Tweet
De laaste tijd veel threats over igf,insuline,gh hormonen vandaar deze post. Ik weet niet of die eerder is geplaats...
GROEIHORMONEN EN ANABOLE STERIODEN
geldt niet alleen voor het bodybuilden, maar gaat op voor bijna alle takken van sport. Wij leven nu eenmaal in een prestatiemaatschappij, die ook voor de sport geen uitzondering maakt.Of het gebruik van steroïden en andere farmaceutische middelen gerechtvaardigd is moet iedereen maar voor zichzelf uitmaken. Wij willen hier geen horrorverhalen over steroïden verspreiden om mensen af te schrikken voor het gebruik ervan, noch is het onze bedoeling iemand te verleiden om ze in te nemen. Het doel is veel eerder de realiteit onder ogen te zien, d.w.z. in tegenstelling Het staat buiten kijf dat het gebruik van anabole androgene steroïden en van groeihormonen weid verbreid is. Dit tot vele andere gedrukte media het thema steroïden niet dood te zwijgen, maar de mondige lezer ongecensureerde, uit de praktijk gewonnen informatie te leveren die hem helpt zijn eigen, voor hem persoonlijk juiste beslissing ten aanzien van steroïden te nemen. Wij zijn van mening dat opheldering over steroïden zinvoller is dan het thema te negeren resp. dood te zwijgen. Met name atleten die anabole steroïden kopen op de zwarte markt en zonder medisch toezicht zelf appliceren, zijn met objectieve informatie beter geholpen dan met dementi's.
,,Wat onderscheidt een bodybuilder van katten, muizen, ratten en goudhamsters?"
was de provocerende vraag die onlangs in een grote Britse krant werd gesteld. Antwoord: Katten, muizen, ratten en goudhamsters zijn proefkonijnen tegen wil en dank, terwijl bodybuilders dit op vrijwillige basis doen. Ook al leggen de Britten tegenover ons continentalen bij tijd en wijlen een echt eigenzinnige. arrogante houding aan de dag, met bovengenoemde bewering zitten ze er niet ver naast. Dierproeven zijn experimenten met levende dieren met als doel de werking van bekende of nieuwe stoffen te testen en de potentiële giftigheid te controleren. In het bodybuilden is er een groeiend aantal atleten uit wier gedrag men zou kunnen concluderen dat ze deel uitmaken van een groots opgezet medicamentenexperiment van de farmaceutische industrie. Het lichaam krijgt de functie van en laboratoriumrat en de werkingen van talrijke farmacologische substanties worden in de meest uiteenlopende combinaties en in gedeeltelijk schrikbarende doseringen aan het eigen lijf getest. Wie kijkt dan ook verbaasd op van het feit dat bodybuilders in menig opzicht hun tijd ver vooruit zijn. Terwijl de wetenschap er nog over strijdt of anabole/androgene steroïden nu de spieropbouw stimuleren of niet, hoorden Dianaboltabletten en testosteronampullen al lang tot de basisuitrusting van elke ambitieuze krachtsporter. De eerste eliteatleten begonnen ook al met een nog meer belovende combinatie te experimenteren: steroïden en groeihormonen. Ook zonder academische doctorstitel en zonder ondersteuning van een groots opgezet wetenschappelijk dubbel-blind onderzoek werd al snel duidelijk dat: 1.) anabole/androgene steroïden goed werken, 2.) groeihormonen alleen toegediend niet veel opleveren en 3.) een combinatie van steroïen en groeihormonen zeer, zeer goed werkt - verreweg beter dan uit de som van de afzonderlijke werkingen zou kunnen worden afgeleid.
In vakkringen spreekt men daarom van een synergetisch effect tussen steroïden en het groeihormoon. De simultane toediening van deze beide substanties resulteert in een wederzijdse effectpotentiëring. Mathematisch uitgedrukt betekent dit b.v.: 2 +2 is niet gelijk aan 4 maar aan 10. Interessant hierbij is natuurlijk de vraag waarom juist steroïden en STH een hoge mate aan synergisme bezitten? Menig lezer zal onmiddellijk denken aan de betekenis van het mannelijke geslachtshormoon testosteron voor de lichaamseigen IGF-1-productie. Laten we eens in herinnering brengen dat het grootste deel van de na een groeihormooninjectie in de bloedsomloop circulerende somatropine geen directe werking bezit, maar alleen de lever en voor een deel ook de skeletmusculatuur stimuleert om IGF-1 te produceren. Verder is bekend dat de mate van IGF-1 -productie o.a. afhankelijk is van de hoogte van de in het lichaam voorhanden testosteronconcentratie. Aangezien anabole/androgene steroïden synthetische afstammelingen van het mannelijke geslachtshormoon testosteron zijn, lijkt het logisch dat door de toediening van steroïdenpreparaten ook de vorming van IGF-1 kan worden beïnvloed. Als men de redenering doortrekt, dan kan men eigenlijk alleen maar tot de volgende conclusie komen: De combinatie van anabole androgene steroïden en STH is daarom zo effectief, omdat steroïden de werkzaamheid van het groeihormoon in het menselijk lichaam duidelijk verbeteren. Of omgekeerd, opdat het groeihormoon zijn volledige werking kan ontplooien moet o.a. een voldoende hoeveelheid testosteron resp. anabole/ androgene steroïden beschikbaar zijn.
Voordat we nader ingaan op dit punt zij de auteur een nadere overweging toegestaan. Opvallend bij de groeihormoon/steroïden combinatie is dat het hier schijnbaar om een tamelijk eenzijdige relatie gaat. 1k bedoel iedereen praat er voortdurend over hoe steroïden de werking van het groeihormoon kan verbeteren, optimaliseren, potentieren enz. Ga maar eens naar de fitnessstudio en vraag één van de talrijke, zelfbenoemde experts naar het groeihormoon en u krijgt steeds hetzelfde antwoord: “Natuurlijk. zonder steroïden levert het groeihormoon niet veel op! Ik zou STH nooit zonder steroïden nemen”. En gelijk heeft hij. Maar hoe zit het als we de zaak eens omkeren en de vraag als volgt formuleren: Zou het misschien kunnen zijn dat anabole/androgene steroïden om hun volledige effectiviteit te bereiken zelf een bepaalde hoeveelheid groeihormoon nodig hebben? Wat als ik je zou zeggen dat een deel van de anabole werking van de door jou ingenomen steroïdenpreparaten in het lichaam door IGF-1 tot stand komt, je daar echter niets van mee krijgt omdat je niet tegelijkertijd groeihormoon mee injecteert. Hoe zou het geweldige leger anabolica consumenten reageren als ze wisten dat ze bij een steroïdenkuur van tevoren al een deel van de spieropbouwende effecten op hun buik kunnen schrijven, omdat het groeihormoon ontbreekt? Ik verzeker je daarom: Na het lezen van dit artikel zul je de toepassing van anabole/androgene steroïden in een volledig nieuw daglicht zien.
