Tweet
De schuld van je moeder(04-12-2007)
Het tv-kijkje in de keuken van Sonja Bakker zal ongetwijfeld de populariteit van haar crash-dieet verder bevorderen, maar er gaan tegelijkertijd steeds meer stemmen op dat overgewicht niet altijd het gevolg is van gewoon te veel schransen. Wetenschappers wijzen steeds vaker naar de genen die een rol spelen bij het niet verbranden van overtollig vet. Geef dus je moeder maar weer de schuld.
Op vrijdag 30 november gaf prof.dr. Marleen van Baak bij haar benoeming aan de Faculty Health, Medicine and Life Sciences van Universiteit Maastricht tot bijzonder hoogleraar Fysiologie van Obesitas een lezing onder de titel ‘Obesitas: het evenwicht verstoord’. In NRC Handelsblad van 27 november gaf ze alvast een voorproefje. Centrale stelling: ‘Feit is wel dat sommige mensen meer aanleg hebben om dik te worden.’ Volgens professor Van Baak raakt bij sommige mensen het reguleringssysteem, dat de balans regelt tussen energiegebruik en energie-inname, ontregelt als die hun reguleringssysteem langdurig extra stimuleren door voortdurend een beetje meer te eten dan nodig is. Die discussie is niet nieuw. Zie hier.
Leipe leptine
Als nuchter nadenkend mens is waarschijnlijk je eerste reactie: je meent het. Immers, neem je meer in dan je gebruikt, dan slaat je lichaam het teveel op als (overtollig) lichaamsvet. In je lichaamsvet zit het hormoon leptine. Dat hormoon geeft een signaal af aan je hersenen, waardoor je eetlust geremd wordt en de vetverbranding gestimuleerd. Tot zover niets nieuws. Nieuw is volgens de professor wel dat bij sommige mensen hun sympathisch zenuwstelsel minder goed reageert, waardoor de prikkels om te stoppen met schransen en overtollig vet te gaan verbranden onvoldoende worden afgegeven.
Fout bouwen
Voor je nu moeders de schuld geeft van die overtollige pondjes, bedenk dan wel eerst dat het de wetenschap is die hier spreekt. Een afdoend antwoord is namelijk niet bevorderlijk voor het in stand houden van onderzoek. Volgens Van Baak kan systematisch teveel eten de receptoren die de prikkels moeten doorgeven minder gevoelig maken, maar het kan inderdaad ook genetische aanleg zijn. Net als veel andere wetenschappers werkt Van Baak samen met de farmaceutische en voedingsmiddelenindustrie om een ‘magische pil’ te ontwikkelen die het sympathische zenuwstelsel kan beïnvloeden, maar –leg neer die zak chips- die pil is er nog niet.
Wil je niet weer je moeder de schuld geven als je na de kerst bent uitgedijd, dan hebben we hier nog een paar andere dooddoeners in de aanbieding. ‘Ik heb zware botten’ of ‘Ik heb een traag werkende schildklier’ en de mooiste van allemaal, ‘Het is de schuld van de leefstijlomstandigheden’. Dat wordt dus verhuizen
bron:Eigen Kracht - Website over fitness, afvallen en doping
De schuld van je moeder (2)(18-12-2007)
Als je meer energie inneemt dan je gebruikt, slaat je lichaam dat op als (overtollig) lichaamsvet. Dat is een waarheid als een koe, dus daar valt wetenschappelijk weinig eer meer aan te behalen. De laatste tijd worden er echter steeds meer genetische en externe factoren betrokken bij de vraag, waarom hebben sommige mensen overgewicht en anderen niet? Met sommige antwoorden valt weinig wetenschappelijke eer te behalen.
Het lijkt de laatste tijd bijna taboe om ‘eigen schuld, dikke bult’ te roepen tegen mensen bij wie meer over de broekband lubbert dan gezond voor ze is. Ligt het niet aan je genen, dan kun je altijd nog de leefstijlomstandigheden de schuld geven of, voor de nostalgici, het is dus altijd nog de schuld van Het Kapitaal. Datzelfde kapitaal is, volgens wetenschappers van Wageningen Universiteit, nu de grootste mede-bestrijder van overgewicht. Of toch niet?
Mama, een Mars!
Wetenschap, we zeggen het hier vaak, is een mooi vak. Wetenschapper Ir. Pascal Weijzen van de afdeling Humane Voeding van Universiteit Wageningen kreeg onlangs de geest en dacht, als ik proefpersonen een bord met zes repen Mars voor zet en andere proefpersonen een bord met zeventig Marsjes ter hoogte van een Smartie, wie zou er dan meer eten tot een aangename verzadiging is bereikt? Stopwatch aan… en de kleine portie-eters kwam het snoepgoed eerder de neus uit dan de grote happer. De ingenieur heeft nog geen verklaring voor het fenomeen gevonden. Hij ‘zoekt de oorzaak van de extra verzadigende werking van kleinere happen in de sensorische verzadiging die ontstaat als de hersenen de prikkels van het eten van voedsel verwerken. Als je iets eet in kleinere happen geef je kennelijk je hersenen intensiever prikkels dan als je iets eet in grote hoeveelheden tegelijk.’ Je moeder wist het altijd al, je moet niet schrokken.
