van de vreemde man. Zijn huis, een voorwerp waar hij niets van begrijpt. De wereld is een brij van indrukken die onbegrijpelijk dolen in zijn beleving.
Zonder doel loopt hij rond in zijn huis dat hij niet herkent, hij wast zich en weet niet waarom.
Hij is alleen, loopt naast zijn vrouw en spreekt niet want hij herkent haar niet, herkent zichzelf niet. Zwijgend vraagt hij zich af waar hij is en voelt zich zo alleen, de wereld is leeg. In een vlaag van verbijstering probeert hij zich af te vragen waar hij is, wie hij is, wat hij aan het doen is en waarom hij is. Nergens komt een antwoord, nergens een herkenningspunt.
Het lichaam waar hij zich in bevind is een vreemde gewaarwording, het rekt uit en krimpt in, het reikt naar werelden waarvan hij niet het vermoeden had dat ze bestonden. Een armlengte is een ellenlange reis naar de andere kant van de kamer en terug geraken is een onmogelijke opgave want de tijd staat stil. Zwevend tussen realiteit en droom verzekert hij zichzelf van het bestaan van zichzelf en tracht te beseffen dat de werkelijkheid toch ergens daarbuiten is. Toch vind hij ze niet.
De wereld is een ongrijpbare bol waarvan hij geen deel is. De plasticiteit van de wereld kent geen grenzen.
Als hij praat hoort hij zichzelf niet, hij hoort een stem die woorden spreekt en onbegrijpelijke dingen zegt. Wat is de realiteit? Vragen komen in hem op en hij weet er verdomd geen antwoord op te vinden. Angst wordt overheersend en alomtegenwoordig. Verder is er niets, geen enkele emotie, alleen angst, angst voor hetgeen hij ziet en hoort, hetgeen hij beleeft en niet meer voelt.

[gleke]

het heeft me echt 2 uren ofzo gekost tegen wanneer ik tot hier ben geraakt, maar dat was het zeker waard
ik kan alleen maar lof over je spreken: dat je er zo goed over kan spreken.. ik heb me nog nooit zo betrokken bij iemand gevoeld. je verwoord echt alles goed.

sterkte nog
vandaag hou je eens rust zeker na nachtdienst?

[GeneralIx]

Bizarre ervaring lijkt me dat.

[roelinho]

Mooi geschreven

[Lukas]

Bizarre ervaring lijkt me dat.

Dat is het inderdaad

[Lukas]

Mooi geschreven

Dank je !

[Sjimmie]

eey Lukas even serieus .. heb jij er nooit over gedacht om over je ervaring een boek te schrijven ?
Hoe jij dingen schrijft en beschrijft is echt pakkend dus ik zou zeggen maak die sprong in het diepe en begin te type

[niet_hier]

Lukas, hoe lang houdt zo'n derealisatie aan? En hoe kom je er "weer uit"? Daar bedoel ik mee: tot je weer de wereld en de voorwerpen om je heen herkent, kunt plaatsen?

[Lukas]

Lukas, hoe lang houdt zo'n derealisatie aan? En hoe kom je er "weer uit"? Daar bedoel ik mee: tot je weer de wereld en de voorwerpen om je heen herkent, kunt plaatsen?

De laatste keer dat ik het had was ongeveer een kleine week, dat was wel heftig toen.
Hoe je er weer uit komt weet ik niet, toen was ik naar de dokter gegaan en tegelijkertijd was dat aan het weggaan, het komt en gaat, maar er is volgens mij niet iets dat je kan doen om er zelf uit te geraken.
De psychiater op zijn beurt zei dat een derealisatie op zich niet erg is, alleen bizar. Het kan voorkomen bij verschillende psychische aandoeningen.
Nu ik medicijnen neem 'kan' dat in principe niet meer terugkomen.
Maar het is wel een hele ervaring, hahaha!

[Lukas]

eey Lukas even serieus .. heb jij er nooit over gedacht om over je ervaring een boek te schrijven ?
Hoe jij dingen schrijft en beschrijft is echt pakkend dus ik zou zeggen maak die sprong in het diepe en begin te type

Dank je, zou wel willen hoor en heb er ook aan bezig geweest maar een boek vullen op een goeie manier is moeilijker dan ik dacht
Maar ben er niet mee gestopt, zit een beetje in een writersblock

[niet_hier]

Een week lang? Dat moet inderdaad een hele rare ervaring zijn. Ik kan me het nauwelijks voorstellen.

[Lukas]

Een week lang? Dat moet inderdaad een hele rare ervaring zijn. Ik kan me het nauwelijks voorstellen.

Is maar goed dat je je het niet kan voorstellen het is een rare maar ook een nare ervaring.