Tweet
ik lees mbt as vrij veel op dbb en met name van GetXXl, onderstaand stuk van hem dan ook met toestemming gekopieerd.
Humaan Choriongonadotrofine (hCG): werking en gebruik.
Blijkbaar is er (gek genoeg!) nog verwarring onder bodybuilders wat betreft het gebruik van hCG; er zijn nog mensen die hCG gebruik NA een kuur superieur achtten t.o.v. van hCG gebruik gedurende een kuur (
). Ik ga in dit stukje het e.e.a. uitleggen om uiteindelijk to the point te komen waarom hCG gebruik gedurende de kuur zowat het slimste is wat je kunt doen. Mocht je dus geen zin hebben om dit epistel door te spitten, er is 1 belangrijke take home message: hCG gebruik gedurende de kuur geniet de voorkeur, zeer zeker bij langere kuren. En daarmee basta. Misschien dat ik later nog een bonus toevoeg m.b.t. hCG gebruik na de kuur.
Wat is het?
hCG is de humane variant van choriongonadotrofine, een eiwit wat fungeert als endocrien hormoon en hierbij bindt aan de LH receptor. hCG wordt dan ook vaak bestempeld qua werking alszijnde 'het mimict LH'. Het hormoon wordt door vrouwen geproduceerd gedurende de zwangerschap, en normaal gesproken niet door mannen. Samen met LH, FSH en TSH behoort het tot een groep glycoproteinen (eiwitten met een stuk koolhydraat eraan) die bestaan uit twee delen, zogehete subunits, hiervan delen deze 4 hormonen de alpha-subunit. De beta-subunit is hetgeen ze onderscheidt. De beta-subunit van hCG komt voor circa 80% overeen met die van LH, en beide hormonen binden dus aan de LHR (ook wel LHCGR gedoopt).
In principe zijn er twee verschillen belangrijk wat betreft de functie van hCG en LH. Het eerste verschil vloeit voort uit de chemische structuur van beide substanties, namelijk de halfwaardetijd. De halfwaardetijd van hCG bedraagt circa 36 uur, die van LH nog geen half uur.
Het tweede verschil vloeit voort uit zowel de halfwaardetijd van LH, alsook de afgifte hiervan: dit gebeurt met pulsen (de korte halfwaardetijd laat pulsering toe [maakt het zinvol], immers zou een hele lange halfwaardetijd van hCG tot constant hoge niveaus leiden).
Wat impliceren deze verschillen? Wel; ze binden dus aan de LHR. De LHR is een g-protein coupled receptor. G-protein coupled receptors zijn membraan receptoren (d.w.z. dat ze in het celmembraan gelegen zijn), en hun activerende functie middels zogehete 'g-proteinen' signaleren. Deze signalerings cascade komt neer op de activering van verscheidene kinases. Kinases zijn enzymen die substraten fosforyleren. Fosforylering van een substraat leidt tot activatie/deactivatie. Nu wil het dat veel g-protein coupled receptors door toedoen van hun eigen activatie, zichzelf ook (tijdelijk) deactiveren: 'n kinase van de signalerings cascade fosforyleert de receptor zelf (in essentie een vorm van negatieve terugkoppeling op cellulair niveau). En nu wil het ook dat de LHR ook hiertoe behoort! De LHR deactiveert zichzelf tijdelijk; en dit is waar dat pulseren belangrijk wordt: de tijdsinterval tussen de pulsatie laat defosforylatie toe, waardoor de LHR weer hun ligand kunnen laten binden en geactiveerd kunnen worden.
Wat betreft efficientie is zoiets dus vrij optimaal, vraag is of dit er toe doet bij hCG gebruik: neen. De receptoren raken toch weer op den duur gedesforoyleerd en laten activatie weer toe. Niet heel optimaal biologisch gezien, maar het werkt. Verscheidene klinische studies tonen dit ook aan (zie o.a. Trinchard-Lugan et al. 2002).
En nu?
