Tweet
Hoi, vroeger vroeg ik me veel af wat die boduibuilders bezielden om dagelijks met hun sport bezig te zijn....
Zo zijn dit zo mijn redenen;
Vroeger was ik altijd graatmager en van mijn 15 tot 20 jaar deed ik niets anders dan uitgaan en drugs nemen (speed, xtc, cocaine,lsd,weed,drank) met als gevolg dat ik psychische problemen kreeg.
Last van stress als ik bij andere mensen kwam en daardoor ontwijkingsgedrag vooral tengevolge van het vele blowen.
Op mijn werk ging het niet meer en ben op ziekenkas gevallen, begin van een lange weg.
Na 4 maand thuis zitten (en blowen) ben ik opgenomen geweest in therapeutische instelling. Door medicatie (zyprexa) 25 kilo verzwaard en toen was ik inneens een dikkertje geworden op 6 maand tijd.
Heb daar vriendin leren kennen en ben tijdje gestopt met blowen (anders vlieg je daar buiten).
Heb daar 6 maand aan een stuk kalmeringpillen gekregen met als gevolg dat ik daar ook van moest afkicken. Daarna voelde ik me terug zoals ervoor (angsten).
Na 10 maand verblijf probeerde mijn vriendin zelfmoord te plegen en heb ik besloten om daar weg te gaan want het ging van kwaad naar erger.
Eenmaal thuis ben ik terug zwaar beginnen blowen met alle gevolgen vandien.
In behandeling geweest bij de sleutel om te stoppen maar ik zat thuis en verveelde mij...zodus blowen maar.
Tot op een dag dat ik naar de bibliotheek ging achter boekje van herman brusselmans maar toevallig zag ik een boek staan "loop je gezond" (of zoiets want is al tijdje geleden).
Ben dat beginnen lezen en daaruit bleek dat lopen een zeer gunstige invloed heeft op de geest, ook bij depressie en angsten.
Ik vond me toen ook veel te dik (82 kg), blowde veel te veel en voelde me slecht.
Toen heb ik besloten om te beginnen lopen, vooral omdat ik dan een reden had om niet te blowen overdag...dit ging beter en beter en ben dan anders beginnen eten, veel lopen en alleen s'avonds blowen.
Ik voelde me beter met de dag en de kilo's vlogen eraf...maar ik zat nog steeds op invaliditeitsuitkering.
Dan heb ik besloten (en ik voelde me veel beter) om terug aan het werk te gaan maar ik moest eerst naar revalidatiecentrum overdag.
s'middags hadden we 1h30 pauze en ik verveelde me toen dood maar we hadden ook een turnzaal met fitnesstoestellen.
Op dat moment woog ik 63 kg en heb ik besloten om mijn tijd s'middags nuttig te besteden, het lopen was ik wat beu en mijn kilo's was ik kwijt.
Ik begon elke middag te trainen en na een tijdje wilde ik naar een sportschool gaan.
Probleem was dat ik alleen niet durfde (angst) en niemand van mijn maten wou mee. Heb dan nog een tijdje gewoon verdergedaan in revalidatiecentrum en ben me thuis toestellen beginnen kopen...jaja ik kreeg de smaak te pakken, ook ging ik redelijk goed vooruit (ik was al tevreden met het minste want ik was terug mager).
Vorig jaar januari ben ik daar gestopt in revalidatiecentrum en gewicht was 71 kilo, was het daar een beetje beu en wilde ook een kuurtje doen ,maar ze dachten daar al dat ik aan de hormonen zat want in die periode daar ben ik 8 kg verzwaard.
Was ook bang om psychische problemen (stress) door mijn verleden.
Toch heb ik het gedaan, een kuurtje deca (zat nog steeds op ziekenkas, op de wachtlijst voor stageplaats) en is me zeer slecht bevallen. Na 4 weken voelde ik mij rot en depri, was ook maar 3 kilo bijgekomen (75kg)...direct aan de clomid begonnen maar het trainen ging niet meer en de motivatie was weg.
Je kent dat gevoel misschien wel van achter een kuur maar zo erg had ik het niet verwacht.
Gedaan dus met trainen en ik begon weer overdag te blowen en begon terug uit te gaan.
