Tweet
Dames en heren,
Gisteren zag ik dit: Bodybuilding | Mirror: bodybuildingfoto's tussen walging en fascinatie
Die foto's hebben mij toch wel aan het denken gezet en ik wilde even wat herseninhoud dumpen. Niet zozeer om een mening te uiten of om te oordelen, maar gewoon om wat overwegingen te delen waar ik al vaker over nagedacht heb en waarvan ik erg benieuwd ben hoe anderen daarover denken.
Ik heb hier al vaker over nagedacht en het is mij al vaker gevraagd, maar na het zien van die foto's werd het nog maar eens aangewakkerd: Waarom ben ik zoveel bezig met voeding en training? En ja, er zijn mensen die er veel meer mee bezig zijn en er tig keer meer verstand van hebben dan ik, maar deze vraag wordt mij regelmatig gesteld (door mensen die er dus een stuk minder mee bezig zijn dan ik). Steevast is mijn antwoord dan iets als het volgende: 'Gezond lichaam, mooi lichaam, interessante materie, experimenteren wat bepaalde voeding en training met mijn lichaam doet, etcetera'. En grotendeels klopt dat ook.
En dan is meestal de reactie: 'Maar je bent toch niet dik of zo, je hoeft toch niet af te vallen'. Klopt, als je mij vergelijkt met de gemiddelde vrouw ben ik niet dik en hoef ik niet af te vallen. Waarom ben ik er dan toch zo mee bezig? Nou, grotendeels dus de redenen die hierboven genoemd worden, maar er zit toch ook zeker een gedeelte onzekerheid en houvast bij.
Laat ik het zo proberen uit te leggen: Ik heb echt veel respect voor mensen die niet strak in hun vel zitten/ te dik zijn en zich toch gelukkig voelen (even afgezien van het feit dat ik het dom vind dat mensen die echt veel te dik zijn niet gaan afvallen voor hun gezondheid en even aannemende dat die mensen zich ook echt gelukkig voelen en dat niet alleen maar pretenderen). Ik zou dat niet kunnen. Als ik in de spiegel kijk en ik zie ergens te veel vet zitten naar mijn zin, kan ik me daar echt rot over voelen.
En nu ik dat zo neerzet vraag ik me af of dat me oppervlakkig maakt. Ik denk van niet, want ik vind iemand niet minder waard als hij/zij dik is dan iemand die dunner is.
Maar wat ik me dus afvroeg toen ik die foto's zag: In hoeverre zijn deze mensen nog bezig met een gezond lichaam opbouwen en in hoeverre is dit een stoornis geworden? Hoewel stoornis wellicht niet het juiste woord is...
Maar even naar mezelf kijkende: Zoals eerder gezegd is het ritme van trainen en het bezig zijn met eten ook een stukje houvast. Nou heb ik in het verleden voedsel al eerder als houvast gebruikt. Nou ben ik momenteel, mijns inziens, nog steeds op een gezonde manier met voeding (en training) bezig, maar ik ben me er wel van bewust dat het gemakkelijk een te grote houvast kan worden.
En nogmaals, ik oordeel over niemand en ik betrek dit alleen op mezelf en dus niet op iedereen die serieus met voeding en training bezig is. En wellicht is er geen touw vast te knopen aan mijn hersendump, maar ben toch benieuwd naar de reacties.
Gisteren zag ik dit: Bodybuilding | Mirror: bodybuildingfoto's tussen walging en fascinatie
Die foto's hebben mij toch wel aan het denken gezet en ik wilde even wat herseninhoud dumpen. Niet zozeer om een mening te uiten of om te oordelen, maar gewoon om wat overwegingen te delen waar ik al vaker over nagedacht heb en waarvan ik erg benieuwd ben hoe anderen daarover denken.
Ik heb hier al vaker over nagedacht en het is mij al vaker gevraagd, maar na het zien van die foto's werd het nog maar eens aangewakkerd: Waarom ben ik zoveel bezig met voeding en training? En ja, er zijn mensen die er veel meer mee bezig zijn en er tig keer meer verstand van hebben dan ik, maar deze vraag wordt mij regelmatig gesteld (door mensen die er dus een stuk minder mee bezig zijn dan ik). Steevast is mijn antwoord dan iets als het volgende: 'Gezond lichaam, mooi lichaam, interessante materie, experimenteren wat bepaalde voeding en training met mijn lichaam doet, etcetera'. En grotendeels klopt dat ook.
En dan is meestal de reactie: 'Maar je bent toch niet dik of zo, je hoeft toch niet af te vallen'. Klopt, als je mij vergelijkt met de gemiddelde vrouw ben ik niet dik en hoef ik niet af te vallen. Waarom ben ik er dan toch zo mee bezig? Nou, grotendeels dus de redenen die hierboven genoemd worden, maar er zit toch ook zeker een gedeelte onzekerheid en houvast bij.
Laat ik het zo proberen uit te leggen: Ik heb echt veel respect voor mensen die niet strak in hun vel zitten/ te dik zijn en zich toch gelukkig voelen (even afgezien van het feit dat ik het dom vind dat mensen die echt veel te dik zijn niet gaan afvallen voor hun gezondheid en even aannemende dat die mensen zich ook echt gelukkig voelen en dat niet alleen maar pretenderen). Ik zou dat niet kunnen. Als ik in de spiegel kijk en ik zie ergens te veel vet zitten naar mijn zin, kan ik me daar echt rot over voelen.
En nu ik dat zo neerzet vraag ik me af of dat me oppervlakkig maakt. Ik denk van niet, want ik vind iemand niet minder waard als hij/zij dik is dan iemand die dunner is.
Maar wat ik me dus afvroeg toen ik die foto's zag: In hoeverre zijn deze mensen nog bezig met een gezond lichaam opbouwen en in hoeverre is dit een stoornis geworden? Hoewel stoornis wellicht niet het juiste woord is...
Maar even naar mezelf kijkende: Zoals eerder gezegd is het ritme van trainen en het bezig zijn met eten ook een stukje houvast. Nou heb ik in het verleden voedsel al eerder als houvast gebruikt. Nou ben ik momenteel, mijns inziens, nog steeds op een gezonde manier met voeding (en training) bezig, maar ik ben me er wel van bewust dat het gemakkelijk een te grote houvast kan worden.
En nogmaals, ik oordeel over niemand en ik betrek dit alleen op mezelf en dus niet op iedereen die serieus met voeding en training bezig is. En wellicht is er geen touw vast te knopen aan mijn hersendump, maar ben toch benieuwd naar de reacties.
Comment