Tweet
Zat vanmiddag eens op ergogenics rond te kijken en toen kwam ik een stukje tegen over bigorexia of ook wel muscle dysmorphia. Kan het alleen niet meer terugvinden helaas! Jammer! Want ik had de link graag hier neergezet.
Komt er in het kort op neer dat het een soort omgekeerde vorm is van anorexia. De grootste groep die deze eigenlijk vooral mentale ziekte/aandoening hebben zijn bodybuilders wat opzich vrij logisch is. Het houd in dat mensen die hieraan lijden zichzelf te dun, te smal, en niet gespierd genoeg vinden. Maar het gaat nog verder dan dat. Vaak is het juist zo dat ze zichzelf skinny vinden terwijl ze al vrij breed zijn. Zoiezo breder als de gemiddelde man. (er zijn weinig vrouwen bekend met dit probleem) Hoewel ze dus al vrij buff zijn zien ze in de spiegel toch een iel mannetje. Ook dragen ze bijv. wijde kleding om er breder uit te zien.
Hoewel er wel wat grote verschillen zijn en ik met zekerheid kan zeggen dat ik dit NIET heb, zie ik wel wat overeenkomsten. Al moet je wel zeggen dat er eigenlijk bij elke bodybuilder wel een vorm is van dit probleem ookal is het maar heel mild.
Bij mij is het dus wel zo dat ik de hele dag bezig ben met bodybuilding. Eten, trainen en als ik daar niet mee bezig ben, ben ik alsnog bezig met bodybuilding. Door bijvoorbeeld hier op bodynet actief te zijn, op internet rondkijken op andere sites zoals bijvoorbeeld ergogenics of discussieren over onderwerpen met mijn trainingspartner. Ook MOET ik gewoon trainen anders voel ik me niet lekker. Niet elke dag natuurlijk maar een paar weken niet trainen zul je mij niet zien doen. Ook komt het wel is voor dat ik sociale gelegenheden (bijvoorbeeld afspreken om met een vriend(en) wat te gaan doen) wel is afsla omdat ik moet gaan trainen en ik die niet wil overslaan.
Natuurlijk is dit alles opzich nog niet zo'n super groot probleem maar als ik bijv. dit soort dingen lees vraag ik mezelf wel is af of het nog bezigheid is of obsessie? Toch zijn er gelukkig nog wel grote verschillen. Ik las namelijk dat de mensen met dit probleem situaties vermeden waarin andere mensen hun lichaam konden zien zoals kleedkamers of douches. Puur vanwege het feit dat ze zich schaamden voor hun lichaam. Daar heb ik dus totaal geen last van. Echte extreme droegen zelfs het hele jaar door dikke truien zodat ze er breder uit zagen en hun lichaam konden verbergen. Dat betekent dus ook in de zomer met 25-30 graden.
Toch, om nog weer even terug te komen zie ik wel overeenkomsten. Zo kijk ik bijvoorbeeld vaak in de spiegel. Om eerlijk te zijn elke spiegel die ik tegenkom, of dat nu de spiegel is in de douche, de keuken beneden, de reflectie in de schuurdeur en ramen ik moet altijd even kijken. En ik ben dan niet tevreden met wat ik zie. Maar goed ik ben dan ook nog niet zo groot. Als je deze 'ziekte' hebt ben je nooit groot genoeg. Het verschil is dat ik zelf wel een doel heb en als ik bijv. zo zijn als Ronnie weet ik dus wel dat ik dat in elk geval TE groot vind. Een andere overeenkomst is dat ik wel degelijk kijk naar wat voor of welke kleren ik draag. Zo kan ik mezelf er wel degelijk in terugvinden dat ik niet alleen kijk of kleren er mooi uitzien maar ook of ik er breder in lijk. Of dat nu is bij het kopen van kleren of kleren die ik al in de kast heb liggen kijken wat ik voor welke gelegenheid aan ga doen. Shirts waarin ik er minder breed uitzie blijven dan ook liggen in de kledingkast.
Ik heb het dan ook vaak dat als ik naar anderen kijk, denk ik van die ziet er wel goed uit, zo moet ik ook zijn. En dan kijk ik naar mezelf en zie ik niets. Of niet wat ik wil zien in elk geval. Terwijl anderen zeggen dat je al best gespiert bent.
Wat nu mijn doel is met dit topic, ik vraag me allereerst af, wat vinden jullie nu van dit onderwerp? En zijn er dingen die je in jezelf herkent? Want ja, eigenlijk hebben zoals ik al zei, alle bodybuilders wel een vorm van deze 'ziekte' ookal is het een lichte vorm. Als we onszelf namelijk al zo gespierd vonden hoefden we in principe ook niet meer aan bodybuilding te doen. Behalve als je het doet gewoon omdat je het leuk vind en dat vind ik het ook zeker, maar de reden dat ik het doe is om groot te worden. Niet voor amusement. Verder vraag ik me toch ook wel een beetje af, hoe erg is het dan? Zijn de voorbeelden die ik noemde toch wel normaal? En herken je het in jezelf? Of slaat het toch een beetje door? Zelf vind ik het nog wel kunnen allemaal, maarja het is wel zo dat heel vaak met dit soort problemen je zelf juist niet door hebt dat het een probleem is.
