Tweet
De Wondere Wereld Van Snuff-Sann (kerst-uitvoering)
Zo, en dan nu weer een van de spannende en waargebeurde verhalen van Snuff-Sann, echt waar hoor, echt waar!
Het is vrijdag 16 december 2011.
In het Oosterijkse bedrijf Autoneum in Stoke-on-Trent is een man vlijtig aan het werk.
Hij denkt aan kerstmis. Hij weet ook dat dit zijn laatste dag is en zal hij om 1 uur klaar zijn met zijn shift en kan hij 17 dagen lang genieten van een heerlijke kerst en oud en nieuw.
Hij zal zijn dagen in het bijzijn van zijn vriendin en haar dochter slijten met enkel maar leuke dingen doen en wil hij dit jaar het oude kerst-gevoel weer helemaal naar boven halen. Zijn naam is Snuff-Sann.
Om 1 uur is het dan zover. Hij geeft een aantal van zijn collega’s een hand, prikt af en loopt naar buiten. Het sneeuwt. Dat is wat minder omdat dit zijn eerste winter met een auto zal zijn en dient hij ervaring op te doen. Rijden in de sneeuw of zelfs op zeer gladde wegen is een vak apart.
Maar gelukkig gaat alles goed en komt hij veilig thuis aan.
Goedgemutst en met een kerstlied fluitend maakt hij zijn spullen in orde die hij naar zijn vriendin zal meenemen. Hij gooit nog even snel een goed classic album van 10CC op een schijf en gooit de deur achter hem dicht om vervolgens naar zijn vreindin toe te gaan. Onderweg luistert hij naar de CD en zingt of beter gezegt schreeuwt hij mee met de nummers.
Eenmaal aangekomen pikt hij z’n vriendin op om vervolgens gezellie samen wat kerstboodschappen te doen. Snuff is goedgehumeurd en geniet met volle teugen van zijn vakantie.
Die avond zitten ze met z’n drieen lekker onderuitgezakt in een warme huiskamer TV te kijken. Ook staat er een grote versierde kerstboom en tevens vele extra kerstversieringen door de hele kamer heen. Snuff heeft het kerst-gevoel helemaal te pakken. Laat in avond pas stappen ze hun warm bed in en dromen er een eind op los.
De volgende dag staat Snuff als eerste op, doet zijn vast ritueel in de morgen waaronder onder andere op de weegschaal staan en zijn ontbijt klaarmaken. Zijn gewicht en BF lachen hem toe, hij voelt zich happy. Hij kijkt naar buiten, tis wit maar de zon schijnt.
Hij moet naar een andere stad toe om zijn3,5 kilo kip voor de week te halen. Zijn vriendin komt de keuken in en lacht. Ook zij heeft het naar haar zin. Ze vertelt Snuff dat ze mee gaat naar Hanley want dan kunnen ze daar ook nog wat extra boodschappen doen. Zo gezegt, zo gedaan.
Het gaat weer sneeuwen en met veel moeite komen ze in Hanley aan, pikken de kip op en rijden door naar een grote supermarket om daar het een en ander aan lekkernijen in te slaan.
Een maal weer terug genieten ze van de dag en luieren de gehele dag. Nou ja, luieren. Snuff noemt het herstellen en rust, wat het eigenlijk ook is. Wel is hij wat aan het junken, vooral wat ijs en chocolade gaat zeer gemakkelijk naar binnen.
Na weer een gezellige avond samen te hebben doorgebracht is Snuff de enigste die beneden achterblijft om nog wat TV te kijken. Rond 1 uur ‘snachts valt hij in slaap op de bank.
Rond drie uur ‘snachts word hij wakker. Niet zomaar of omdat hij naar de w.c. moet. Nee, er is iets mis. Hij heeft pijn in z’n maag. Het gevoel komt hem bekend voor. Ooit, toen hij een jaar of 20 was heeft hij tijdens een barbeque feestje kip gegeten die nog wat rauw van binnen was. Snuff liep hierdoor voedsel-vergiftiging op, en nestelde de salmonella bacterie zich in zijn maag en darmen.
Dit heeft hij geweten, zo’n pijn wil je gewoonweg niet meemaken, die is zo goed als niet te dragen.
De dokter heeft hem toendertijd een injectie gegeven en een kuur anti-biotica voorgeschreven.