4 maand heb ik zo weer verkl##t in mijn leven en al mijn gewonnen massa was aan het verdwijnen.(69 kg)
Zo, nu zitten we aan augustus dit jaar, was het uitgaan en slikken beu en ben terug beginnen trainen.
Het was 4 maand achter kuur en in september moest ik aan stage beginnen, ik was terug gemotiveerd door mijn spiergeheugen.
De zaterdag ging ik zelfs alleen naar de sportschool wat al een prestatie op zich was voor mij.
Nu ben ik dus terug 2 maand bezig en gewicht is 72 kilo, Misschien dat jullie nu begrijpen waarom ik zo voorzichtig wil zijn als ik kuur en mijn axis niet wil platleggen.
Misschien denken jullie dat ik met zo'n verleden beter niet kuur maar heb al eens 3 weken winny gepakt(niet echt een kuur) en had nergens last van gehad (was nog voor deca kuur).
Ben nu 1 maand aan stage bezig en alles verloopt prima dus ik besluit om licht kuurtje primo/andriol te doen.
Donderdag eerste spuit gezet en vrijdag had ik al verstuikte pols
.
Tot overmaat van ramp mag ik nu geen zwaar werk doen met mijn hand( daar gaat mijn stageplaats waar ik 6 maand op gewacht heb)
Nu zit ik dus terug thuis en kan ik niet meer trainen (voorlopig toch) ,hopelijk kan ik de verveling aan en herval ik niet weer want normaal ging ik in november aan vast werk beginnen (en dat na 6 jaar thuiszitten,van mijn 20 tot 26 jaar).
Met mijn verhaaltje wil ik dus zeggen dat je jezelf kan veranderen als je gemotiveerd bent, ik heb het niet gekunnen met hulp maar heb het zelf gedaan en heb het te danken aan mijn sport.
Trainen is mijn manier om op het goede pad te blijven want ik ben daardoor uit een diep dal gekropen
En ik me vroeger afvragen wat jullie bezielde om daar dag na dag met bezig te zijn, iedereen heeft zowel zijn redenen.
Hopelijk geneest mijn pols snel zodat ik er terug kan invliegen (werk en trainen)
Sport, gezond voor geest en lichaam!!!!
Zo, hopelijk verveelde ik jullie niet
grtz wim
Zo zijn dit zo mijn redenen;
Vroeger was ik altijd graatmager en van mijn 15 tot 20 jaar deed ik niets anders dan uitgaan en drugs nemen (speed, xtc, cocaine,lsd,weed,drank) met als gevolg dat ik psychische problemen kreeg.
Last van stress als ik bij andere mensen kwam en daardoor ontwijkingsgedrag vooral tengevolge van het vele blowen.
Op mijn werk ging het niet meer en ben op ziekenkas gevallen, begin van een lange weg.
Na 4 maand thuis zitten (en blowen) ben ik opgenomen geweest in therapeutische instelling. Door medicatie (zyprexa) 25 kilo verzwaard en toen was ik inneens een dikkertje geworden op 6 maand tijd.
Heb daar vriendin leren kennen en ben tijdje gestopt met blowen (anders vlieg je daar buiten).
Heb daar 6 maand aan een stuk kalmeringpillen gekregen met als gevolg dat ik daar ook van moest afkicken. Daarna voelde ik me terug zoals ervoor (angsten).
Na 10 maand verblijf probeerde mijn vriendin zelfmoord te plegen en heb ik besloten om daar weg te gaan want het ging van kwaad naar erger.
Eenmaal thuis ben ik terug zwaar beginnen blowen met alle gevolgen vandien.
In behandeling geweest bij de sleutel om te stoppen maar ik zat thuis en verveelde mij...zodus blowen maar.
Tot op een dag dat ik naar de bibliotheek ging achter boekje van herman brusselmans maar toevallig zag ik een boek staan "loop je gezond" (of zoiets want is al tijdje geleden).
Ben dat beginnen lezen en daaruit bleek dat lopen een zeer gunstige invloed heeft op de geest, ook bij depressie en angsten.
Ik vond me toen ook veel te dik (82 kg), blowde veel te veel en voelde me slecht.
Toen heb ik besloten om te beginnen lopen, vooral omdat ik dan een reden had om niet te blowen overdag...dit ging beter en beter en ben dan anders beginnen eten, veel lopen en alleen s'avonds blowen.