Wel, het grootste probleem bij herstel van de HPG as is het suboptimaal functioneren van de testes. D.w.z. een verminderde response op LH wat betreft de testosteron productie. Des te langer je kuurt, des te langer de gonadotropen (LH & FSH) onderdrukt zijn, en des te 'ongevoeliger' de testes worden wat dat betreft. Bij hele korte kuren is de oorzaak van de hypogonadie vrijwel nooit primair (niveau testes), maar secundair, wat zichzelf in principe vrij snel oplost, en versneld kan worden door gebruik van een SERM. Bij langere kuren gaat primaire hypogonadie een belangrijke rol innemen; ondanks verhoogd niveau van de gonadotropen blijft de testosteron productie disproportioneel (in de negatieve zin).
Dit vloeit direct voort uit de afwezigheid van activatie van de LHR op de Leydig cellen (met o.a. resulterend atrofie). Het hoe en waarom is niet goed duidelijk. Meest voorbijkomende mechanisme is dat er minder LH receptoren aanwezig zijn, waardoor de testosteron productie niet goed gestimuleerd kan worden. Echter zijn er aanwijzingen (in vitro) dat dit waarschijnlijk niet de reden is: ondanks een verminderd aantal LH receptoren is de resulterende cAMP productie normaal. Een verklaring zal waarschijnlijk gezocht moeten worden in de activiteit van de verscheidene enzymen in de steroidogenese (CYP11A1, CYP17A1, 3beta-HSD), dan wel de expressie van StAR (regelt het intracellulaire transport van cholesterol, een hele belangrijke factor in de steroidogenese). Iets om de literatuur in te duiken voor de fanatiekeling; ik ga het (nu) niet doen. (Notabene zal het verminderde celvolume ook direct effect hebben, immers beinvloedt dit eiwit synthese).
Waar we dus naar willen streven is het waarborgen van het interne milieu wat betreft de Leydig cellen, zodat deze verminderde response na activatie van de LHR tot een minimum beperkt blijft. Dit is dus waar hCG bij komt kijken. Belangrijk bij dit interne milieu is namelijk (schrik niet): testosteron. Testosteron is zo'n beetje de belangrijkste autocriene/paracriene regulator in de testes. De reden waarom exogeen toegediende androgenen hier geen fluit voor uitmaken is omdat het niveau in de testes van testosteron circa 100 maal hoger ligt dan in de circulatie (en dan valt het ook nog te bezien of het vanuit de circulatie een beetje homogeen diffuseert naar de testes mocht je extreme hoeveelheden toedienen). En dit is dus precies wat hCG prima doet: de testosteron productie in de testes stimuleren gedurende onderdrukking van de HPG as. Hier is notabene een directe klinische studie van die aantoont dat hCG toediening gedurende onderdrukking van de HPG as middels testosteron dit prima doet (Coviello et al. 2005. Later is er nog 'n studie door Roth et al. [2010] uitgevoerd waarbij de onderdrukking via een GnRH antagonist werd geinduceerd, om uit te sluiten dat de exogeen toegediende testosteron de resultaten beinvloedde; dit was dus niet het geval).
Gebruik?
Als we kijken naar de studie van Coviello et al. zien we dat 250 IU EOD genoeg is om het testosteron niveau in de testes (intratesticulair testosteron – ITT) prima te waarborgen. Gezien de pharmacokinetica van hCG (te zien in Trinchard-Lugan et al. 2002) kunnen we dit ook af met een mindere frequentie dan EOD; 1 maal per week zou net te kort schieten, maar 2 maal per week is prima. Als we dus die 250 IU EOD omrekenen naar wat er per week zou gezet worden is dit circa 875 IU, en kom je uit op iets meer dan 400 IU tweemaal per week. Nu wordt hier vaak 2x 250 IU per week geadviseerd, wat op basis van de resultaten van Coviello et al. tekort schiet. Verder ben ik tot op heden ook geen overig materiaal uit de literatuur tegengekomen die zo'n protocol zou rechtvaardigen.
