Hersendump

[Pink]

Is bij te mager toch net zo?
Is bij een kennis van me ook. Maarja, als iemand haar uitscheld voor annorexia-hoer of skelet dan is dat blijkbaar normaal. Wantja.. grootste gedeelte van nederland is te dik, dus dan 'mag' je dat gewoon naar iemand roepen. Vind het moeilijk om te zeggen dat het ene erger zou zijn dan het andere.. Mjah das mijn blik

Mensen schelden gewoon op anderen om zich beter te voelen over zichzelf. Of je nou te licht, te zwaar, mooi, lelijk, recht of krom bent, je hebt altijd eikels die je rare blikken toewerpen en commentaar geven om hun eigen zelfvertrouwen op te krikken. Of het nou een te zwaar of te licht persoon betreft die de lul is, het blijft dezelfde afgunst en is dus voor iedereen even erg.

[Lieneke]

Op discovery was gister een docu over (over)gewicht. Ze lieten een aantal magere mensen een paar weken lang twee keer zoveel eten als ze gewend waren. Eentje kwam wel aan maar kreeg niet meer vet; hij maakte enkel spieren aan ondanks dat hij niet trainde. 2 anderen redde het niet om zoveel te eten; die werden er hartstikke misselijk van. Anderen kwamen wel aan maar zodra ze stopte met te veel eten, waren ze het zo weer kwijt.
Ze lieten peuters eten en vroegen daarna of ze echt vol zaten. Alle peuters zaten vol. Daarna kregen ze een bordje met chokolaatjes en andere lekkere dingen voorgeschoteld. De een at het op, de ander een beetje, weer een ander schoof het bord weg.
De een heeft dus echt van nature een rem, de ander voelt de rem niet.
Als je eenmaal veel vetcellen hebt, blijf je die houden. Voor mensen die vroeger dik zijn geweest, is het dus heel moeilijk om normaal te blijven omdat die vetcellen blijven aangeven dat ze honger hebben.
Je lichaam wil dus altijd op hetzelfde gewicht blijven.

Door die docu begin ik 'dikkerds' wel beter te begrijpen. Ikzelf ben dus zo'n iemand die hartstikke misselijk wordt van te veel eten.

[Jm4nsk1]

Op discovery was gister een docu over (over)gewicht. Ze lieten een aantal magere mensen een paar weken lang twee keer zoveel eten als ze gewend waren.

was op NL2 teleac en was indd leuk prog om te zien.
wat mij nog wel verbaasde was om te horen dat als je tijdens je leven maakt niet uit op welke leeftijd overgewicht hebt of hebt gehad je vetcellen aanmaakt en die nooit meer kwijdraakt , dus als je als kind te dik was en je wilt later (een voor onze maatschapij) normaal figuur. dan lever je een levenslange strijd tegen de calorieen want je lichaam en hersenen vragen je om te eten.

[Falstyr]

Op discovery was gister een docu over (over)gewicht. Ze lieten een aantal magere mensen een paar weken lang twee keer zoveel eten als ze gewend waren. Eentje kwam wel aan maar kreeg niet meer vet; hij maakte enkel spieren aan ondanks dat hij niet trainde. 2 anderen redde het niet om zoveel te eten; die werden er hartstikke misselijk van. Anderen kwamen wel aan maar zodra ze stopte met te veel eten, waren ze het zo weer kwijt.
Ze lieten peuters eten en vroegen daarna of ze echt vol zaten. Alle peuters zaten vol. Daarna kregen ze een bordje met chokolaatjes en andere lekkere dingen voorgeschoteld. De een at het op, de ander een beetje, weer een ander schoof het bord weg.
De een heeft dus echt van nature een rem, de ander voelt de rem niet.
Als je eenmaal veel vetcellen hebt, blijf je die houden. Voor mensen die vroeger dik zijn geweest, is het dus heel moeilijk om normaal te blijven omdat die vetcellen blijven aangeven dat ze honger hebben.
Je lichaam wil dus altijd op hetzelfde gewicht blijven.

Door die docu begin ik 'dikkerds' wel beter te begrijpen. Ikzelf ben dus zo'n iemand die hartstikke misselijk wordt van te veel eten.

Je vergeet ook dat veel dikke mensen niet dik zijn omdat ze te veel eten, maar omdat ze ondervoed zijn. Veel lege kalorien eten zoals snoep zorgt dat je ondervoed raakt. Al heb je 5000kcal binnen zonder bruikbare voeding dan ben je ondervoed. Metabolisme bij die gasten is nauwelijks werkend. Als ze fatsoenlijk eten en wel bruikbare voeding weg werken dan gaat hun metabolisme werken en verbranden ze weer.

