Tweet
Column over het "Kerstfeest"
Onderstaande column is 2 jaar terug door "DBC01" geschreven. Ik wilde jullie dit stukje literaire proza niet onthouden 
Zalig Kerstfeest meneer.
“Ja, u ook mevrouw”. Hoe vaak heb je het de laatste dagen niet gehoord, op straat, op school, op werk, in winkels, overal gooit men je dood met een christelijke opgedrongen bekrompen schijnheiligheid. Dat noemt men dan traditie, om het kuddegedrag goed te praten waarmee de gekrenkte massa haar schuldgevoel over haar fouten van het verleden jaar achter zich tracht te laten.
Wanneer die baard met z’n jurk en negerslaven het land uit is worden warenhuizen tot ondraaglijke temperaturen opgestookt. Gejengel klinkt uit de talloze speakers die in elke hoek en kier opgehangen lijken te zijn. “All I want for Christmas is you” “It’s the most wonderfull time of the year” en zo nog talloze andere economische propaganda word je ongevraagd in de oren geblèrt.
Terwijl je moe gelopen raakt en de hitte je versuft vraag je je af waarom je je de moeite aan het doen bent om mee te doen aan de hypocrisie rondom de geboorte van een knaapje in een schuur dat 2006 jaar geleden eens ergens geboren werd, die ons tientallen eeuwen later nog immer verplicht 2 dagen per jaar te doen alsof wij elkander de liefste ter wereld vinden.
Ongetwijfeld had Hij gewild dat wij zijn verjaarsfeest zouden vieren met ongekende schranspartijen, ons wellustig verzadigen aan de endorfinen, vrijgekomen door schandelijke hoeveelheden ongezond eten, terwijl wij in onze roes voor even vergeten hoe nederig, onmachtig en vol van fouten we zijn.
Nee, je moet niet beginnen over het leed in de wereld, je moet zwijgen over de tallozen die verkleumd wachten op de vee truck met rijst terwijl wij ons wentelen in materiële weelde. Nee, je moet ook zwijgen over die zus, of die oom, die je vorige week tot op het bot beledigde en je kwetste op een manier waar je tot eergisteren slecht van geslapen hebt. Kerst.. dat is er om te vergeven.
In schijnheilige gezelligheid en een huislijke sfeer die ons elk vermogen tot rationaliteit ontneemt drukken wij onze onvrede en schuldgevoelens weg terwijl we twee dagen lang de gezelligste mens op aarde spelen. Stiekem verzwijgend dat we ons vervelen aan het diner. Achter houdend dat we het niets vinden om Home Alone voor de 37e keer te zien. Dat zeg je niet.. dan bederf je de gezelligheid. Ofwel.. bederf je dan de schijnheiligheid?
Doorbeek het taboe en onthul de ware aard van het Kerstfeest, en ongetwijfeld zal er een al wijze tafelgenoot je vol overtuiging vertellen dat dingen gebeuren, en dat het leed van anderen door ons niet op te lossen valt, en dat je je medemens dient te vergeven, niemand is immers perfect.
In schril contrast tot de nachtmis die je hebt bijgewoond, waar meneer pastoor de schuldbelijdenis preekte, het vragen van vergiffenis en het verkrijgen van genade. Vergeving en liefde verword na het achter zich sluiten van de kerkdeuren een plicht waaraan het slachtoffer dient te voldoen, opdat de veroorzaker zich prettig voelt, de schuldbelijdenis word vergeten, doe toch niet zo moeilijk het is toch kerst!
Vol overtuiging kun je antwoorden, dat de overspoeling van weelde in deze dagen een vlucht is, een zogenaamde traditie waar wij ons krampachtig aan vast klampen om ons door een ingebakken illusie twee dagen los te trekken van onze gebreken en tekortkomingen.
Waarna wij op de 27e van de 12e maand weer massaal het leven van chagrijnigheid en beklag oppakken, en ons beklagen over hoe duur het feest van liefde en gezelligheid dit jaar weer is geweest. Over hoe dik onze vetrollen volgezogen zijn en hoeveel moeite het ons zal kosten deze uitspatting ongedaan te maken. Om ons te verbazen wanneer de krant bericht over nieuwe veldslagen elders in de wereld.
En vooral, om ons te verbazen en te beklagen over de niet fijn mee spelende buitenstaanders die we de laatste dagen hebben meegemaakt. De ongezelligen die het gewaagd hebben kritiek te leveren, onze ziel te raken en de waarheid te uiten over de hypocrisie waaraan we ons schuldig hebben gemaakt en het leed en de ergernis, die wij daarmee voor de rest van het nieuwe jaar dat aan de start staat, over onszelf hebben afgeroepen.