De knabbelaars, zo blijkt uit het wetenschappelijk onderzoek van de ingenieur, aten gemiddeld zes gram oftewel 26 kilocalorieën minder dan de happers. Tot zover het onderzoek.
Of dat daadwerkelijk lag aan het formaat, is het volgende onderzoek. Het kan namelijk ook aan de leefstijlomgeving liggen of je te dik wordt van snoepen. ‘Onze proefpersonen zaten in een klein kamertje met een bord voor zich naar een witte muur te staren. In zo’n omgeving gebeuren er in de hersenen misschien volkomen andere dingen dan wanneer je voor de tv zit en een zakje M&M’s openscheurt.’ Je leest meer wetenschappelijke wijsheden hier.
Mama, een Mars Mini!
Natuurlijk kun je, als je je leven wijdt aan de voedingswetenschappen, niet even in de supermarkt kijken. Daar liggen bijvoorbeeld zakken Mars Minis. Politiek correct staat er tegenwoordig op de verpakking van deze Minis hoeveel je met kleine hapjes naar binnen werkt. Dat is per reepje van 19,7 gram 89 kilocalorie, waarvan 1,9 gram uit verzadigd vet bestaat. Nu snappen de mannen van Mars ook wel dat iedere Mini die je inneemt en niet gebruikt, als lichaamsvet wordt opgeslagen. Vandaar dat even politiek correct op een zak (430 gram oftewel zo’n 22 reepjes) Mars Minis staat dat je lekker moet gaan buiten spelen, waar je op die website ziet dat dezelfde Mini nog maar 16,7 gram weegt en 76 kcal bevat, nadat je de zak hebt geopend. Immers, een Mars Mini dien je ‘Te genieten binnen een gezonde en actieve levenstijl.’
Of dat spelletjes doen zoden aan de dijk zet, is nog maar de vraag. Misschien dat de ingenieurs van Universiteit Wageningen eens kunnen onderzoeken of de leefstijlomgeving waar de Marsspelletjes gespeeld kunnen worden het knabbelen of het happen bevordert. Bel ondertussen je moeder, vraag haar de zak Mars Minis goed te verstoppen en laat Bonnie buiten komen spelen.
bron:Eigen Kracht - Website over fitness, afvallen en doping
Het tv-kijkje in de keuken van Sonja Bakker zal ongetwijfeld de populariteit van haar crash-dieet verder bevorderen, maar er gaan tegelijkertijd steeds meer stemmen op dat overgewicht niet altijd het gevolg is van gewoon te veel schransen. Wetenschappers wijzen steeds vaker naar de genen die een rol spelen bij het niet verbranden van overtollig vet. Geef dus je moeder maar weer de schuld.
Op vrijdag 30 november gaf prof.dr. Marleen van Baak bij haar benoeming aan de Faculty Health, Medicine and Life Sciences van Universiteit Maastricht tot bijzonder hoogleraar Fysiologie van Obesitas een lezing onder de titel ‘Obesitas: het evenwicht verstoord’. In NRC Handelsblad van 27 november gaf ze alvast een voorproefje. Centrale stelling: ‘Feit is wel dat sommige mensen meer aanleg hebben om dik te worden.’ Volgens professor Van Baak raakt bij sommige mensen het reguleringssysteem, dat de balans regelt tussen energiegebruik en energie-inname, ontregelt als die hun reguleringssysteem langdurig extra stimuleren door voortdurend een beetje meer te eten dan nodig is. Die discussie is niet nieuw. Zie hier. Leipe leptine
Als nuchter nadenkend mens is waarschijnlijk je eerste reactie: je meent het. Immers, neem je meer in dan je gebruikt, dan slaat je lichaam het teveel op als (overtollig) lichaamsvet. In je lichaamsvet zit het hormoon leptine. Dat hormoon geeft een signaal af aan je hersenen, waardoor je eetlust geremd wordt en de vetverbranding gestimuleerd. Tot zover niets nieuws. Nieuw is volgens de professor wel dat bij sommige mensen hun sympathisch zenuwstelsel minder goed reageert, waardoor de prikkels om te stoppen met schransen en overtollig vet te gaan verbranden onvoldoende worden afgegeven.
Fout bouwen
Voor je nu moeders de schuld geeft van die overtollige pondjes, bedenk dan wel eerst dat het de wetenschap is die hier spreekt. Een afdoend antwoord is namelijk niet bevorderlijk voor het in stand houden van onderzoek. Volgens Van Baak kan systematisch teveel eten de receptoren die de prikkels moeten doorgeven minder gevoelig maken, maar het kan inderdaad ook genetische aanleg zijn. Net als veel andere wetenschappers werkt Van Baak samen met de farmaceutische en voedingsmiddelenindustrie om een ‘magische pil’ te ontwikkelen die het sympathische zenuwstelsel kan beïnvloeden, maar –leg neer die zak chips- die pil is er nog niet.