Ik zou zeggen, laat je maar horen.
Komt er in het kort op neer dat het een soort omgekeerde vorm is van anorexia. De grootste groep die deze eigenlijk vooral mentale ziekte/aandoening hebben zijn bodybuilders wat opzich vrij logisch is. Het houd in dat mensen die hieraan lijden zichzelf te dun, te smal, en niet gespierd genoeg vinden. Maar het gaat nog verder dan dat. Vaak is het juist zo dat ze zichzelf skinny vinden terwijl ze al vrij breed zijn. Zoiezo breder als de gemiddelde man. (er zijn weinig vrouwen bekend met dit probleem) Hoewel ze dus al vrij buff zijn zien ze in de spiegel toch een iel mannetje. Ook dragen ze bijv. wijde kleding om er breder uit te zien.
Hoewel er wel wat grote verschillen zijn en ik met zekerheid kan zeggen dat ik dit NIET heb, zie ik wel wat overeenkomsten. Al moet je wel zeggen dat er eigenlijk bij elke bodybuilder wel een vorm is van dit probleem ookal is het maar heel mild.
Bij mij is het dus wel zo dat ik de hele dag bezig ben met bodybuilding. Eten, trainen en als ik daar niet mee bezig ben, ben ik alsnog bezig met bodybuilding. Door bijvoorbeeld hier op bodynet actief te zijn, op internet rondkijken op andere sites zoals bijvoorbeeld ergogenics of discussieren over onderwerpen met mijn trainingspartner. Ook MOET ik gewoon trainen anders voel ik me niet lekker. Niet elke dag natuurlijk maar een paar weken niet trainen zul je mij niet zien doen. Ook komt het wel is voor dat ik sociale gelegenheden (bijvoorbeeld afspreken om met een vriend(en) wat te gaan doen) wel is afsla omdat ik moet gaan trainen en ik die niet wil overslaan.
Natuurlijk is dit alles opzich nog niet zo'n super groot probleem maar als ik bijv. dit soort dingen lees vraag ik mezelf wel is af of het nog bezigheid is of obsessie? Toch zijn er gelukkig nog wel grote verschillen. Ik las namelijk dat de mensen met dit probleem situaties vermeden waarin andere mensen hun lichaam konden zien zoals kleedkamers of douches. Puur vanwege het feit dat ze zich schaamden voor hun lichaam. Daar heb ik dus totaal geen last van. Echte extreme droegen zelfs het hele jaar door dikke truien zodat ze er breder uit zagen en hun lichaam konden verbergen. Dat betekent dus ook in de zomer met 25-30 graden.
Toch, om nog weer even terug te komen zie ik wel overeenkomsten. Zo kijk ik bijvoorbeeld vaak in de spiegel. Om eerlijk te zijn elke spiegel die ik tegenkom, of dat nu de spiegel is in de douche, de keuken beneden, de reflectie in de schuurdeur en ramen ik moet altijd even kijken. En ik ben dan niet tevreden met wat ik zie. Maar goed ik ben dan ook nog niet zo groot. Als je deze 'ziekte' hebt ben je nooit groot genoeg. Het verschil is dat ik zelf wel een doel heb en als ik bijv. zo zijn als Ronnie weet ik dus wel dat ik dat in elk geval TE groot vind. Een andere overeenkomst is dat ik wel degelijk kijk naar wat voor of welke kleren ik draag. Zo kan ik mezelf er wel degelijk in terugvinden dat ik niet alleen kijk of kleren er mooi uitzien maar ook of ik er breder in lijk. Of dat nu is bij het kopen van kleren of kleren die ik al in de kast heb liggen kijken wat ik voor welke gelegenheid aan ga doen. Shirts waarin ik er minder breed uitzie blijven dan ook liggen in de kledingkast.
Ik heb het dan ook vaak dat als ik naar anderen kijk, denk ik van die ziet er wel goed uit, zo moet ik ook zijn. En dan kijk ik naar mezelf en zie ik niets. Of niet wat ik wil zien in elk geval. Terwijl anderen zeggen dat je al best gespiert bent.
Wat nu mijn doel is met dit topic, ik vraag me allereerst af, wat vinden jullie nu van dit onderwerp? En zijn er dingen die je in jezelf herkent? Want ja, eigenlijk hebben zoals ik al zei, alle bodybuilders wel een vorm van deze 'ziekte' ookal is het een lichte vorm. Als we onszelf namelijk al zo gespierd vonden hoefden we in principe ook niet meer aan bodybuilding te doen. Behalve als je het doet gewoon omdat je het leuk vind en dat vind ik het ook zeker, maar de reden dat ik het doe is om groot te worden. Niet voor amusement. Verder vraag ik me toch ook wel een beetje af, hoe erg is het dan? Zijn de voorbeelden die ik noemde toch wel normaal? En herken je het in jezelf? Of slaat het toch een beetje door? Zelf vind ik het nog wel kunnen allemaal, maarja het is wel zo dat heel vaak met dit soort problemen je zelf juist niet door hebt dat het een probleem is.
Ik zou zeggen, laat je maar horen.
Comment