Maar terug naar het eerste geval, de effectversterkende werking van STH door steroïden. Zoals gezegd, STH stimuleert de IFG-1 productie en steroïden bevorderen dit proces. Niet alle steroïden zijn hiervoor echter even effectief, sommige preparaten zijn helemaal niet geschikt. Bij wetenschappelijke onderzoeken werd uitgevonden dat een steroïde aan twee voorwaarden moet voldoen opdat het voor het spiergroeihormoon een behulpzame compagnon bij de IGF-1-productie vormt : 1.) De steroïde moet een voornamelijk androgeen karakter hebben en 2.) het moet in staat zijn gedeeltelijk te aromatiseren in het vrouwelijke geslachtshormoon oestrogeen. Wilt u een voorbeeld? “Androgene steroïden lijken de werking van het groeihormoon te stimuleren. Tot deze conclusie komen wetenschappelijke studies, waarbij na toediening van testosteron een duidelijke stijging van de IFG-1-waarden in het bloed werd gemeten. Verder berichten Link at al. dat de toediening van het niet gearomatiseerde en slechts zwak androgene steroïde Oxandrolone geen stijging van de IGF-1 -waarden in het bloed tot gevolg had." (Uit Hormone Research: The Fourth HGH Symposium, 'Sex Steroids' van dr. Ken Ho en dr. D. M. Hoffman).
Empirische gegevens steunen deze vaststelling. Bodybuilders berichten steeds weer van aanzienlijk hogere groeisnelheden als het somatrope hormoon wordt gecombineerd met sterk androgene en aromatiserende steroïden. In deze categorie komen op de eerste plaats de injecteerbare testosteronesters (b.v. Testoviron Depot, Sustanon) en de werkzame stoffen methandrostelonon/methandienon (b.v. Anabol Tablets, Pronabol, Metanabol) en oxymetholon (b.v. Anapolon 50). Dat met name de mate van de aromatisering tot oestrogeen een belangrijk criterium voor de werkzaamheid van een steroïde bij de IGF-1 -productie is, mag voor vele atleten verrassend klinken en zal menigeen nog maar aarzelend terug laten grijpen op het gebruik van de in het bodybuilden anders zo populaire anti-oestrogeenpreparaten. Wie zich nauwelijks een training kan voorstellen zonder de tamoxifeenhoudende farmaceutica zoals b.v. Nolvadex, die zal door het volgende citaat wakker geschud worden: ,,Wij hebben vastgesteld dat de toediening van het oestrogeenantagonerende tamoxifeen niet alleen het groeipotentieel, maar ook de IGF-1-waarden bij gezonde mannen reduceert."(Uit: J. Cm Endocrinol Metab 1993: 'Activation of the somatrope axis by testosterone in adult males: Evidence for the role of aromatization' van dr. Ken Ho en dr. A. Weissberger). Als de een of andere lezer deze uiteenzettingen over oestrogeen als IGF-1 -stimulans te theoretisch voorkomen en er twijfel ontstaat over de relevantie ervan, dan verwijs ik gaarne naar de woorden van de Amerikaanse steroïdeguru Daniel Duchaine hoogstpersoonlijk. In zijn in het bodybuildingtijdschrift Muscle Media 2000 vroeger regelmatig verschijnende column 'Ask the Guru' schreef Mr. Duchaine in de februari-uitgave van 1996 op pagina 47: ,,Het lijkt zo dat de mate waarin een steroïde tot oestrogeen converteert nauw verband houdt met de stijging van de IGF-1 -waarden. Het is bekend dat het gebruik van de oestrogeen blocker Nolvadex de IGF-1 -waarden reduceert. En we weten eveneens dat iets aan Nolvadex de opbouw van spiermassa bemoeilijkt, omdat vele bodybuilders duidelijk betere vooruitgang boeken als Nolvadex niet wordt gebruikt." Concreet houdt deze informatie voor de practiserende atleet in dat het gebruik van van alle medicamenten die oestrogeen tegenwerken zoals Nolvadex, Proviron, Cyclofenil, Clomid, Fludesterin, Arimidex enz. tot een minimum beperkt of nog beter helemaal achterwege gelaten kunnen wordt. Tegelijkertijd valt het aan te bevelen een voorraad injecteerbare testosteron, Dianabol er/of Anapolon 50 aan te leggen. Onder voorwaarden aanbevelenswaardig is ook het anabolicum Deca-Durabolin, dat in de categorie middelmatig androgeen en aromatiserend kan worden ondergebracht. Wie tijdens de toepassing van een groeihormoon rekening houdt met deze factoren ondersteunt de door STH geïnduceerde, lichaamseigen IGF-1 -productie zo goed mogelijk. Volledig contraproductief zou daarentegen zijn om het groeihormoon uitsluitend te combineren met de milde, zwak androgeen werkende steroiden zoals Primobolan, Oxandrolone, Winstrol, Venobol enz. en bovendien het geheel nog te garneren met een paar tabletten Nolvadex. Men kan zijn IGF-1 –bloedwaarden ook met opzet laag houden. Zulke 'experts' kunnen maar beter meteen teruggrijpen op biosynthetische IGF-1, anders....nu ja, door schade en schande wordt men wijs.
Wat dan met de sterk androgene, maar niet aromatiserende steroïden zoals b.v. Parabolan, Halotestin en Masteron? Zijn die dan überhaupt nog wel geschikt voor een groeihormoonkuur? Ja en nee. Als het STH uitsluitend wordt gecombineerd met steroïden die weliswaar een uitgesproken androgeen karakter bezitten, maar die niet aromatiseren tot oestrogeen, dan vormen deze producten voor het groeihormoon slechts een beperkte hulp bij de IGF1 -productie. Echt interessant wordt het gebeuren pas als de atleet een injecteerbaar testosteronpreparaat in het spel brengt. Dan is namelijk ook het ontbrekende oestrogeenaandeel aanwezig en de androgene werkzame component van Parabolan, Halotestin, Masteron enz. kan voor de IGF-1 -productie in de lever en in de spiercellen gebruikt worden. Onafhankelijk van het doe dat u als bodybuilder nastreeft, moet het groeihormoon altijd in combinatie met testosteron toegediend worden. Aangezien synthetische testosteron identiek is aan de natuurlijke testosteron, creëert men zo een milieu in het lichaam, dat de optimale basis voor de werkzaamheid van het groeihormoon vormt. De converteringssnelheid tot oestrogeen en ook de androgene activiteit is bij testosteronpreparaten exact zo als het lichaam gewend is - wat het groeihormoon natuurlijk goed uitkomt. Logisch eigenlijk, wat we hier zeggen. Denk maar eens na: Ons lichaam produceert' zowel het groeihormoon als testosteron. Het groeihormoon dient op zijn beurt hoofdzakelijk de vorming van IGF-1, en wel met medewerking van de testosteron. Waarom juist testosteron? Heel eenvoudig, omdat de natuur het zo voorzien heeft. Als u nu biosynthetische STH injecteert, dat, enkele uitzonderingen daargelaten, door de producenten ervan zo geconcipieerd is dat het exact overeenkomt met uw lichaamseigen groeihormoon en bijgevolg de normale STH-/testosteronverhouding in het organisme op een ordelijke manier manipuleert, dan vraag ik u: Met welk steroïdenpreparaat wilt u nu uw testosterongehalte in het lichaam verhogen opdat het vele STH zijn partner testosteron weer in voldoende hoeveelheid aantreft? Met Dianabol misschien, Deca-Durabolin, Primobolan, Anapolon of Winstrol? Heel zeker niet. Alleen testosteron zelf komt hiervoor in aanmerking.