Wil je niet weer je moeder de schuld geven als je na de kerst bent uitgedijd, dan hebben we hier nog een paar andere dooddoeners in de aanbieding. ‘Ik heb zware botten’ of ‘Ik heb een traag werkende schildklier’ en de mooiste van allemaal, ‘Het is de schuld van de leefstijlomstandigheden’. Dat wordt dus verhuizen
bron:Eigen Kracht - Website over fitness, afvallen en doping
De schuld van je moeder (2)(18-12-2007)
Als je meer energie inneemt dan je gebruikt, slaat je lichaam dat op als (overtollig) lichaamsvet. Dat is een waarheid als een koe, dus daar valt wetenschappelijk weinig eer meer aan te behalen. De laatste tijd worden er echter steeds meer genetische en externe factoren betrokken bij de vraag, waarom hebben sommige mensen overgewicht en anderen niet? Met sommige antwoorden valt weinig wetenschappelijke eer te behalen.
Het lijkt de laatste tijd bijna taboe om ‘eigen schuld, dikke bult’ te roepen tegen mensen bij wie meer over de broekband lubbert dan gezond voor ze is. Ligt het niet aan je genen, dan kun je altijd nog de leefstijlomstandigheden de schuld geven of, voor de nostalgici, het is dus altijd nog de schuld van Het Kapitaal. Datzelfde kapitaal is, volgens wetenschappers van Wageningen Universiteit, nu de grootste mede-bestrijder van overgewicht. Of toch niet?Mama, een Mars!
Wetenschap, we zeggen het hier vaak, is een mooi vak. Wetenschapper Ir. Pascal Weijzen van de afdeling Humane Voeding van Universiteit Wageningen kreeg onlangs de geest en dacht, als ik proefpersonen een bord met zes repen Mars voor zet en andere proefpersonen een bord met zeventig Marsjes ter hoogte van een Smartie, wie zou er dan meer eten tot een aangename verzadiging is bereikt? Stopwatch aan… en de kleine portie-eters kwam het snoepgoed eerder de neus uit dan de grote happer. De ingenieur heeft nog geen verklaring voor het fenomeen gevonden. Hij ‘zoekt de oorzaak van de extra verzadigende werking van kleinere happen in de sensorische verzadiging die ontstaat als de hersenen de prikkels van het eten van voedsel verwerken. Als je iets eet in kleinere happen geef je kennelijk je hersenen intensiever prikkels dan als je iets eet in grote hoeveelheden tegelijk.’ Je moeder wist het altijd al, je moet niet schrokken.
De knabbelaars, zo blijkt uit het wetenschappelijk onderzoek van de ingenieur, aten gemiddeld zes gram oftewel 26 kilocalorieën minder dan de happers. Tot zover het onderzoek.
Of dat daadwerkelijk lag aan het formaat, is het volgende onderzoek. Het kan namelijk ook aan de leefstijlomgeving liggen of je te dik wordt van snoepen. ‘Onze proefpersonen zaten in een klein kamertje met een bord voor zich naar een witte muur te staren. In zo’n omgeving gebeuren er in de hersenen misschien volkomen andere dingen dan wanneer je voor de tv zit en een zakje M&M’s openscheurt.’ Je leest meer wetenschappelijke wijsheden hier.
Mama, een Mars Mini!
Natuurlijk kun je, als je je leven wijdt aan de voedingswetenschappen, niet even in de supermarkt kijken. Daar liggen bijvoorbeeld zakken Mars Minis. Politiek correct staat er tegenwoordig op de verpakking van deze Minis hoeveel je met kleine hapjes naar binnen werkt. Dat is per reepje van 19,7 gram 89 kilocalorie, waarvan 1,9 gram uit verzadigd vet bestaat. Nu snappen de mannen van Mars ook wel dat iedere Mini die je inneemt en niet gebruikt, als lichaamsvet wordt opgeslagen. Vandaar dat even politiek correct op een zak (430 gram oftewel zo’n 22 reepjes) Mars Minis staat dat je lekker moet gaan buiten spelen, waar je op die website ziet dat dezelfde Mini nog maar 16,7 gram weegt en 76 kcal bevat, nadat je de zak hebt geopend. Immers, een Mars Mini dien je ‘Te genieten binnen een gezonde en actieve levenstijl.’
Of dat spelletjes doen zoden aan de dijk zet, is nog maar de vraag. Misschien dat de ingenieurs van Universiteit Wageningen eens kunnen onderzoeken of de leefstijlomgeving waar de Marsspelletjes gespeeld kunnen worden het knabbelen of het happen bevordert. Bel ondertussen je moeder, vraag haar de zak Mars Minis goed te verstoppen en laat Bonnie buiten komen spelen.
bron:Eigen Kracht - Website over fitness, afvallen en doping
Comment