Opdat wij volgend jaar weer met een gerust hart kunnen zeggen, “Goh, blij dat het weer kerst is, even vrede en gezelligheid.”
Zalig Kerstfeest meneer.
“Ja, u ook mevrouw”. Hoe vaak heb je het de laatste dagen niet gehoord, op straat, op school, op werk, in winkels, overal gooit men je dood met een christelijke opgedrongen bekrompen schijnheiligheid. Dat noemt men dan traditie, om het kuddegedrag goed te praten waarmee de gekrenkte massa haar schuldgevoel over haar fouten van het verleden jaar achter zich tracht te laten.
Wanneer die baard met z’n jurk en negerslaven het land uit is worden warenhuizen tot ondraaglijke temperaturen opgestookt. Gejengel klinkt uit de talloze speakers die in elke hoek en kier opgehangen lijken te zijn. “All I want for Christmas is you” “It’s the most wonderfull time of the year” en zo nog talloze andere economische propaganda word je ongevraagd in de oren geblèrt.
Terwijl je moe gelopen raakt en de hitte je versuft vraag je je af waarom je je de moeite aan het doen bent om mee te doen aan de hypocrisie rondom de geboorte van een knaapje in een schuur dat 2006 jaar geleden eens ergens geboren werd, die ons tientallen eeuwen later nog immer verplicht 2 dagen per jaar te doen alsof wij elkander de liefste ter wereld vinden.
Ongetwijfeld had Hij gewild dat wij zijn verjaarsfeest zouden vieren met ongekende schranspartijen, ons wellustig verzadigen aan de endorfinen, vrijgekomen door schandelijke hoeveelheden ongezond eten, terwijl wij in onze roes voor even vergeten hoe nederig, onmachtig en vol van fouten we zijn.
Nee, je moet niet beginnen over het leed in de wereld, je moet zwijgen over de tallozen die verkleumd wachten op de vee truck met rijst terwijl wij ons wentelen in materiële weelde. Nee, je moet ook zwijgen over die zus, of die oom, die je vorige week tot op het bot beledigde en je kwetste op een manier waar je tot eergisteren slecht van geslapen hebt. Kerst.. dat is er om te vergeven.
In schijnheilige gezelligheid en een huislijke sfeer die ons elk vermogen tot rationaliteit ontneemt drukken wij onze onvrede en schuldgevoelens weg terwijl we twee dagen lang de gezelligste mens op aarde spelen. Stiekem verzwijgend dat we ons vervelen aan het diner. Achter houdend dat we het niets vinden om Home Alone voor de 37e keer te zien. Dat zeg je niet.. dan bederf je de gezelligheid. Ofwel.. bederf je dan de schijnheiligheid?
Doorbeek het taboe en onthul de ware aard van het Kerstfeest, en ongetwijfeld zal er een al wijze tafelgenoot je vol overtuiging vertellen dat dingen gebeuren, en dat het leed van anderen door ons niet op te lossen valt, en dat je je medemens dient te vergeven, niemand is immers perfect.
In schril contrast tot de nachtmis die je hebt bijgewoond, waar meneer pastoor de schuldbelijdenis preekte, het vragen van vergiffenis en het verkrijgen van genade. Vergeving en liefde verword na het achter zich sluiten van de kerkdeuren een plicht waaraan het slachtoffer dient te voldoen, opdat de veroorzaker zich prettig voelt, de schuldbelijdenis word vergeten, doe toch niet zo moeilijk het is toch kerst!
Vol overtuiging kun je antwoorden, dat de overspoeling van weelde in deze dagen een vlucht is, een zogenaamde traditie waar wij ons krampachtig aan vast klampen om ons door een ingebakken illusie twee dagen los te trekken van onze gebreken en tekortkomingen.
Waarna wij op de 27e van de 12e maand weer massaal het leven van chagrijnigheid en beklag oppakken, en ons beklagen over hoe duur het feest van liefde en gezelligheid dit jaar weer is geweest. Over hoe dik onze vetrollen volgezogen zijn en hoeveel moeite het ons zal kosten deze uitspatting ongedaan te maken. Om ons te verbazen wanneer de krant bericht over nieuwe veldslagen elders in de wereld.
En vooral, om ons te verbazen en te beklagen over de niet fijn mee spelende buitenstaanders die we de laatste dagen hebben meegemaakt. De ongezelligen die het gewaagd hebben kritiek te leveren, onze ziel te raken en de waarheid te uiten over de hypocrisie waaraan we ons schuldig hebben gemaakt en het leed en de ergernis, die wij daarmee voor de rest van het nieuwe jaar dat aan de start staat, over onszelf hebben afgeroepen.
Opdat wij volgend jaar weer met een gerust hart kunnen zeggen, “Goh, blij dat het weer kerst is, even vrede en gezelligheid.”
Comment