Ik voelde me beter met de dag en de kilo's vlogen eraf...maar ik zat nog steeds op invaliditeitsuitkering.
Dan heb ik besloten (en ik voelde me veel beter) om terug aan het werk te gaan maar ik moest eerst naar revalidatiecentrum overdag.
s'middags hadden we 1h30 pauze en ik verveelde me toen dood maar we hadden ook een turnzaal met fitnesstoestellen.
Op dat moment woog ik 63 kg en heb ik besloten om mijn tijd s'middags nuttig te besteden, het lopen was ik wat beu en mijn kilo's was ik kwijt.
Ik begon elke middag te trainen en na een tijdje wilde ik naar een sportschool gaan.
Probleem was dat ik alleen niet durfde (angst) en niemand van mijn maten wou mee. Heb dan nog een tijdje gewoon verdergedaan in revalidatiecentrum en ben me thuis toestellen beginnen kopen...jaja ik kreeg de smaak te pakken, ook ging ik redelijk goed vooruit (ik was al tevreden met het minste want ik was terug mager).
Vorig jaar januari ben ik daar gestopt in revalidatiecentrum en gewicht was 71 kilo, was het daar een beetje beu en wilde ook een kuurtje doen ,maar ze dachten daar al dat ik aan de hormonen zat want in die periode daar ben ik 8 kg verzwaard.
Was ook bang om psychische problemen (stress) door mijn verleden.
Toch heb ik het gedaan, een kuurtje deca (zat nog steeds op ziekenkas, op de wachtlijst voor stageplaats) en is me zeer slecht bevallen. Na 4 weken voelde ik mij rot en depri, was ook maar 3 kilo bijgekomen (75kg)...direct aan de clomid begonnen maar het trainen ging niet meer en de motivatie was weg.
Je kent dat gevoel misschien wel van achter een kuur maar zo erg had ik het niet verwacht.
Gedaan dus met trainen en ik begon weer overdag te blowen en begon terug uit te gaan.
4 maand heb ik zo weer verkl##t in mijn leven en al mijn gewonnen massa was aan het verdwijnen.(69 kg)
Zo, nu zitten we aan augustus dit jaar, was het uitgaan en slikken beu en ben terug beginnen trainen.
Het was 4 maand achter kuur en in september moest ik aan stage beginnen, ik was terug gemotiveerd door mijn spiergeheugen.
De zaterdag ging ik zelfs alleen naar de sportschool wat al een prestatie op zich was voor mij.
Nu ben ik dus terug 2 maand bezig en gewicht is 72 kilo, Misschien dat jullie nu begrijpen waarom ik zo voorzichtig wil zijn als ik kuur en mijn axis niet wil platleggen.
Misschien denken jullie dat ik met zo'n verleden beter niet kuur maar heb al eens 3 weken winny gepakt(niet echt een kuur) en had nergens last van gehad (was nog voor deca kuur).
Ben nu 1 maand aan stage bezig en alles verloopt prima dus ik besluit om licht kuurtje primo/andriol te doen.
Donderdag eerste spuit gezet en vrijdag had ik al verstuikte pols
.Tot overmaat van ramp mag ik nu geen zwaar werk doen met mijn hand( daar gaat mijn stageplaats waar ik 6 maand op gewacht heb)
Nu zit ik dus terug thuis en kan ik niet meer trainen (voorlopig toch) ,hopelijk kan ik de verveling aan en herval ik niet weer want normaal ging ik in november aan vast werk beginnen (en dat na 6 jaar thuiszitten,van mijn 20 tot 26 jaar).
Met mijn verhaaltje wil ik dus zeggen dat je jezelf kan veranderen als je gemotiveerd bent, ik heb het niet gekunnen met hulp maar heb het zelf gedaan en heb het te danken aan mijn sport.
Trainen is mijn manier om op het goede pad te blijven want ik ben daardoor uit een diep dal gekropen
En ik me vroeger afvragen wat jullie bezielde om daar dag na dag met bezig te zijn, iedereen heeft zowel zijn redenen.
Hopelijk geneest mijn pols snel zodat ik er terug kan invliegen (werk en trainen)
Sport, gezond voor geest en lichaam!!!!
Zo, hopelijk verveelde ik jullie niet
grtz wim
vind het wel intressant om te horen wat mensen bezielen om te leven zoals jou mij en de meesten hier.
 
Comment