[jordy]

Ik lees hier best veel verhalen van mensen die willen afvallen of strakker worden. Dat als ze in de spiegel kijken en nog maar een klein beetje vet zien, zich gaan focussen om dat er af te krijgen. Ik heb zelf eigenlijk net het omgekeerde. Waar ik een tijd terug al redelijk snel tevreden was merk ik dat ik steeds kritischer begin te worden. Mensen zeggen dat ik al een goed lichaam heb en gespierd ben maar als ik in de spiegel kijk zie ik niks en voel ik me klein. Eerder kon ik wel uren staan flexen in de spiegel als ik een goeie pomp had. Nu realiseer ik me dat ik nog niets voorstel.

Het is gewoon een vreselijk moeilijke sport af en toe die wij beoefenen, althans vind ik zelf. Je levert zo veel tijd en energie in. Je bent elke dag bezig met deze levensstijl. Je voeding, je training, je rust. Discipline en toegewijd gefocussed op een ding en het gene wat je er dan voor terug krijgt is maar heel miniem. Hard werken en ontzettend veel geduld. Het is gewoon moeilijk af en toe. Soms zijn het ook maar net van die kleine dingetjes die het zo zwaar kunnen maken af en toe. Als er bijvoorbeeld iemand bij mij uit de klas een tanktop aan zou doen met mooi weer in de zomer zegt niemand daar wat van. Maar als ik een tanktop aan doe ben ik opeens een patser. Ten eerste denk je dan waar de f*ck slaat dat op? Ten tweede denk je dan ik werk toch aan m'n lichaam dan mag het toch ook wel eens gezien worden?

Ik heb zelf ook wel altijd zoiets van ik heb schijt aan wat anderen denken maar toch hou je je er wel mee bezig ookal is het onbewust. Je zegt wel van boeiend wat hun vinden maar je zou je toch wel wat prettiger voelen als men er wat meer begrip en respect voor had, ik maak een ander zijn levenswijze namelijk ook niet belachelijk.

Moet wel zeggen dat ik op dat gebied wel flink vooruitgegaan ben. Durfde eerst niet te eten op school omdat ik bang was voor de reacties. Iedereen gaat altijd in de pauze naar de aldi om zakken chips en van die andere troep en ik stond daar dan met m'n boterhammen en liters melk. Nu denk ik inderdaad WEL van schijt d'r aan. Geloof me dat werkt best. Eerst kijken ze je vreemd aan dat is logisch want dat is vreemd dat is onbekend, maar praktisch alles went en dat dus ook. Krijg nauwelijks opmerkingen meer over stinkende boterhammen en dat soort dingen. Daarnaast weten ondertussen al flink wat meer mensen welke sport ik doe en durven die stoere gasten die eerst een grote bek hadden ook niet meer zoveel te zeggen
Terwijl ik absoluut niet driftig of agressief ben ofzo. Maarja you never know iedereen is wel is iets beu.

Zo dat waren ff mijn gedachten haha

Edit: Kan trouwens zo nog wel even doorgaan maar dat zal ik jullie besparen:P

[Pieterman]

Ik ben dus weer de andere kant, een dikkertje. Maar mijn exacte BF% zou ik niet weten. Wat ik wel weet is dat ik echt respect heb voor jullie levensstijl . Ik heb heel lang gedacht dat ik aanleg had om dik te worden. Maar ik ben gaan kijken wat ik de laatste jaren at (3 repen chocola 2 zakken chips en liters cola per dag).
Tja it does ring a bell , altijd mee gepest maar op een gegeven moment maakt dat je ook gewoon niets meer uit. Tot je onderbewustzijn weer keertje aan de bel trekt dat een onbekend persoon je dik heeft genoemt. Dan vreet je misschien wel de helft meer op zo'n het is niet eens een troost ofzo maar meer dat je niet weet wat anders te doen.

En qua beweging heb ik de de afgelopen 2 jaar qua revalidatie/fitness na mijn been operaties meer gedaan dan in de 14 jaar ervoor.

Ik ben er niet echt heel hard mee bezig en ik val al best veel af het is aan de ene kant erg motiverend. Maar ik ben van mezelf ook aardslui dus ik vind t ook al best voor de progressie die ik nu heb. Het liefst heb ik iemand die me uit me nest trapt om te gaan bewegen op lege maag. Het enige wat ik bij alles nodig (school fitness eetgedrag) een kleine duwtje.