Hoeveel testosteron daarbij nodig is hangt in eerste instantie af van de hoogte van de groeihormoondosering. Omdat er helaas geen wetenschappelijke studies bestaan waaruit men te weten komt voor hoeveel internationale eenheden (I.E.) somatropine hoeveel milligram (mg) testosteron geïnjecteerd moet worden, kan de auteur zich alleen beroepen op empirische gegevens, zeg maar ervaringswaarden. In de regel ligt de optimaal werkzame testosterondosering bij 1000 mg per week. Atleten die boven 1500 mg testosteron/week uitgaan, boeken - op enkele genetische uitzonderingen na wier spiercellen een ongewoon groot aantal androgeenreceptoren bezitten, nauwelijks meer vooruitgang. De reden hiervoor is dat de bindingscapaciteit van de spiercelreceptors voor testosteronmoleculen bij een wekelijkse hoeveelheid van 1500 mg testosteron reeds meer dan uitgeput kan zijn. Voor bodybuilders lijkt daarom het volgende groeihormoon-testosteronrelatieschema realistisch:
2-4 I.E. somatropine/dag komt overeen met 500-1000 mg Testosteron/week
5-8 I.E. somatropine/dag komt overeen met 1000-1500 mg Testosteron/week
meer dan 8 I.E. somatropine/dag komt overeen met 1500-2000 mg Testosteron/week
Als men bovendien rekening houdt met het feit dat somatropine een werkzame stof is die sowieso bedoeld is voor een behandeling op langere termijn - zowel in de schoolgeneeskunde als in krachtsportkringen komt het STH gedurende een periode van maanden, vaak zelfs jaren tot inzet - dan lijkt de groeihormoon-testosteroncombinatieverpakking nog zinvoller. Alle injecteerbare testosteronesters zijn namelijk vanuit hun moleculaire structuur zo opgebouwd dat ze niet hepatotoxisch zijn, d.w.z. er is nauwelijks sprake van een beschadigingspotentieel voor de lever. Aangezien de menselijke lever in staat is grote hoeveelheden testosteron af te breken, treden er tijdens de testosteronapplicatie gelukkig voornamelijk hormonaal bepaalde bijwerkingen op en geen toxische. Om deze reden is synthetische testosteron voor een toediening gedurende een langere periode zonder twijfel beter geschikt dan de meeste andere anabole/androgene steroïdepreparaten. Verder mag met recht en reden beweerd worden dat er bij een groeihormoontoepassing überhaupt geen alternatief voor testosteron bestaat. Noem mij eens een steroïde die een minstens zo sterk uitgesproken androgeen karakter bezit als testosteron, waarvan de converteringssnelheid tot oestrogeen gelijkaardig verloopt en die bovendien nog in aanmerking komt voor een langdurige medicatie? Breek je er niet het hoofd over, je vindt er geen.
In de wetenschappelijke literatuur kan bovendien neg een ander punt gevonden worden waarom de toediening van anabole/androgene steroïden resp. testosteron de effectiviteit van het groeihormoon verbetert. Het lijkt erop dat steroïden de afbraak van ongebonden IGF-1 in het bloed vertragen. Wij weten dat IGF-1 in het bloed hoofdzakelijk aan bindingsproteine gebonden wordt en daardoor aanvankelijk nog tijdelijk inactief is. Slechts een klein deel circuleert als ongebonden IGF-1 vrij in de bloedsomloop en is onmiddellijk werkzaam. Omdat ongebonden IGF-1 slechts een halve waardetijd van een paar minuten bezit, wordt het zeer snel afgebroken en verdwijnt het spoedig weer uit het bloed. Met andere woorden: De werking van ongebonden IGF-1 is beperkt tot een relatief korte periode. Steroïden daarentegen vertragen de afbraak van ongebonden IGF-1 in het bloed en verlengen daardoor automatisch de werkingsduur ervan. Er ontstaat een stijging van de IGF-1-waarden in het bloed, omdat enerzijds ongebonden IGF-1 in het serum (bloed) nu langer aanwezig is. Anderzijds worden de andere IGF-1 moleculen zoals gewoonlijk geleidelijk losgelaten door hun bindingsproteines. Kortom: Hoe hoger het gehalte ongebonden IGF-1 in het bloed, des te sterker de werking. Anabole/androgene steroïden resp. testsosteron ondersteunen dit proces.
De meeste bodybuilders weten tegenwoordig dat de opbouw van spiermassa tussen de kampioenschappen geen exotische medicamentencombinaties vereist, maar met van oudsher beproefde methodes het best lukt. In de regel wordt in deze tijd met vier verschillende preparaten/substanties gewerkt: 1.) groeihormonen, 2.) testosteron, 3.) Dianabol en 4.) DecaDurabolin. Al naargelang de doelen die de afzonderlijke atleet nastreeft resp. in hoeverre zijn bereidheid om farmacologische stoffen te gebruiken is gegroeid, komen daarnaast nog insuline en/of schildklierhormonen tot inzet. Veer veel bodybuilders luidt de succesformule buiten het seizoen als volgt: 4-8 I.E. groeihormoon/dag, 1000 mg testosteron/week, 50 mg Dianaboll dag en 400-600 mg Deca-Durabolin/week. Zoals de lezer zender moeite inziet, is deze steroïden-combinatie sterk androgeen en bezit hij een aanzienlijk aromatiseringspotentieel in oestrogeen, waardoor de door STH ingeleide IGF-1-productie zeer goed wordt ondersteund. De eerste stap naar een supergigantische spiergroei is gezet.
Laten we omwille van de overzichtelijkheid hier enkele populaire steroïden opsommen aan de hand van hun geschiktheid als IGF-1 -stimulans. De linker kolem noemt preparaten die op basis van de ervaring de voorkeur krijgen veer de vorming van lichaamseigen IGF-1, terwijl de rechter kolom de minder effectieve producten bevat.
Goede IGF-1 stimulators
Slechte IGF-1 stimulators
1. Testoviron Depot,Sustanon, Omnadren
1. Oxandrolone
2. Anapolan-50
2. Primobolan
3. Dianabol
3. Venobol, Ganabol
4. Parabolan
4. Winstrol
5. Halotestin
5. Masteron
6. Deca Durabolin
Zoals reeds gezegd moet in dit artikel de groeihormoon-steroïden-relatie van beide kanten belicht worden. De lezer is te weten gekomen dat het somatrope hormoon om zijn volledige werkzaamheid uit te putten o.a. is aangewezen op de aanwezigheid van een verhoogde hoeveelheid anabole/androgene steroïden resp. testosteron in het organisme. Wat ligt dus meer voor de hand dan het vermoeden te opperen dat anabole/androgene steroïden resp. testosteron voor de volledige ontplooiing van hun werking 00k zelf een ver hoogde behoefte aan groeihormoon hebben? Waarom in sportkringen nog nooit werd gediscussieerd over de beantwoording van deze vraag resp. de vraag nog niet eens ook maar gesteld is, komt de auteur als onbegrijpelijk voor. Aan betekenis ontbreekt het dit punt immers in geen geval, zoals u dadelijk zult zien. Voordat de aap echter uit de mouw komt willen we eerst duidelijk stellen dat de werkzame stoffen testosteron en methandrostenolon/methandienon beide laatstgenoemde substanties hebben door het anabolicum Dianabol in krachtsportkringen een cult-status verworven - met name in het bodybuilden de het meest gebruikte synthetische steroïdenhormonen zijn. Ik denk dat iedereen dat met me eens is. Goed, houd U dan vast en lees de kernuitspraak van een in het medische Journal Endocrinology 95, in 1996 gepubliceerde wetenschappelijke studie met de titel 'The role of growth hormone in the anabolic action of Methandrostenolone' door dr. Steinetz et al.: ,,Zeer interessant voor de sport is de observatie van CIBA dat testosteron en het anabolicum methandrostenolon voor hun werking op de spier afhankelijk zijn van het groeihormoon."
