Zenuwachtigheid om niks :(

[nibor76nl]

Ik heb zelf ook met zoiets te kampen gehad en soms nog steeds..

Ik heb ook 3 jaar lang niet in een wachtende rij voor de kassa kunnen staan omdat ik echt ging zweten en para werd..

Nu lukt het mij bij sommige winkels gelukkig wel ,maar grote winkels mijd ik als de pest..

Ook het reizen met de bus ..trein of tram/metro is iets waar ik helemaal van in paniek kan raken..

En waarom dit zo is?? geen flauw idee.. het belemmerd inderdaad je dagelijks leven en je ga nooit ff lekker weg met vrienden ofzo omdat je je niet op je gemak voel..


zelfverzekerheid heb ik genoeg en daar ligt het gelukkig niet aan ..

[Bronxo]

Veel mensen hebben wel trekken van DSM IV stoornissen, maar zonder het volledige beeld kun je niet van de aandoening spreken. Maar een bezoek aan de huisarts kan geen kwaad!

[Toph]

Ik denk dat sommigen hier er trekjes van hebben, maar dat maakt het geen stoornis. Echter, bij de TS is het een zeer ingrijpend patroon van kenmerken die blijkbaar ook zijn leven in behoorlijke mate op een negatieve manier beïnvloeden. Hij weet dat het onredelijk is, maar toch is het er. Het is niet aan ons om een diagnose te stellen inderdaad, maar het is zeker belangrijk voor de TS om het te overwegen, accepteren, zich er niet voor te schamen en er hulp voor te zoeken.

Ook bij Nibor zie ik, weliswaar minder, een sterk patroon. Daarvoor geldt hetzelfde, beïnvloed het je leven te sterk? Doe er wat aan.

[Pallas]

Ik denk dat sommigen hier er trekjes van hebben, maar dat maakt het geen stoornis. Echter, bij de TS is het een zeer ingrijpend patroon van kenmerken die blijkbaar ook zijn leven in behoorlijke mate op een negatieve manier beïnvloeden. Hij weet dat het onredelijk is, maar toch is het er. Het is niet aan ons om een diagnose te stellen inderdaad, maar het is zeker belangrijk voor de TS om het te overwegen, accepteren, zich er niet voor te schamen en er hulp voor te zoeken.

Ook bij Nibor zie ik, weliswaar minder, een sterk patroon. Daarvoor geldt hetzelfde, beïnvloed het je leven te sterk? Doe er wat aan.

Hier ben ik het wel eens. Het criterium is of je er zelf last van hebt, niet hoe je afsteekt tegenover anderen. Wie is er nou helemaal normaal?! Ik niet .

Belemmert het in wat je wilt doen, dan is het verstandig om hulp te zoeken. Hulp zoeken is geen teken van zwakte, het is een teken van kracht.

[Mohr]

Het is in feite iets wat normaal is/ herkenbaar is voor de meeste maar dan in een extreme vorm. Wellicht dat je er overeen kan groeien, maar waarom het risico nemen? Neem gewoon eens contact met een specialist op. Ik weet niet of het nog steeds via de huisarts moet? (werd toch veranderd die regeling?)

Vaak is het zo dat je er met CGT relatief makkelijk ervan af kan komen. Het geeft je vaak ook handvaten over het oplossen van problemen/ omgaan van gevoelens in het algemeen.

[easy eek]

Werk een aantal jaren met mensen met dergelijke stoornissen en vanuit mijn eigen ervaring, raad ik je echt aan om een huisarts te gaan raadplegen.
Zodat deze je kan doorverwijzen.
In het begin zal het heel confronterend en moeilijk voor je zijn, maar je zult er op de lange termijn echt de vruchten van gaan plukken.
En probeer er zoveel mogelijk over te praten met mensen, waarbij je je op je gemak voelt.
En denk niet dat je de enige bent, er zijn heel veel mensen die hiermee rondlopen.
Succes kerel.