Humaan Choriongonadotrofine (hCG): werking en gebruik. - DutchBodybuilding.com forum
Humaan Choriongonadotrofine (hCG): werking en gebruik.
Blijkbaar is er (gek genoeg!) nog verwarring onder bodybuilders wat betreft het gebruik van hCG; er zijn nog mensen die hCG gebruik NA een kuur superieur achtten t.o.v. van hCG gebruik gedurende een kuur (
). Ik ga in dit stukje het e.e.a. uitleggen om uiteindelijk to the point te komen waarom hCG gebruik gedurende de kuur zowat het slimste is wat je kunt doen. Mocht je dus geen zin hebben om dit epistel door te spitten, er is 1 belangrijke take home message: hCG gebruik gedurende de kuur geniet de voorkeur, zeer zeker bij langere kuren. En daarmee basta. Misschien dat ik later nog een bonus toevoeg m.b.t. hCG gebruik na de kuur.Wat is het?
hCG is de humane variant van choriongonadotrofine, een eiwit wat fungeert als endocrien hormoon en hierbij bindt aan de LH receptor. hCG wordt dan ook vaak bestempeld qua werking alszijnde 'het mimict LH'. Het hormoon wordt door vrouwen geproduceerd gedurende de zwangerschap, en normaal gesproken niet door mannen. Samen met LH, FSH en TSH behoort het tot een groep glycoproteinen (eiwitten met een stuk koolhydraat eraan) die bestaan uit twee delen, zogehete subunits, hiervan delen deze 4 hormonen de alpha-subunit. De beta-subunit is hetgeen ze onderscheidt. De beta-subunit van hCG komt voor circa 80% overeen met die van LH, en beide hormonen binden dus aan de LHR (ook wel LHCGR gedoopt).
In principe zijn er twee verschillen belangrijk wat betreft de functie van hCG en LH. Het eerste verschil vloeit voort uit de chemische structuur van beide substanties, namelijk de halfwaardetijd. De halfwaardetijd van hCG bedraagt circa 36 uur, die van LH nog geen half uur.
Het tweede verschil vloeit voort uit zowel de halfwaardetijd van LH, alsook de afgifte hiervan: dit gebeurt met pulsen (de korte halfwaardetijd laat pulsering toe [maakt het zinvol], immers zou een hele lange halfwaardetijd van hCG tot constant hoge niveaus leiden).
Wat impliceren deze verschillen? Wel; ze binden dus aan de LHR. De LHR is een g-protein coupled receptor. G-protein coupled receptors zijn membraan receptoren (d.w.z. dat ze in het celmembraan gelegen zijn), en hun activerende functie middels zogehete 'g-proteinen' signaleren. Deze signalerings cascade komt neer op de activering van verscheidene kinases. Kinases zijn enzymen die substraten fosforyleren. Fosforylering van een substraat leidt tot activatie/deactivatie. Nu wil het dat veel g-protein coupled receptors door toedoen van hun eigen activatie, zichzelf ook (tijdelijk) deactiveren: 'n kinase van de signalerings cascade fosforyleert de receptor zelf (in essentie een vorm van negatieve terugkoppeling op cellulair niveau). En nu wil het ook dat de LHR ook hiertoe behoort! De LHR deactiveert zichzelf tijdelijk; en dit is waar dat pulseren belangrijk wordt: de tijdsinterval tussen de pulsatie laat defosforylatie toe, waardoor de LHR weer hun ligand kunnen laten binden en geactiveerd kunnen worden.
Wat betreft efficientie is zoiets dus vrij optimaal, vraag is of dit er toe doet bij hCG gebruik: neen. De receptoren raken toch weer op den duur gedesforoyleerd en laten activatie weer toe. Niet heel optimaal biologisch gezien, maar het werkt. Verscheidene klinische studies tonen dit ook aan (zie o.a. Trinchard-Lugan et al. 2002).
En nu?