Als een wereldconcern zoals de farmaceuticaproducent CIBA - die overigens maatgevend betrokken was bij de ontwikkeling van de steroïde Dianabol -erop wijst dat testosteron en zijn esters en Dianabol zelf hun volledige werking alleen kunnen ontplooien onder invloed van het groeihormoon, dan kan geen enkele sporter er nog onderuit zijn steroïdenconsumptie opnieuw te overdenken. De reden waarom testosteron resp. anabole/androgene steroïden o.a. zijn aangewezen op een toereikende STH-aanwezigheid in het organisme, is dat hun werking voor een deel wordt uitgeoefend door middel van IGF-1. Het wetenschappelijke bewijs levert het 'Journal of Endocrinology' (1993)139, 431-439: ,,Testosteron is een andere hoofdverantwoordelijke stof die de proteïnestofwisseling reguleert. Met betrekking tot zijn anabole activiteit bezit testosteron zowel directe werkingen als indirecte, die worden overgedragen via de STH/IGF-1 -as. Talrijke studies leidden overeenstemmend tot de conclusie dat testosteron zijn anabole werkingen uitoefent in samenhang met de STH/IGF-1-as. Bij personen die lijden aan een gebrek aan groeihormoon, resulteerde een behandeling met testosteron noch in een spiergroei noch in een stikstofopslag. De reden daarvoor is dat de anabole effecten van de testosteron afhankelijk zijn van het groeihormoon. Dienovereenkomstig ontstaat er bij een gelijktijdige toediening van testosteron en STH een synergisme en personen met een gebrek aan groeihormoon reageren met een spiergroei."
Laten we samenvatten: Wetenschappelijke onderzoekingen staven dat de applicatie van testosteron bij personen met een spiergroeihormoongebrek niet tot spiergroei leidt, terwijl daarentegen de toediening van testosteron + STH de opbouw van spierweefsel stimuleert. De oorzaak voor dit verschil kent men ondertussen: Een groot deel van de anabole werking van testosteron verloopt via IGF-1. IGF-1 kan in het organisme echter alleen gevormd worden als er voldoende STH voorhanden is. Daarom bouwen personen met een spiergroeihormoongebrek ondanks testosteroninjecties logischerwijze ook geen spiermassa op. Als men deze vaststelling overdraagt op de steroïdenconsumptie in het bodybuilden, dan kan een interessante these worden opgesteld. Bodybuilders die slechts kleine hoeveelheden anabolica nemen kunnen vermoedelijk profiteren van het volle effect van deze preparaten, aangezien de lichaamseigen groeihormoonuitstoot waarschijnlijk voldoende zal zijn om de vereiste IGF-1 te vormen. Een redenering die iedereen gemakkelijk kan volgen: Weinig steroïden vormen weinig IGF-1 en daarvoor heeft het lichaam ook niet veel STH nodig. De daaruit resulterende spiergroei is, zoals men kan verwachten, eveneens niet bijzonder groot. Als een bodybuilder nu echter hogere steroïde doseringen neemt - laten we zeggen 50 mg Dianabol/dag, 1000 mg testosteron/week en 600 mg Deca-Durabolin/week - bestaat dan niet het gevaar dat een deel van de potentiële anabolicawerking verloren gaat, omdat het organisme niet over voldoende STH beschikt om de vereiste hoeveelheid IGF-1 te kunnen vormen? We herhalen nog een keer: Steroïden resp. testosteron werken op de musculatuur gedeeltelijk via IGF-1. Voor de vorming van IGF-1 heeft het lichaam het groeihormoon nodig. Hogere steroïde doseringen werken beter dan lage, omdat deze meer IGF-1 kunnen activeren. Daarvoor is dan weer meer STH vereist. Als men echter verzuimt om bij hoge anabolicadoses tegelijkertijd het groeihormoon te injecteren, dan vindt de verhoogde IGF-1 -vorming in het lichaam helemaal niet plaats. Om het duidelijk te stellen: Atleten die matige tot hoge doseringen anabole/androgene steroïden gebruiken, verliezen de via IGF-1 verlopende spieropbouwende werking ervan als er niet aanvullend een STH-preparaat wordt toegediend.
Vermoedelijk is dit één van de hoofdredenen waarom de werking van steroïden niet proportioneel verloopt ten opzichte van de dosering. Het is weliswaar juist dat de spieropbouwende werking van anabole/androgene steroïden tot op zekere hoogte afhankelijk is van de dosis, d.w.z. stijgt met de hoogte van de dosring. Als de atleet dit punt heeft bereikt, dan beloven verdere van de dosering niet automatisch betere resultaten. Het nuttige effect van aanvullende steroïden toediening wordt steeds geringer. Wie in plaats van 10 Dianabol tabletten plotseling 20 tabletten slikt, boekt daarmee weliswaar grotere vooruitgang, maar de mate van vooruitgang, staat in de regel niet in een redelijke verhouding tot de verhoging van de dosering. Naast de mogelijkheid dat de megadoseringen steroïden niet elke bodybuilder veranderen in een spiergigant omdat de spiercellen daarvoor niet genoeg steroïde receptoren bezitten, zou een andere reden kunnen zijn dat er niet voldoende STH voor de IGF-1 -vorming in het lichaam aanwezig is. Een hogere anabolicaconsumptie stapelt alleen dan in recordtijd geweldige spiermassa op de botten - en heeft derhalve alleen dan zin - als twee voorwaarden zijn vervuld: 1.) De spiercellen moeten over een groot aantal steroïde receptoren beschikken. 2.) Tegelijkertijd moet het groeihormoon geïnjecteerd worden opdat de STH/IGF-1 -werkingsas van de steroïden preparaten tot zijn recht komt.
Heeft U zich ooit al afgevraagd waarom sommige bodybuilders ondanks astronomisch hoge steroïden doseringen er erbarmelijk smal uitzien en nauwelijks 150 kg met diepgebogen knieën gestrekt hoog de lucht in krijgen? Wie kent niet de “specialisten” die 's ochtends en 's avonds 10 Dianaboltabletten slikken en dagelijks een testoampul injecteren? Zonder het groeihormoon gaat de werking van zulke megatoedieningen anabolica voor een aanzienlijk deel op in lucht. in combinatie met 4-8 I.E. somatropine/dag kan een anabolisme in het lichaam pas goed op gang komen. Wie een groot aantal steroïden-, groeihormoon- en IGF-1 -receptoren aan de spiercelmembraan bezit, die mag zich eveneens gelukkig prijzen. Dan mag de garderobe namelijk om de drie maanden veranderd worden. Wie daarentegen als genetische “Jan rnodaalconsument” door zijn ouders; op de wereld werd gezet - statistisch gezien gaat dit op voor 9 van de 10 atleten - en wiens spiercellen dientengevolge over een relatief bescheiden aantal steroïden receptoren beschikken, die zal van megadoseringen anabolica alleen dan profiteren als een groot deel van de anabole werking via de IGF-1 -as verloopt. En dit veronderstelt op zijn beurt de simultane toediening van groeihormoonpreparaten.
Samenvattend kan gezegd worden dat STH en steroïden voor de ontplooiing van hun optimale werkzaamheid in het menselijke organisme op elkaar zijn aangewezen. Als één van de beide hormonen niet in voldoende hoeveelheid aanwezig is, dan begrenst dit de effectiviteit van het andere aanzienlijk. Atleten die het groeihormoon- of steroïdegehalte in het lichaam door exogene bronnen slechts eenzijdig verhogen, verspillen een aanzienlijk deel van het anabole potentieel van de toegediende substantie.