[nibor76nl]

Werk een aantal jaren met mensen met dergelijke stoornissen en vanuit mijn eigen ervaring, raad ik je echt aan om een huisarts te gaan raadplegen.
Zodat deze je kan doorverwijzen.
In het begin zal het heel confronterend en moeilijk voor je zijn, maar je zult er op de lange termijn echt de vruchten van gaan plukken.
En probeer er zoveel mogelijk over te praten met mensen, waarbij je je op je gemak voelt.
En denk niet dat je de enige bent, er zijn heel veel mensen die hiermee rondlopen.
Succes kerel.

ik ben zelf al een poosje bezig geweest en bij 3 mensen geweest voor hulp...

Maar niemand kan achterhalen wat bij mij de oorzaak van het probleem is en ze weten alle 3 geen raad ermee en kunnen mij ook niet verder helpen zeiden ze,.. dus behandeling is beëindigd helaas..

ik sta er nu weer alleen voor..dus... is nog niet zo makkelijk om hulp te krijgen die weten wat ze moeten en kunnen doen..

[Faabjan]

Ik heb zelf een sociaal fobie wat me belemmert in veel dingen. Dus ik weet wat je bedoelt.

Dus mijn tip is, ga naar de huisarts en je problematiek bespreken. Die kan je evt doorverwijzen naar andere hulpinstanties. Dan moet je denken aan een psycholoog bijv. en die kan je al een end op weg helpen.

[K-94]

Ik vind het inderdaad best moeilijk om een afspraak te gaan maken met de huisarts omdat ik niet weet wat ik moet zeggen, of hoe ik moet beginnen met wat ik eigenlijk heb, hoe kan ik het beste beginnen?

[Faabjan]

De huisarts kijkt nergens van op, dus dat probleem is al uit de weg. Zeg dat je niet goed in je vel zit en met veel sociale dingen moeite hebt, meer dan andere die hebben. Komt hij vanzelf wel met iets of je moet zelf vragen of je hulp kan krijgen van derden.

[monster menno]

Ik heb er juist zelf baat bij , om juist het probleem op te zoeken dan hem juist uit de weg tegaan.

Kwestie van doen.

[Toph]

Een goede ha zou dezelfde vragen stellen als ik deed. Je kan ook dit topic uitprinten en laten zien Zolang je maar actie onderneemt. Succes ermee man!

[Ptrckk93]

Zelf was ik ongeveer 8 jaar geleden zo verlegen als wat, en kon ik er ook totaal niet tegen als meer dan 3 personen naar mij keken. Angsttherapie gehad etc, niks hielp. Het zat bij mij echt in de kop, heb uit eindelijk gezegd tegen mezelf, gewoon grapjes maken en als iemand "kut commentaar" geeft een mep verkopen(niet dat ik het zomaar zou doen maar goed). Dit hielp mij, gewoon een knop omdraaien. Nu kan ik voor een zaal vol mensen presenteren. Makkelijk voor 250 man. Misschien heb je er wat aan

[Ptrckk93]

Ik vind het inderdaad best moeilijk om een afspraak te gaan maken met de huisarts omdat ik niet weet wat ik moet zeggen, of hoe ik moet beginnen met wat ik eigenlijk heb, hoe kan ik het beste beginnen?

Bij de huisarts hoef je eigenlijk alleen te zeggen dat je heel erg zenuwachtig of iets dergelijks bent, de rest gaat van zelf. Dokter gaat vragen stellen en jij beantwoord. Je hoeft dan geen verhalen vol te gaan vertellen, de dokter heeft dit soort zaken tig keer gehad hoor.

[Buurman_Ed]

Ik vind het inderdaad best moeilijk om een afspraak te gaan maken met de huisarts omdat ik niet weet wat ik moet zeggen, of hoe ik moet beginnen met wat ik eigenlijk heb, hoe kan ik het beste beginnen?

Persoonlijk denk ik dat er een enorme last van je schouders zal gaan vallen als je hier even mee langs de huisarts gaat. Als je het moeilijk vindt om een afspraak te maken is het misschien een idee om iemand anders die afspraak te laten maken (moeder/vader/andere familie/kennis) en (als jij dat wil) dat die persoon met je mee gaat?