Oke, afgelopen nacht was die pijn ook aanwezig, echter niet in de hoedanigheid als voorheen. Dit was voor Snuff nog te handlen. Hij ging zich afvragen, wtf kan het vooroorzaakt hebben. De kip die hij had klaargemaakt? De grote plastic fles in de koelkast die hij altijd met kraanwater vult? De hoeveelheid junk die hij overdags naar binnen gewerkt had? Wat kon het in vredesnaam zijn?
Naarmate de tijd voorbij gaat word ook de pijn heftiger. Het zijn vooral aanvallen van hevige pijn met daarop volgend pijn dat te dragen is. Na elke 10 minuten komt er een attack. Hierdoor is het voor Snuff onmogelijk om de slaap te hervatten. Hij besluit om wat paracetamol te slikken, hopend dat dat voor wat pijnverlichting zorgt. Ook probeert hij tijdens de momenten van mindere pijn wat slap te pakken. Zo gaat de nacht voorbij en heeft hij zo goed als van geen slaap genoten. De pijn is in hevigheid toegenomen en hij weet bijna 100% zeker dat hij ook nu weer aan voedsel-vergiftiging heeft geleden. De pijn is zeer moeilijk onder controle te houden. Zijn vriendin komt uit bed, wenst hem goedemorgen en vraagt of alles goed is. Snuff vertelt wat er heeft plaatsgevonden en hoe hij zich op dat moment voelt. Snuff laat zelfs een traan van pijn.
Hij voert overleg met z’n vriendin. Zijn huisarts voert geen praktijk en als hij iets wil ondernemen om zijn problem op te lossen dient hij weer naar het ziekenhuis toe te gaan. De laatste keer heeft hij daar ook meer dan 7 uur doorgebracht en ziet het dus niet zitten om daar weer een lange tijd door te brengen. Ook kijkende naar buiten ziet hij dat er een enorm pak sneeuw ligt, maw de auto even snel nemen wordt ook al een mission impossible. Snuff heeft anti-biotica nodig. Zijn vriendin vertelt hem dat zij nog wel wat heeft liggen, flucloxacillin. Hij doet met veel moeite research en leest dat het niet echt bedoelt is tegen salmonella vergiftiging. Het doodt wel bacterieen, Snuff besluit het te proberen, hij vergaat van de pijn. 1 capsule van 500mg neemt hij in. Hij wacht, en wacht, het helpt geen ruk. De pijnen zijn nu echt niet meer te harden, er is geen sprake meer van momenten van lichte pijn en heftige pijn, het is nu slechts zeer extreem. Hij huilt, hij loopt voortdurend te ijsberen, hij weet zich geen houding aan te nemen, er is niets dat de pijn verlicht. Hij komt erachter dat wanneer hij zijn vinger in z’n keel stopt en kokhalst dat dat een soortemet verlichting geeft.
Maar het is maar tijdelijk en hij lijkt wel eraan onderdoor te gaan. In de tussentijd heeft zijn vriendin al meerdere doktoren en instanties gebelt die eventueel kunnen helpen. Het duurt allemaal te lang.
Zijn vriendin is het zat. Ze belt haar vader en vertelt hem dat Snuff naar het ziekenhuis gebracht moet worden omdat hij het niet meer kan volhouden.
Met veel moeite stapt Snuff de auto in en kermt van pijn omdat zithouding gewoonweg niet te doen is. Ze komen aan bij eerste hulp, echter de hulp laat nog even op zich wachten en weer weet Snuff niet hoe zich een houding aan te nemen. Hij kreunt en steunt, de pijn is ondraaglijk. Eindelijk worden ze dan naar binnen geroepen. Na wat details te hebben doorgenomen wordt Snuff doorgestuurt en moet in een kamertje wachten. Hij wil maar 1 ding en dat is pijn-verlichting. Hij staat tegen de muur aan met zijn handen vooruit en half gebogen. Hij hanteert de methode weer van kokhalzen wat hem toch weer even helpt. Een zuster komt binnen en wordt de bloeddruk gemeten. Systolisch 169 en diastolisch 96. Asociaal hoog maar de zuster zegt dat ze zich niet druk hoeven te maken omdat de verhoging komt door de enorme pijn. Weer moet Snuff wachten en hij word **************** sjacherijnig en vraagt voor pijn-verlichting. Hij dient op de arts te wachten. Weer komt ere en andere zuster binnen en wordt bloedsuiker gemeten. Snuff heeft enkel maar wat water gedronken en niet gegeten. Maar tot grote verbazing en tevens ook opluchting geeft de meting 7.0 aan. Dat is dus in orde. Er gaat weer een wachtperiode overheen. Dezelfde zuster komt weer binnen met een bakje waarin een aantal spuiten liggen. Ze vertelt dat de dokter er aan komt maar wil ze eerst nog even bloed afnemen. En tot grote genoegen van Snuff deelt ze ook mee dat ze hem 10mg morfine mag geven en tevens een zetpil waarin een zware pijnstiller zit verwerkt. Als ze de morfine injecteert en ze halverwege is met het leegdrukken vraagt ze of hij al wat voelt. Snuff krijgt een heerlijk gevoel over hem heen. Ja, zegt hij. Ze vraagt of ze moet stoppen, Snuff zegt, nee joh, spuit maar helemaal leeg.
