Tweet
Mijn verhaal
10 jaar geleden liep ik voor het eerst de sportschool in, als probleemjongere had ik baat bij een hobby waar ik mijn energie in kwijt kon dus nam mijn neef me mee.
Ondanks dat ik een fors postuur had had ik totaal geen talent, ik bankdrukte hooguit 35 kilo en deadlifte misschien met 80.
Dit heeft lang geduurd, na een half jaar trainen drukte ik 70 kilo en eigenlijk schoot het niet echt op.
Ondanks mijn overdreven fanatisme wilde het niet vlotten en ik denk dat de omgeving wel eens gedacht moet hebben waar ik mee bezig was.
De jaren kabbelden voort en ik deed maar wat, tot ik met een oude Hagenees ging trainen deze man had bodybuild wedstrijden gedaan en leerde me squaten deadlift en los bankdrukken.
Toen ging het snel, in september 2006 deed ik mijn eerste sterkste man wedstrijd en trok daar 220 kilo op de deadlift.
Deze tendens heb ik een jaar voortgezet tot het leven mij een aantal fikse klappen uitdeelde.
In 2,5 jaar tijd verloof ik 7 dierbaren en raakte van het pad af, trainen deed ik wel maar tegelijk haalde ik veel narigheid uit en heb het mezelf heel heel erg moeilijk gemaakt.
Ik was blij dat ik het trainen nog had als uitlaatklep en heb er veel verdriet in kwijt gekund, als ik onder de barbell sta of mezelf opfok voor een deadlift flitsen er nog altijd veel beelden door mijn kop.
Na deze periode volgde een periode waar ik niet te diep op inga maar waarin ik veel geleerd heb.
Daarna stond ik voor de keuze, eeuwig zo door blijven lummelen of er godverdomme nog wat van proberen te maken..
Ik koos mijn pad en schopte veel mensen van mijn pad af die er niet op hoorden, ging na 10 jaar terug naar school en stortte me vol op het trainen.
In de eerdere jaren heb ik nooit gelooft in het nut van goede voeding, en bleef lang aan deze mening hangen.
De laatste jaren ben ik echter gaan inzien dat het voor herstel gewoon onontbeerlijk is om je voeding en in ieder geval je eiwitopname op peil te hebben.
Ondanks dat ik graag mag schoppen tegen sommige huisjes aan hier weet ik precies wat ik eet en ja ik heb tegenwoordig ook een weegschaaltje voor mijn eten..
Op dit punt in mijn leven kijk ik terug op alles en ben ik blij dat ik na al die jaren nog altijd train, ik kan nog altijd als een kind genieten van een geslaagde pr poging en het helpt me nog altijd om veel dingen een plaats te geven.
Het gevoel dat je krijgt als iets lukt wat je daarvoor zo vaak niet gelukt is, is niet te beschrijven en moet je ervaren hebben om te begrijpen wat ik bedoel.
Mijn studie heb ik voortgezet, na de vakantie ga ik aan de slag bij een instelling waar men jongeren begeleid en op het goede pad probeert te houden.
Met mijn achtergrond weet ik waar ik over praat, en ik hoop dat ik mijn passie voor onze sport op deze jongeren kan overbrengen en als ik er 1 kan behoeden voor mijn valkuilen dan is mijn missie geslaagd.
Trainen zal ik altijd blijven doen, het helpt me om mijn rust te vinden en is voor mij een rode draad die in goede en slechte periodes van mijn leven altijd is blijven lopen sinds December 2002.
Als mens heb ik mijn rust gevonden, ik weet waarvoor ik vechten wil en wie mij zal behoeden en sta na een aantal hele turbulente jaren eindelijk op 2 poten vast in de grond!
10 jaar geleden liep ik voor het eerst de sportschool in, als probleemjongere had ik baat bij een hobby waar ik mijn energie in kwijt kon dus nam mijn neef me mee.
Ondanks dat ik een fors postuur had had ik totaal geen talent, ik bankdrukte hooguit 35 kilo en deadlifte misschien met 80.
Dit heeft lang geduurd, na een half jaar trainen drukte ik 70 kilo en eigenlijk schoot het niet echt op.
Ondanks mijn overdreven fanatisme wilde het niet vlotten en ik denk dat de omgeving wel eens gedacht moet hebben waar ik mee bezig was.
De jaren kabbelden voort en ik deed maar wat, tot ik met een oude Hagenees ging trainen deze man had bodybuild wedstrijden gedaan en leerde me squaten deadlift en los bankdrukken.
Toen ging het snel, in september 2006 deed ik mijn eerste sterkste man wedstrijd en trok daar 220 kilo op de deadlift.
Deze tendens heb ik een jaar voortgezet tot het leven mij een aantal fikse klappen uitdeelde.
In 2,5 jaar tijd verloof ik 7 dierbaren en raakte van het pad af, trainen deed ik wel maar tegelijk haalde ik veel narigheid uit en heb het mezelf heel heel erg moeilijk gemaakt.
Ik was blij dat ik het trainen nog had als uitlaatklep en heb er veel verdriet in kwijt gekund, als ik onder de barbell sta of mezelf opfok voor een deadlift flitsen er nog altijd veel beelden door mijn kop.
Na deze periode volgde een periode waar ik niet te diep op inga maar waarin ik veel geleerd heb.
Daarna stond ik voor de keuze, eeuwig zo door blijven lummelen of er godverdomme nog wat van proberen te maken..
Ik koos mijn pad en schopte veel mensen van mijn pad af die er niet op hoorden, ging na 10 jaar terug naar school en stortte me vol op het trainen.
In de eerdere jaren heb ik nooit gelooft in het nut van goede voeding, en bleef lang aan deze mening hangen.
De laatste jaren ben ik echter gaan inzien dat het voor herstel gewoon onontbeerlijk is om je voeding en in ieder geval je eiwitopname op peil te hebben.
Ondanks dat ik graag mag schoppen tegen sommige huisjes aan hier weet ik precies wat ik eet en ja ik heb tegenwoordig ook een weegschaaltje voor mijn eten..
Op dit punt in mijn leven kijk ik terug op alles en ben ik blij dat ik na al die jaren nog altijd train, ik kan nog altijd als een kind genieten van een geslaagde pr poging en het helpt me nog altijd om veel dingen een plaats te geven.
Het gevoel dat je krijgt als iets lukt wat je daarvoor zo vaak niet gelukt is, is niet te beschrijven en moet je ervaren hebben om te begrijpen wat ik bedoel.
Mijn studie heb ik voortgezet, na de vakantie ga ik aan de slag bij een instelling waar men jongeren begeleid en op het goede pad probeert te houden.
Met mijn achtergrond weet ik waar ik over praat, en ik hoop dat ik mijn passie voor onze sport op deze jongeren kan overbrengen en als ik er 1 kan behoeden voor mijn valkuilen dan is mijn missie geslaagd.
Trainen zal ik altijd blijven doen, het helpt me om mijn rust te vinden en is voor mij een rode draad die in goede en slechte periodes van mijn leven altijd is blijven lopen sinds December 2002.
Als mens heb ik mijn rust gevonden, ik weet waarvoor ik vechten wil en wie mij zal behoeden en sta na een aantal hele turbulente jaren eindelijk op 2 poten vast in de grond!
Comment