Alleen je bent snel verwend als dat duwtje dan wegvalt, van ga even op je eigen benen staan dan gebeurt het weer niet. Dus de luiheid=>duwtje=>lui
Zo blijf je bezig dan denk je:
"Kom op man wees es een vent doe t zelf". Wat als je dat nou nooit heb geleerd. Zelf dingen doen zelfstandig leren/ sporten / je eigen hachie redden.
Dan krijg je weer "Dan leer je het maar of doe het maar".
Ja waarom? Ik wil het zelf duidelijk niet graag genoeg om mezelf te motiveren of iets in die trant. Of ik ben te verwend

Je weet waarvoor je t doet alleen als je niet weet hoe t is om zo te zijn of wat je er exact hoe lang ervoor moet doen. Dit maakt het toch lastig om je zelf te motiveren. Want wat als ik op het punt ben dat ik echt iets heb van nou ik heb echt een droom lichaam Als ik dat dan al heb. Ben perfectionistisch dus echt tevreden zal ik ook nooit zijn en niet haalbare doelstelling proberen not my thing. ( hier wijk ik ook af van de meeste luie mensen het perfectionisme en toch ook weer niet).

Nou dit was even mijn Hersenspinseltje van vandaag. Hoop dat t ook maar iets meer inzicht geeft in de luie jeugd/dikkertjes van deze wereld

[Lieneke]

Meestal hebben mensen best een motivatie, maar het echt echt echt gaan doen is vaak een probleem. Dat is gewoon hartstikke menselijk! En iedereen heeft wel eens met een flinke terugval te maken. Dat is echt niet erg, als je er maar een keer er weer voor gaat.
En inderdaad; je moet wel een doel voor ogen hebben dat bereikbaar is. Anders is het zinloos en dus ook niet motiverend. Probeer je hoofddoel in kleinere, makkelijker te bereiken doeltjes/stapjes te maken. Zodra je vooruitgang ziet na die eerste stap, dan smaakt dat naar meer. Dat eerste stukje...dat is verdomde lastig en daar moet je dan even doorheen bijten. Al het begin is moeilijk; het is niet voor niks een cliche; het is gewoon waar.
Dus het eerste stapje wat je gaat nemen, dat moet je eerst voor ogen hebben. De rest komt daarna vast vanzelf wel goed. Geef jezelf een kans.

[anouk22]

Is bij te mager toch net zo?
Is bij een kennis van me ook. Maarja, als iemand haar uitscheld voor annorexia-hoer of skelet dan is dat blijkbaar normaal. Wantja.. grootste gedeelte van nederland is te dik, dus dan 'mag' je dat gewoon naar iemand roepen. Vind het moeilijk om te zeggen dat het ene erger zou zijn dan het andere.. Mjah das mijn blik

Sowieso mensen die zo maar iets roepen (of eigenlijk schelden) naar iemand die ze totaal niet kennen,vind ik gewoon ronduit asociaal.Ongeacht je afkomst,gewicht,geslacht of geaardheid.

Ik heb het zelf genoeg mee gemaakt en vooral vanwege mijn afkomst,zelfs kinderen van een jaar of 8 doen dat.

Het respect bij sommige mensen is echt ver te zoeken en volgens mij ligt dit deels ergens in de opvoeding.Ik kreeg altijd op mijn kop als ik naar iemand wees of anderen tot last was (in wat voor zin dan ook).Ik haal het trouwens niet eens in mijn hoofd om iemand uit te schelden .

[dynobet]

Een aantal jaar geleden had ik best wel veel overgewicht,
en ik voelde me gewoon goed daarbij. Ik ging veel op stap,
lekker kebab of shoarma na het stappen.

De reden waarom ik nu eigenlijk af ben gaan vallen is voornamelijk de reactie van mijn omgeving. Dan krijg je reacties van oo god jij bent echt dik geworden etc. Of vroeger was je altijd gespierd en slank blabla.

Ook mijn vriendin maakte opmerkingen van oo je bent wel een klein dikkertje geworden en dan knijpt ze in mijn buikspek. Ook werd het aantal malen sex per dag werd minder.

In het begin maakte het mij niet uit wat anderen zeiden,
en toen ik weer begon met sporten stond ik er zelf ook achter.
Maar indirect vind denk ik iedereen het toch wel belangrijk,
wat de mensen die voor hem belangrijk zijn denken.
(Hoe belangrijker de persoon in kwestie voor jou is, hoe> zijn mening telt)

Voor mij was dus deels mijn eigen wil en deels mijn omgeving de reden voor meer met mijn lichaam en gezondheid bezig te zijn. En ik kwam er dan ook achter dat je offers moet maken als jij bezig bent met je gezondheid, en fanatiek sport.

bodybuilding is daarom voor velen geen hobby meer,
want je moet constant rekening houden met je voeding,
je aantal uren slaap en je vele trainingen inplannen.