Wel, het grootste probleem bij herstel van de HPG as is het suboptimaal functioneren van de testes. D.w.z. een verminderde response op LH wat betreft de testosteron productie. Des te langer je kuurt, des te langer de gonadotropen (LH & FSH) onderdrukt zijn, en des te 'ongevoeliger' de testes worden wat dat betreft. Bij hele korte kuren is de oorzaak van de hypogonadie vrijwel nooit primair (niveau testes), maar secundair, wat zichzelf in principe vrij snel oplost, en versneld kan worden door gebruik van een SERM. Bij langere kuren gaat primaire hypogonadie een belangrijke rol innemen; ondanks verhoogd niveau van de gonadotropen blijft de testosteron productie disproportioneel (in de negatieve zin).
Dit vloeit direct voort uit de afwezigheid van activatie van de LHR op de Leydig cellen (met o.a. resulterend atrofie). Het hoe en waarom is niet goed duidelijk. Meest voorbijkomende mechanisme is dat er minder LH receptoren aanwezig zijn, waardoor de testosteron productie niet goed gestimuleerd kan worden. Echter zijn er aanwijzingen (in vitro) dat dit waarschijnlijk niet de reden is: ondanks een verminderd aantal LH receptoren is de resulterende cAMP productie normaal. Een verklaring zal waarschijnlijk gezocht moeten worden in de activiteit van de verscheidene enzymen in de steroidogenese (CYP11A1, CYP17A1, 3beta-HSD), dan wel de expressie van StAR (regelt het intracellulaire transport van cholesterol, een hele belangrijke factor in de steroidogenese). Iets om de literatuur in te duiken voor de fanatiekeling; ik ga het (nu) niet doen. (Notabene zal het verminderde celvolume ook direct effect hebben, immers beinvloedt dit eiwit synthese).
Waar we dus naar willen streven is het waarborgen van het interne milieu wat betreft de Leydig cellen, zodat deze verminderde response na activatie van de LHR tot een minimum beperkt blijft. Dit is dus waar hCG bij komt kijken. Belangrijk bij dit interne milieu is namelijk (schrik niet): testosteron. Testosteron is zo'n beetje de belangrijkste autocriene/paracriene regulator in de testes. De reden waarom exogeen toegediende androgenen hier geen fluit voor uitmaken is omdat het niveau in de testes van testosteron circa 100 maal hoger ligt dan in de circulatie (en dan valt het ook nog te bezien of het vanuit de circulatie een beetje homogeen diffuseert naar de testes mocht je extreme hoeveelheden toedienen). En dit is dus precies wat hCG prima doet: de testosteron productie in de testes stimuleren gedurende onderdrukking van de HPG as. Hier is notabene een directe klinische studie van die aantoont dat hCG toediening gedurende onderdrukking van de HPG as middels testosteron dit prima doet (Coviello et al. 2005. Later is er nog 'n studie door Roth et al. [2010] uitgevoerd waarbij de onderdrukking via een GnRH antagonist werd geinduceerd, om uit te sluiten dat de exogeen toegediende testosteron de resultaten beinvloedde; dit was dus niet het geval).
Gebruik?
Als we kijken naar de studie van Coviello et al. zien we dat 250 IU EOD genoeg is om het testosteron niveau in de testes (intratesticulair testosteron – ITT) prima te waarborgen. Gezien de pharmacokinetica van hCG (te zien in Trinchard-Lugan et al. 2002) kunnen we dit ook af met een mindere frequentie dan EOD; 1 maal per week zou net te kort schieten, maar 2 maal per week is prima. Als we dus die 250 IU EOD omrekenen naar wat er per week zou gezet worden is dit circa 875 IU, en kom je uit op iets meer dan 400 IU tweemaal per week. Nu wordt hier vaak 2x 250 IU per week geadviseerd, wat op basis van de resultaten van Coviello et al. tekort schiet. Verder ben ik tot op heden ook geen overig materiaal uit de literatuur tegengekomen die zo'n protocol zou rechtvaardigen.
Humaan Choriongonadotrofine (hCG): werking en gebruik. - DutchBodybuilding.com forum
Comment