BRON: BODYPAGE
GROEIHORMONEN EN ANABOLE STERIODEN
geldt niet alleen voor het bodybuilden, maar gaat op voor bijna alle takken van sport. Wij leven nu eenmaal in een prestatiemaatschappij, die ook voor de sport geen uitzondering maakt.Of het gebruik van steroïden en andere farmaceutische middelen gerechtvaardigd is moet iedereen maar voor zichzelf uitmaken. Wij willen hier geen horrorverhalen over steroïden verspreiden om mensen af te schrikken voor het gebruik ervan, noch is het onze bedoeling iemand te verleiden om ze in te nemen. Het doel is veel eerder de realiteit onder ogen te zien, d.w.z. in tegenstelling Het staat buiten kijf dat het gebruik van anabole androgene steroïden en van groeihormonen weid verbreid is. Dit tot vele andere gedrukte media het thema steroïden niet dood te zwijgen, maar de mondige lezer ongecensureerde, uit de praktijk gewonnen informatie te leveren die hem helpt zijn eigen, voor hem persoonlijk juiste beslissing ten aanzien van steroïden te nemen. Wij zijn van mening dat opheldering over steroïden zinvoller is dan het thema te negeren resp. dood te zwijgen. Met name atleten die anabole steroïden kopen op de zwarte markt en zonder medisch toezicht zelf appliceren, zijn met objectieve informatie beter geholpen dan met dementi's.
,,Wat onderscheidt een bodybuilder van katten, muizen, ratten en goudhamsters?"
was de provocerende vraag die onlangs in een grote Britse krant werd gesteld. Antwoord: Katten, muizen, ratten en goudhamsters zijn proefkonijnen tegen wil en dank, terwijl bodybuilders dit op vrijwillige basis doen. Ook al leggen de Britten tegenover ons continentalen bij tijd en wijlen een echt eigenzinnige. arrogante houding aan de dag, met bovengenoemde bewering zitten ze er niet ver naast. Dierproeven zijn experimenten met levende dieren met als doel de werking van bekende of nieuwe stoffen te testen en de potentiële giftigheid te controleren. In het bodybuilden is er een groeiend aantal atleten uit wier gedrag men zou kunnen concluderen dat ze deel uitmaken van een groots opgezet medicamentenexperiment van de farmaceutische industrie. Het lichaam krijgt de functie van en laboratoriumrat en de werkingen van talrijke farmacologische substanties worden in de meest uiteenlopende combinaties en in gedeeltelijk schrikbarende doseringen aan het eigen lijf getest. Wie kijkt dan ook verbaasd op van het feit dat bodybuilders in menig opzicht hun tijd ver vooruit zijn. Terwijl de wetenschap er nog over strijdt of anabole/androgene steroïden nu de spieropbouw stimuleren of niet, hoorden Dianaboltabletten en testosteronampullen al lang tot de basisuitrusting van elke ambitieuze krachtsporter. De eerste eliteatleten begonnen ook al met een nog meer belovende combinatie te experimenteren: steroïden en groeihormonen. Ook zonder academische doctorstitel en zonder ondersteuning van een groots opgezet wetenschappelijk dubbel-blind onderzoek werd al snel duidelijk dat: 1.) anabole/androgene steroïden goed werken, 2.) groeihormonen alleen toegediend niet veel opleveren en 3.) een combinatie van steroïen en groeihormonen zeer, zeer goed werkt - verreweg beter dan uit de som van de afzonderlijke werkingen zou kunnen worden afgeleid.
In vakkringen spreekt men daarom van een synergetisch effect tussen steroïden en het groeihormoon. De simultane toediening van deze beide substanties resulteert in een wederzijdse effectpotentiëring. Mathematisch uitgedrukt betekent dit b.v.: 2 +2 is niet gelijk aan 4 maar aan 10. Interessant hierbij is natuurlijk de vraag waarom juist steroïden en STH een hoge mate aan synergisme bezitten? Menig lezer zal onmiddellijk denken aan de betekenis van het mannelijke geslachtshormoon testosteron voor de lichaamseigen IGF-1-productie. Laten we eens in herinnering brengen dat het grootste deel van de na een groeihormooninjectie in de bloedsomloop circulerende somatropine geen directe werking bezit, maar alleen de lever en voor een deel ook de skeletmusculatuur stimuleert om IGF-1 te produceren. Verder is bekend dat de mate van IGF-1 -productie o.a. afhankelijk is van de hoogte van de in het lichaam voorhanden testosteronconcentratie. Aangezien anabole/androgene steroïden synthetische afstammelingen van het mannelijke geslachtshormoon testosteron zijn, lijkt het logisch dat door de toediening van steroïdenpreparaten ook de vorming van IGF-1 kan worden beïnvloed. Als men de redenering doortrekt, dan kan men eigenlijk alleen maar tot de volgende conclusie komen: De combinatie van anabole androgene steroïden en STH is daarom zo effectief, omdat steroïden de werkzaamheid van het groeihormoon in het menselijk lichaam duidelijk verbeteren. Of omgekeerd, opdat het groeihormoon zijn volledige werking kan ontplooien moet o.a. een voldoende hoeveelheid testosteron resp. anabole/ androgene steroïden beschikbaar zijn.
Voordat we nader ingaan op dit punt zij de auteur een nadere overweging toegestaan. Opvallend bij de groeihormoon/steroïden combinatie is dat het hier schijnbaar om een tamelijk eenzijdige relatie gaat. 1k bedoel iedereen praat er voortdurend over hoe steroïden de werking van het groeihormoon kan verbeteren, optimaliseren, potentieren enz. Ga maar eens naar de fitnessstudio en vraag één van de talrijke, zelfbenoemde experts naar het groeihormoon en u krijgt steeds hetzelfde antwoord: “Natuurlijk. zonder steroïden levert het groeihormoon niet veel op! Ik zou STH nooit zonder steroïden nemen”. En gelijk heeft hij. Maar hoe zit het als we de zaak eens omkeren en de vraag als volgt formuleren: Zou het misschien kunnen zijn dat anabole/androgene steroïden om hun volledige effectiviteit te bereiken zelf een bepaalde hoeveelheid groeihormoon nodig hebben? Wat als ik je zou zeggen dat een deel van de anabole werking van de door jou ingenomen steroïdenpreparaten in het lichaam door IGF-1 tot stand komt, je daar echter niets van mee krijgt omdat je niet tegelijkertijd groeihormoon mee injecteert. Hoe zou het geweldige leger anabolica consumenten reageren als ze wisten dat ze bij een steroïdenkuur van tevoren al een deel van de spieropbouwende effecten op hun buik kunnen schrijven, omdat het groeihormoon ontbreekt? Ik verzeker je daarom: Na het lezen van dit artikel zul je de toepassing van anabole/androgene steroïden in een volledig nieuw daglicht zien.