Zo herkent iedereen wel dat hij geen vier stukken taart,
op een verjaardag zal eten, en velen die aan bodybuidling doen zullen ook niet uitgaan op vrijdag, zaterdag en zondag.

Ervan uitgaande dat jij niet op wedstrijd niveau wil gaan presteren,
maar gewoon een gezond lichaam en een mooi fysiek wil.
Is het belangrijk dat je een goede balans vindt tussen je hobby,
en je leven. Als je te vaak offers gaat maken, om vooral niet uit je schema te geraken (bijv niet mee uit eten willen, niet uitgaan, geen spontane uitstapjes venwege voeding etc.) dan is het meer een obsessie.

Het is dus naar mijn mening wel goed als je bewust bezig bent met je voeding, sport, rust, en andere zaken die erbij komen kijken.
Maar het moet niet je leven in beslag gaan nemen.

Dus als jij een beetje vet ergens hebt zitten,
hoef je je daar niet rot om te voelen, want je hebt echt een strak lichaam.

das een beetje mijn visie erop

[Osterich]

Bump voor nieuwe input, want dit topic verdient vernieuwde aandacht.

Morgen mijn beschouwing, ik zal niet achterblijven.

[rvanweel]

Ik ben normaal niet iemand die, zeker over het onderwerp "te dik zijn " hele verhalen kan ( of wil ) vertellen, ik heb al obesitas sinds ik 7 a 8 jaar ben, waar het is misgegaan ik heb werkelijk geen idee, ik ben ook al mijn hele leven aan het afvallen, wat uiteindelijk altijd door andere mensen mij is opgedrongen, ik heb namelijk op een internaat voor schipperskinderen gezeten( vanaf mijn 6e t/m 18 jr ) , en daar werd er uiteindelijk altijd als een probleem gezien inclusief de schooldokter, het werd dan altijd opgelost voor je door minder te eten,( wat dus uiteindelijk niet de oplossing was) , maar als ik dan in de weekenden( Ook niet alle weekenden) en in de vakanties mijn ouders zag, dan was het"Feest" , en at ik eigelijk veel "Slechte dingen" wat dat mocht wel van mijn ouders maar niet van de verzorgers van het internaat. en daar heb ik tegen geknokt tot ik 16 werd en heb toen mijn kont tegen de krib gegooid, en bepaalde zelf wel wat ik wel en niet at, ik had ook echt overal schijt aan, roken/zuipen/drugs/vreten enz. en natuurlijk niet sporten( want dat werd mij ook altijd opgelegd) en toen ik 16 was woog ik 95 Kg en was niet te zwaar(Alleen nog lovehandles), maar toen ik 21 was woog ik er 165 KG. toen ben ik wel echt geschrokken en bent toen in twee jaar tijd weer afgevallen tot 95 KG. en toen heb ik mijn huidige vrouw leren kennen.

getrouwd /twee kindjes/te weinig sporten/teveel gezzellig op de bank/te weinig slaap/te weinig tijd/verhuist/3 xbaan gewisseld/en 30 kg aangekomen in 5 jr tijd. met tussentijds een sonja crash van 15 kg.

maar sinds een maand of 4 ben ik dan ook echt voor mijn zelf en voor mijn kinderen bezig, aangezien ik ze wel graag op wil zien groeien. ben nu weer 130 kg ---->118 kg

waarmee ik wil zeggen dat er vaak achter te dik (obesitas)zijn een behoorlijk verhaal kan zitten. waar je gedeeltelijk wat zelf aan kan doen, maar een BB lichaam is voor mij een redelijk onhaalbaar doel,ondanks goede schema's

maar mijn doel is ook een gezond BF en goede conditie ,en dan ben ik tevereden

[Shredmaster]

@ rvweel voor je verhaal

[Knulletje]

Goed en eerlijk verhaal rvanweel.. Maar mijn mening is toch, als jij van 165kg kunt afvallen naar 95 kan ook jij n bb lichaam kweken en behouden...

[IJsBlok]

Goed en eerlijk verhaal rvanweel.. Maar mijn mening is toch, als jij van 165kg kunt afvallen naar 95 kan ook jij n bb lichaam kweken en behouden...

ben ik het ook mee eens!
gewoon je er 110% voor geven en ik weet zeker dat een BB lichaam niet onhaalbaar is!

[rvanweel]

Nou jongens! ik ben het gedeeltelijk met jullie eens, maar de losse huid, gaat naar mijn mening niet strak trekken, ook niet in 3 jaar tijd, ik zal wel een foto posten!! dan mogen jullie jullie mening erover geven!!