Echter gaat de pijn niet weg. Hij dient dan de zetpil in z’n kont te drukken. De zuster zegt dat zij het ook wel wil doen, maar Snuff doet het liever zelf. Hij vind het namelijk niet zo heel erg prettig iets in z’n anus te duwen. Na wat geklooi krijgt hij het toch voor elkaar en verrek, na een minuut of 10 voelt hij de pijn langzaam wegebben. Wauw!!! Wat een fantastisch gevoel, en ook helemaal waus van de morfine. Zijn vriendin vind het wel amusant en lacht. Vanaf dat moment is Snuff weer in staat zich een beetje zichzelf te voelen.
Dan komt de dokter binnen en vraagt hij het een en ander na. Ook onderzoekt hij. Snuff deelt hem mee dat hij al enige jaren een liesbreuk heeft, niet echt een heftige maar wel degelijk aanwezig. Het blijkt inderdaad zo te zijn. De dokter zegt dat de pijn in de buik weleens daar vandaan zou kunnen komen. Hij vertelt Snuff dat hij het chirurgisch dient te herstellen, maw dient hij zich te laten opereren. Maar het onderzoek blijkt nog niet afgerond te zijn. Tot Snuff’s grote verbazing en ontzetting zegt de arts dat Snuff een rectal examination dient te ondergaan. De zetpil bleek slechts foreplay te zijn. Snuff word daar niet vrolijk van. Nadat de arts een vinger in z’n hol te hebben gestopt en ook nog even flink erin te hebben geroert blijkt het allemaal oke van binnen te zijn. Mentaal is Snuff er natuurlijk niet op vooruit gegaan en houdt er vanaf vandaag ook een trauma aan over.:-)
Vervolgens word er nog een bloeddruk meting uitgevoerd. Systolisch 140 en diastolisch 80, goede waarden.
Snuff word vervolgens naar een andere kamer gebracht waar meerdere personen liggen. Exact dezelfde kamer waar hij lag toen met het flauwval ongelukje. Hij dient daar te wachten op de uitslag van het algehele onderzoek. Snuff voelt zich geluukig al heel wat beter en is blij dat hij van de pijn zo goed als af is.
De dokter komt weer bij hem en heeft het volgende te melden. Bloed is in orde, enkel ligt het aantal rode bloedcellen wat hoog en zijn de waarden van de lever (ALT en AST) ietsjes verhoogt maar niet in de hoedanigheid dat men zich daar druk om moet gaan maken. Hij is verder afgestapt van de gedachte dat de pijn door de liesbreuk komt (in de UK noemt men het overigens een hernia) en is nu van mening dat het om een ‘stomach bug’ betreft. Als het goed is zal Snuff volgens hem geen last van pijnen meer ondervinden daar de ‘bug’ slechts 24 uur actief is en in die tijd neemt de hevigheid ook geleidelijk af. Wel dient Snuff een afspraak te maken om wat aan de liesbreuk te doen. Dit betekent dan geen training voor enkele maanden. Snuff is daar niet echt happy mee.
De dokter zegt hem dat hij eerst nog even wat moet eten, kijken hoe zijn maag op het voedsel reageert. Is dat positief mag Snuff weer naar huis.
Hij eet een boterham met kaas, wacht een half uurtje en alles blijkt goed te gaan.
Snuff trekt z’n hospital kloffie uit en vervangt het voor z’n eigen kleren, slaat zijn arm om zijn vriendin en samen verlaten ze het ziekenhuis, stappen in een taxi en rijden naar haar huis.
Daar aangekomen maakt hij een paar lekkere gebakken eieren met ham op brood om zich weer wat te vullen. Hopelijk valt het voor hem mee en heeft zijn lichaam er niet al te veel hinder aan ondervonden.