Maar terug naar het eerste geval, de effectversterkende werking van STH door steroïden. Zoals gezegd, STH stimuleert de IFG-1 productie en steroïden bevorderen dit proces. Niet alle steroïden zijn hiervoor echter even effectief, sommige preparaten zijn helemaal niet geschikt. Bij wetenschappelijke onderzoeken werd uitgevonden dat een steroïde aan twee voorwaarden moet voldoen opdat het voor het spiergroeihormoon een behulpzame compagnon bij de IGF-1-productie vormt : 1.) De steroïde moet een voornamelijk androgeen karakter hebben en 2.) het moet in staat zijn gedeeltelijk te aromatiseren in het vrouwelijke geslachtshormoon oestrogeen. Wilt u een voorbeeld? “Androgene steroïden lijken de werking van het groeihormoon te stimuleren. Tot deze conclusie komen wetenschappelijke studies, waarbij na toediening van testosteron een duidelijke stijging van de IFG-1-waarden in het bloed werd gemeten. Verder berichten Link at al. dat de toediening van het niet gearomatiseerde en slechts zwak androgene steroïde Oxandrolone geen stijging van de IGF-1 -waarden in het bloed tot gevolg had." (Uit Hormone Research: The Fourth HGH Symposium, 'Sex Steroids' van dr. Ken Ho en dr. D. M. Hoffman).
Empirische gegevens steunen deze vaststelling. Bodybuilders berichten steeds weer van aanzienlijk hogere groeisnelheden als het somatrope hormoon wordt gecombineerd met sterk androgene en aromatiserende steroïden. In deze categorie komen op de eerste plaats de injecteerbare testosteronesters (b.v. Testoviron Depot, Sustanon) en de werkzame stoffen methandrostelonon/methandienon (b.v. Anabol Tablets, Pronabol, Metanabol) en oxymetholon (b.v. Anapolon 50). Dat met name de mate van de aromatisering tot oestrogeen een belangrijk criterium voor de werkzaamheid van een steroïde bij de IGF-1 -productie is, mag voor vele atleten verrassend klinken en zal menigeen nog maar aarzelend terug laten grijpen op het gebruik van de in het bodybuilden anders zo populaire anti-oestrogeenpreparaten. Wie zich nauwelijks een training kan voorstellen zonder de tamoxifeenhoudende farmaceutica zoals b.v. Nolvadex, die zal door het volgende citaat wakker geschud worden: ,,Wij hebben vastgesteld dat de toediening van het oestrogeenantagonerende tamoxifeen niet alleen het groeipotentieel, maar ook de IGF-1-waarden bij gezonde mannen reduceert."(Uit: J. Cm Endocrinol Metab 1993: 'Activation of the somatrope axis by testosterone in adult males: Evidence for the role of aromatization' van dr. Ken Ho en dr. A. Weissberger). Als de een of andere lezer deze uiteenzettingen over oestrogeen als IGF-1 -stimulans te theoretisch voorkomen en er twijfel ontstaat over de relevantie ervan, dan verwijs ik gaarne naar de woorden van de Amerikaanse steroïdeguru Daniel Duchaine hoogstpersoonlijk. In zijn in het bodybuildingtijdschrift Muscle Media 2000 vroeger regelmatig verschijnende column 'Ask the Guru' schreef Mr. Duchaine in de februari-uitgave van 1996 op pagina 47: ,,Het lijkt zo dat de mate waarin een steroïde tot oestrogeen converteert nauw verband houdt met de stijging van de IGF-1 -waarden. Het is bekend dat het gebruik van de oestrogeen blocker Nolvadex de IGF-1 -waarden reduceert. En we weten eveneens dat iets aan Nolvadex de opbouw van spiermassa bemoeilijkt, omdat vele bodybuilders duidelijk betere vooruitgang boeken als Nolvadex niet wordt gebruikt." Concreet houdt deze informatie voor de practiserende atleet in dat het gebruik van van alle medicamenten die oestrogeen tegenwerken zoals Nolvadex, Proviron, Cyclofenil, Clomid, Fludesterin, Arimidex enz. tot een minimum beperkt of nog beter helemaal achterwege gelaten kunnen wordt. Tegelijkertijd valt het aan te bevelen een voorraad injecteerbare testosteron, Dianabol er/of Anapolon 50 aan te leggen. Onder voorwaarden aanbevelenswaardig is ook het anabolicum Deca-Durabolin, dat in de categorie middelmatig androgeen en aromatiserend kan worden ondergebracht. Wie tijdens de toepassing van een groeihormoon rekening houdt met deze factoren ondersteunt de door STH geïnduceerde, lichaamseigen IGF-1 -productie zo goed mogelijk. Volledig contraproductief zou daarentegen zijn om het groeihormoon uitsluitend te combineren met de milde, zwak androgeen werkende steroiden zoals Primobolan, Oxandrolone, Winstrol, Venobol enz. en bovendien het geheel nog te garneren met een paar tabletten Nolvadex. Men kan zijn IGF-1 –bloedwaarden ook met opzet laag houden. Zulke 'experts' kunnen maar beter meteen teruggrijpen op biosynthetische IGF-1, anders....nu ja, door schade en schande wordt men wijs.
Wat dan met de sterk androgene, maar niet aromatiserende steroïden zoals b.v. Parabolan, Halotestin en Masteron? Zijn die dan überhaupt nog wel geschikt voor een groeihormoonkuur? Ja en nee. Als het STH uitsluitend wordt gecombineerd met steroïden die weliswaar een uitgesproken androgeen karakter bezitten, maar die niet aromatiseren tot oestrogeen, dan vormen deze producten voor het groeihormoon slechts een beperkte hulp bij de IGF1 -productie. Echt interessant wordt het gebeuren pas als de atleet een injecteerbaar testosteronpreparaat in het spel brengt. Dan is namelijk ook het ontbrekende oestrogeenaandeel aanwezig en de androgene werkzame component van Parabolan, Halotestin, Masteron enz. kan voor de IGF-1 -productie in de lever en in de spiercellen gebruikt worden. Onafhankelijk van het doe dat u als bodybuilder nastreeft, moet het groeihormoon altijd in combinatie met testosteron toegediend worden. Aangezien synthetische testosteron identiek is aan de natuurlijke testosteron, creëert men zo een milieu in het lichaam, dat de optimale basis voor de werkzaamheid van het groeihormoon vormt. De converteringssnelheid tot oestrogeen en ook de androgene activiteit is bij testosteronpreparaten exact zo als het lichaam gewend is - wat het groeihormoon natuurlijk goed uitkomt. Logisch eigenlijk, wat we hier zeggen. Denk maar eens na: Ons lichaam produceert' zowel het groeihormoon als testosteron. Het groeihormoon dient op zijn beurt hoofdzakelijk de vorming van IGF-1, en wel met medewerking van de testosteron. Waarom juist testosteron? Heel eenvoudig, omdat de natuur het zo voorzien heeft. Als u nu biosynthetische STH injecteert, dat, enkele uitzonderingen daargelaten, door de producenten ervan zo geconcipieerd is dat het exact overeenkomt met uw lichaamseigen groeihormoon en bijgevolg de normale STH-/testosteronverhouding in het organisme op een ordelijke manier manipuleert, dan vraag ik u: Met welk steroïdenpreparaat wilt u nu uw testosterongehalte in het lichaam verhogen opdat het vele STH zijn partner testosteron weer in voldoende hoeveelheid aantreft? Met Dianabol misschien, Deca-Durabolin, Primobolan, Anapolon of Winstrol? Heel zeker niet. Alleen testosteron zelf komt hiervoor in aanmerking.
Hoeveel testosteron daarbij nodig is hangt in eerste instantie af van de hoogte van de groeihormoondosering. Omdat er helaas geen wetenschappelijke studies bestaan waaruit men te weten komt voor hoeveel internationale eenheden (I.E.) somatropine hoeveel milligram (mg) testosteron geïnjecteerd moet worden, kan de auteur zich alleen beroepen op empirische gegevens, zeg maar ervaringswaarden. In de regel ligt de optimaal werkzame testosterondosering bij 1000 mg per week. Atleten die boven 1500 mg testosteron/week uitgaan, boeken - op enkele genetische uitzonderingen na wier spiercellen een ongewoon groot aantal androgeenreceptoren bezitten, nauwelijks meer vooruitgang. De reden hiervoor is dat de bindingscapaciteit van de spiercelreceptors voor testosteronmoleculen bij een wekelijkse hoeveelheid van 1500 mg testosteron reeds meer dan uitgeput kan zijn. Voor bodybuilders lijkt daarom het volgende groeihormoon-testosteronrelatieschema realistisch:
2-4 I.E. somatropine/dag komt overeen met 500-1000 mg Testosteron/week
5-8 I.E. somatropine/dag komt overeen met 1000-1500 mg Testosteron/week
meer dan 8 I.E. somatropine/dag komt overeen met 1500-2000 mg Testosteron/week
Als men bovendien rekening houdt met het feit dat somatropine een werkzame stof is die sowieso bedoeld is voor een behandeling op langere termijn - zowel in de schoolgeneeskunde als in krachtsportkringen komt het STH gedurende een periode van maanden, vaak zelfs jaren tot inzet - dan lijkt de groeihormoon-testosteroncombinatieverpakking nog zinvoller. Alle injecteerbare testosteronesters zijn namelijk vanuit hun moleculaire structuur zo opgebouwd dat ze niet hepatotoxisch zijn, d.w.z. er is nauwelijks sprake van een beschadigingspotentieel voor de lever. Aangezien de menselijke lever in staat is grote hoeveelheden testosteron af te breken, treden er tijdens de testosteronapplicatie gelukkig voornamelijk hormonaal bepaalde bijwerkingen op en geen toxische. Om deze reden is synthetische testosteron voor een toediening gedurende een langere periode zonder twijfel beter geschikt dan de meeste andere anabole/androgene steroïdepreparaten. Verder mag met recht en reden beweerd worden dat er bij een groeihormoontoepassing überhaupt geen alternatief voor testosteron bestaat. Noem mij eens een steroïde die een minstens zo sterk uitgesproken androgeen karakter bezit als testosteron, waarvan de converteringssnelheid tot oestrogeen gelijkaardig verloopt en die bovendien nog in aanmerking komt voor een langdurige medicatie? Breek je er niet het hoofd over, je vindt er geen.
In de wetenschappelijke literatuur kan bovendien neg een ander punt gevonden worden waarom de toediening van anabole/androgene steroïden resp. testosteron de effectiviteit van het groeihormoon verbetert. Het lijkt erop dat steroïden de afbraak van ongebonden IGF-1 in het bloed vertragen. Wij weten dat IGF-1 in het bloed hoofdzakelijk aan bindingsproteine gebonden wordt en daardoor aanvankelijk nog tijdelijk inactief is. Slechts een klein deel circuleert als ongebonden IGF-1 vrij in de bloedsomloop en is onmiddellijk werkzaam. Omdat ongebonden IGF-1 slechts een halve waardetijd van een paar minuten bezit, wordt het zeer snel afgebroken en verdwijnt het spoedig weer uit het bloed. Met andere woorden: De werking van ongebonden IGF-1 is beperkt tot een relatief korte periode. Steroïden daarentegen vertragen de afbraak van ongebonden IGF-1 in het bloed en verlengen daardoor automatisch de werkingsduur ervan. Er ontstaat een stijging van de IGF-1-waarden in het bloed, omdat enerzijds ongebonden IGF-1 in het serum (bloed) nu langer aanwezig is. Anderzijds worden de andere IGF-1 moleculen zoals gewoonlijk geleidelijk losgelaten door hun bindingsproteines. Kortom: Hoe hoger het gehalte ongebonden IGF-1 in het bloed, des te sterker de werking. Anabole/androgene steroïden resp. testsosteron ondersteunen dit proces.
De meeste bodybuilders weten tegenwoordig dat de opbouw van spiermassa tussen de kampioenschappen geen exotische medicamentencombinaties vereist, maar met van oudsher beproefde methodes het best lukt. In de regel wordt in deze tijd met vier verschillende preparaten/substanties gewerkt: 1.) groeihormonen, 2.) testosteron, 3.) Dianabol en 4.) DecaDurabolin. Al naargelang de doelen die de afzonderlijke atleet nastreeft resp. in hoeverre zijn bereidheid om farmacologische stoffen te gebruiken is gegroeid, komen daarnaast nog insuline en/of schildklierhormonen tot inzet. Veer veel bodybuilders luidt de succesformule buiten het seizoen als volgt: 4-8 I.E. groeihormoon/dag, 1000 mg testosteron/week, 50 mg Dianaboll dag en 400-600 mg Deca-Durabolin/week. Zoals de lezer zender moeite inziet, is deze steroïden-combinatie sterk androgeen en bezit hij een aanzienlijk aromatiseringspotentieel in oestrogeen, waardoor de door STH ingeleide IGF-1-productie zeer goed wordt ondersteund. De eerste stap naar een supergigantische spiergroei is gezet.
Laten we omwille van de overzichtelijkheid hier enkele populaire steroïden opsommen aan de hand van hun geschiktheid als IGF-1 -stimulans. De linker kolem noemt preparaten die op basis van de ervaring de voorkeur krijgen veer de vorming van lichaamseigen IGF-1, terwijl de rechter kolom de minder effectieve producten bevat.
Goede IGF-1 stimulators
Slechte IGF-1 stimulators
1. Testoviron Depot,Sustanon, Omnadren
1. Oxandrolone
2. Anapolan-50
2. Primobolan
3. Dianabol
3. Venobol, Ganabol
4. Parabolan
4. Winstrol
5. Halotestin
5. Masteron
6. Deca Durabolin
Zoals reeds gezegd moet in dit artikel de groeihormoon-steroïden-relatie van beide kanten belicht worden. De lezer is te weten gekomen dat het somatrope hormoon om zijn volledige werkzaamheid uit te putten o.a. is aangewezen op de aanwezigheid van een verhoogde hoeveelheid anabole/androgene steroïden resp. testosteron in het organisme. Wat ligt dus meer voor de hand dan het vermoeden te opperen dat anabole/androgene steroïden resp. testosteron voor de volledige ontplooiing van hun werking 00k zelf een ver hoogde behoefte aan groeihormoon hebben? Waarom in sportkringen nog nooit werd gediscussieerd over de beantwoording van deze vraag resp. de vraag nog niet eens ook maar gesteld is, komt de auteur als onbegrijpelijk voor. Aan betekenis ontbreekt het dit punt immers in geen geval, zoals u dadelijk zult zien. Voordat de aap echter uit de mouw komt willen we eerst duidelijk stellen dat de werkzame stoffen testosteron en methandrostenolon/methandienon beide laatstgenoemde substanties hebben door het anabolicum Dianabol in krachtsportkringen een cult-status verworven - met name in het bodybuilden de het meest gebruikte synthetische steroïdenhormonen zijn. Ik denk dat iedereen dat met me eens is. Goed, houd U dan vast en lees de kernuitspraak van een in het medische Journal Endocrinology 95, in 1996 gepubliceerde wetenschappelijke studie met de titel 'The role of growth hormone in the anabolic action of Methandrostenolone' door dr. Steinetz et al.: ,,Zeer interessant voor de sport is de observatie van CIBA dat testosteron en het anabolicum methandrostenolon voor hun werking op de spier afhankelijk zijn van het groeihormoon."