EINDE
Tsja, en nu zit ik achter een laptop de laatste woorden te typen. Het gaat gelukkig weer goed met me. Ik voel mijn maag nog wel wat maar ik denk dat het wel in orde komt allemaal.
Wat een verhaal hey hehehe. Vooral die vinger in m’n reet vond ik wat ongemakkelijk.
Ook het vooruizicht dat ik waarschijnlijk voor een aantal maanden op non-actief te staan kom en dat ik dus niet mag sporten komt als een ware klap. Ik heb inderdaad al geruime tijd een liesbreuk, soms is het een bolletje, soms helemaal niets. Ik kan er mee leven en het geeft geen hinder, daarom liet ik het voor wat het was. Nu moet ik er wat aan gaan doen, helaas. Wel ben ik tevreden over het bloedonderzoek. Natuurlijk ligt het aantal rode bloedcellen hoog. Dat de leverwaarden ietsjes hoger uitkomen vind ik eigenlijk helemaal niet echt bezwaarlijk, aangezien de waarden al stijgen bij krachttraining, plus dat ik onlangs voor 5 weken dianabol heb geslikt. Er is gelukkig niet naar FSH, LH, Test en Oestrogeen gekeken hehehe.
Ik ben uitgetypt, ik ga wat te drinken pakken en wat eten.
Laterzzzzzz.
Zo, en dan nu weer een van de spannende en waargebeurde verhalen van Snuff-Sann, echt waar hoor, echt waar!
Het is vrijdag 16 december 2011.
In het Oosterijkse bedrijf Autoneum in Stoke-on-Trent is een man vlijtig aan het werk.
Hij denkt aan kerstmis. Hij weet ook dat dit zijn laatste dag is en zal hij om 1 uur klaar zijn met zijn shift en kan hij 17 dagen lang genieten van een heerlijke kerst en oud en nieuw.
Hij zal zijn dagen in het bijzijn van zijn vriendin en haar dochter slijten met enkel maar leuke dingen doen en wil hij dit jaar het oude kerst-gevoel weer helemaal naar boven halen. Zijn naam is Snuff-Sann.
Om 1 uur is het dan zover. Hij geeft een aantal van zijn collega’s een hand, prikt af en loopt naar buiten. Het sneeuwt. Dat is wat minder omdat dit zijn eerste winter met een auto zal zijn en dient hij ervaring op te doen. Rijden in de sneeuw of zelfs op zeer gladde wegen is een vak apart.
Maar gelukkig gaat alles goed en komt hij veilig thuis aan.
Goedgemutst en met een kerstlied fluitend maakt hij zijn spullen in orde die hij naar zijn vriendin zal meenemen. Hij gooit nog even snel een goed classic album van 10CC op een schijf en gooit de deur achter hem dicht om vervolgens naar zijn vreindin toe te gaan. Onderweg luistert hij naar de CD en zingt of beter gezegt schreeuwt hij mee met de nummers.
Eenmaal aangekomen pikt hij z’n vriendin op om vervolgens gezellie samen wat kerstboodschappen te doen. Snuff is goedgehumeurd en geniet met volle teugen van zijn vakantie.
Die avond zitten ze met z’n drieen lekker onderuitgezakt in een warme huiskamer TV te kijken. Ook staat er een grote versierde kerstboom en tevens vele extra kerstversieringen door de hele kamer heen. Snuff heeft het kerst-gevoel helemaal te pakken. Laat in avond pas stappen ze hun warm bed in en dromen er een eind op los.
De volgende dag staat Snuff als eerste op, doet zijn vast ritueel in de morgen waaronder onder andere op de weegschaal staan en zijn ontbijt klaarmaken. Zijn gewicht en BF lachen hem toe, hij voelt zich happy. Hij kijkt naar buiten, tis wit maar de zon schijnt.
Hij moet naar een andere stad toe om zijn3,5 kilo kip voor de week te halen. Zijn vriendin komt de keuken in en lacht. Ook zij heeft het naar haar zin. Ze vertelt Snuff dat ze mee gaat naar Hanley want dan kunnen ze daar ook nog wat extra boodschappen doen. Zo gezegt, zo gedaan.
Het gaat weer sneeuwen en met veel moeite komen ze in Hanley aan, pikken de kip op en rijden door naar een grote supermarket om daar het een en ander aan lekkernijen in te slaan.