Als een wereldconcern zoals de farmaceuticaproducent CIBA - die overigens maatgevend betrokken was bij de ontwikkeling van de steroïde Dianabol -erop wijst dat testosteron en zijn esters en Dianabol zelf hun volledige werking alleen kunnen ontplooien onder invloed van het groeihormoon, dan kan geen enkele sporter er nog onderuit zijn steroïdenconsumptie opnieuw te overdenken. De reden waarom testosteron resp. anabole/androgene steroïden o.a. zijn aangewezen op een toereikende STH-aanwezigheid in het organisme, is dat hun werking voor een deel wordt uitgeoefend door middel van IGF-1. Het wetenschappelijke bewijs levert het 'Journal of Endocrinology' (1993)139, 431-439: ,,Testosteron is een andere hoofdverantwoordelijke stof die de proteïnestofwisseling reguleert. Met betrekking tot zijn anabole activiteit bezit testosteron zowel directe werkingen als indirecte, die worden overgedragen via de STH/IGF-1 -as. Talrijke studies leidden overeenstemmend tot de conclusie dat testosteron zijn anabole werkingen uitoefent in samenhang met de STH/IGF-1-as. Bij personen die lijden aan een gebrek aan groeihormoon, resulteerde een behandeling met testosteron noch in een spiergroei noch in een stikstofopslag. De reden daarvoor is dat de anabole effecten van de testosteron afhankelijk zijn van het groeihormoon. Dienovereenkomstig ontstaat er bij een gelijktijdige toediening van testosteron en STH een synergisme en personen met een gebrek aan groeihormoon reageren met een spiergroei."
Laten we samenvatten: Wetenschappelijke onderzoekingen staven dat de applicatie van testosteron bij personen met een spiergroeihormoongebrek niet tot spiergroei leidt, terwijl daarentegen de toediening van testosteron + STH de opbouw van spierweefsel stimuleert. De oorzaak voor dit verschil kent men ondertussen: Een groot deel van de anabole werking van testosteron verloopt via IGF-1. IGF-1 kan in het organisme echter alleen gevormd worden als er voldoende STH voorhanden is. Daarom bouwen personen met een spiergroeihormoongebrek ondanks testosteroninjecties logischerwijze ook geen spiermassa op. Als men deze vaststelling overdraagt op de steroïdenconsumptie in het bodybuilden, dan kan een interessante these worden opgesteld. Bodybuilders die slechts kleine hoeveelheden anabolica nemen kunnen vermoedelijk profiteren van het volle effect van deze preparaten, aangezien de lichaamseigen groeihormoonuitstoot waarschijnlijk voldoende zal zijn om de vereiste IGF-1 te vormen. Een redenering die iedereen gemakkelijk kan volgen: Weinig steroïden vormen weinig IGF-1 en daarvoor heeft het lichaam ook niet veel STH nodig. De daaruit resulterende spiergroei is, zoals men kan verwachten, eveneens niet bijzonder groot. Als een bodybuilder nu echter hogere steroïde doseringen neemt - laten we zeggen 50 mg Dianabol/dag, 1000 mg testosteron/week en 600 mg Deca-Durabolin/week - bestaat dan niet het gevaar dat een deel van de potentiële anabolicawerking verloren gaat, omdat het organisme niet over voldoende STH beschikt om de vereiste hoeveelheid IGF-1 te kunnen vormen? We herhalen nog een keer: Steroïden resp. testosteron werken op de musculatuur gedeeltelijk via IGF-1. Voor de vorming van IGF-1 heeft het lichaam het groeihormoon nodig. Hogere steroïde doseringen werken beter dan lage, omdat deze meer IGF-1 kunnen activeren. Daarvoor is dan weer meer STH vereist. Als men echter verzuimt om bij hoge anabolicadoses tegelijkertijd het groeihormoon te injecteren, dan vindt de verhoogde IGF-1 -vorming in het lichaam helemaal niet plaats. Om het duidelijk te stellen: Atleten die matige tot hoge doseringen anabole/androgene steroïden gebruiken, verliezen de via IGF-1 verlopende spieropbouwende werking ervan als er niet aanvullend een STH-preparaat wordt toegediend.
Vermoedelijk is dit één van de hoofdredenen waarom de werking van steroïden niet proportioneel verloopt ten opzichte van de dosering. Het is weliswaar juist dat de spieropbouwende werking van anabole/androgene steroïden tot op zekere hoogte afhankelijk is van de dosis, d.w.z. stijgt met de hoogte van de dosring. Als de atleet dit punt heeft bereikt, dan beloven verdere van de dosering niet automatisch betere resultaten. Het nuttige effect van aanvullende steroïden toediening wordt steeds geringer. Wie in plaats van 10 Dianabol tabletten plotseling 20 tabletten slikt, boekt daarmee weliswaar grotere vooruitgang, maar de mate van vooruitgang, staat in de regel niet in een redelijke verhouding tot de verhoging van de dosering. Naast de mogelijkheid dat de megadoseringen steroïden niet elke bodybuilder veranderen in een spiergigant omdat de spiercellen daarvoor niet genoeg steroïde receptoren bezitten, zou een andere reden kunnen zijn dat er niet voldoende STH voor de IGF-1 -vorming in het lichaam aanwezig is. Een hogere anabolicaconsumptie stapelt alleen dan in recordtijd geweldige spiermassa op de botten - en heeft derhalve alleen dan zin - als twee voorwaarden zijn vervuld: 1.) De spiercellen moeten over een groot aantal steroïde receptoren beschikken. 2.) Tegelijkertijd moet het groeihormoon geïnjecteerd worden opdat de STH/IGF-1 -werkingsas van de steroïden preparaten tot zijn recht komt.
Heeft U zich ooit al afgevraagd waarom sommige bodybuilders ondanks astronomisch hoge steroïden doseringen er erbarmelijk smal uitzien en nauwelijks 150 kg met diepgebogen knieën gestrekt hoog de lucht in krijgen? Wie kent niet de “specialisten” die 's ochtends en 's avonds 10 Dianaboltabletten slikken en dagelijks een testoampul injecteren? Zonder het groeihormoon gaat de werking van zulke megatoedieningen anabolica voor een aanzienlijk deel op in lucht. in combinatie met 4-8 I.E. somatropine/dag kan een anabolisme in het lichaam pas goed op gang komen. Wie een groot aantal steroïden-, groeihormoon- en IGF-1 -receptoren aan de spiercelmembraan bezit, die mag zich eveneens gelukkig prijzen. Dan mag de garderobe namelijk om de drie maanden veranderd worden. Wie daarentegen als genetische “Jan rnodaalconsument” door zijn ouders; op de wereld werd gezet - statistisch gezien gaat dit op voor 9 van de 10 atleten - en wiens spiercellen dientengevolge over een relatief bescheiden aantal steroïden receptoren beschikken, die zal van megadoseringen anabolica alleen dan profiteren als een groot deel van de anabole werking via de IGF-1 -as verloopt. En dit veronderstelt op zijn beurt de simultane toediening van groeihormoonpreparaten.
Samenvattend kan gezegd worden dat STH en steroïden voor de ontplooiing van hun optimale werkzaamheid in het menselijke organisme op elkaar zijn aangewezen. Als één van de beide hormonen niet in voldoende hoeveelheid aanwezig is, dan begrenst dit de effectiviteit van het andere aanzienlijk. Atleten die het groeihormoon- of steroïdegehalte in het lichaam door exogene bronnen slechts eenzijdig verhogen, verspillen een aanzienlijk deel van het anabole potentieel van de toegediende substantie.
BRON: BODYPAGE
Comment