Een maal weer terug genieten ze van de dag en luieren de gehele dag. Nou ja, luieren. Snuff noemt het herstellen en rust, wat het eigenlijk ook is. Wel is hij wat aan het junken, vooral wat ijs en chocolade gaat zeer gemakkelijk naar binnen.
Na weer een gezellige avond samen te hebben doorgebracht is Snuff de enigste die beneden achterblijft om nog wat TV te kijken. Rond 1 uur ‘snachts valt hij in slaap op de bank.
Rond drie uur ‘snachts word hij wakker. Niet zomaar of omdat hij naar de w.c. moet. Nee, er is iets mis. Hij heeft pijn in z’n maag. Het gevoel komt hem bekend voor. Ooit, toen hij een jaar of 20 was heeft hij tijdens een barbeque feestje kip gegeten die nog wat rauw van binnen was. Snuff liep hierdoor voedsel-vergiftiging op, en nestelde de salmonella bacterie zich in zijn maag en darmen.
Dit heeft hij geweten, zo’n pijn wil je gewoonweg niet meemaken, die is zo goed als niet te dragen.
De dokter heeft hem toendertijd een injectie gegeven en een kuur anti-biotica voorgeschreven.
Oke, afgelopen nacht was die pijn ook aanwezig, echter niet in de hoedanigheid als voorheen. Dit was voor Snuff nog te handlen. Hij ging zich afvragen, wtf kan het vooroorzaakt hebben. De kip die hij had klaargemaakt? De grote plastic fles in de koelkast die hij altijd met kraanwater vult? De hoeveelheid junk die hij overdags naar binnen gewerkt had? Wat kon het in vredesnaam zijn?
Naarmate de tijd voorbij gaat word ook de pijn heftiger. Het zijn vooral aanvallen van hevige pijn met daarop volgend pijn dat te dragen is. Na elke 10 minuten komt er een attack. Hierdoor is het voor Snuff onmogelijk om de slaap te hervatten. Hij besluit om wat paracetamol te slikken, hopend dat dat voor wat pijnverlichting zorgt. Ook probeert hij tijdens de momenten van mindere pijn wat slap te pakken. Zo gaat de nacht voorbij en heeft hij zo goed als van geen slaap genoten. De pijn is in hevigheid toegenomen en hij weet bijna 100% zeker dat hij ook nu weer aan voedsel-vergiftiging heeft geleden. De pijn is zeer moeilijk onder controle te houden. Zijn vriendin komt uit bed, wenst hem goedemorgen en vraagt of alles goed is. Snuff vertelt wat er heeft plaatsgevonden en hoe hij zich op dat moment voelt. Snuff laat zelfs een traan van pijn.
Hij voert overleg met z’n vriendin. Zijn huisarts voert geen praktijk en als hij iets wil ondernemen om zijn problem op te lossen dient hij weer naar het ziekenhuis toe te gaan. De laatste keer heeft hij daar ook meer dan 7 uur doorgebracht en ziet het dus niet zitten om daar weer een lange tijd door te brengen. Ook kijkende naar buiten ziet hij dat er een enorm pak sneeuw ligt, maw de auto even snel nemen wordt ook al een mission impossible. Snuff heeft anti-biotica nodig. Zijn vriendin vertelt hem dat zij nog wel wat heeft liggen, flucloxacillin. Hij doet met veel moeite research en leest dat het niet echt bedoelt is tegen salmonella vergiftiging. Het doodt wel bacterieen, Snuff besluit het te proberen, hij vergaat van de pijn. 1 capsule van 500mg neemt hij in. Hij wacht, en wacht, het helpt geen ruk. De pijnen zijn nu echt niet meer te harden, er is geen sprake meer van momenten van lichte pijn en heftige pijn, het is nu slechts zeer extreem. Hij huilt, hij loopt voortdurend te ijsberen, hij weet zich geen houding aan te nemen, er is niets dat de pijn verlicht. Hij komt erachter dat wanneer hij zijn vinger in z’n keel stopt en kokhalst dat dat een soortemet verlichting geeft.
Maar het is maar tijdelijk en hij lijkt wel eraan onderdoor te gaan. In de tussentijd heeft zijn vriendin al meerdere doktoren en instanties gebelt die eventueel kunnen helpen. Het duurt allemaal te lang.
Zijn vriendin is het zat. Ze belt haar vader en vertelt hem dat Snuff naar het ziekenhuis gebracht moet worden omdat hij het niet meer kan volhouden.
Met veel moeite stapt Snuff de auto in en kermt van pijn omdat zithouding gewoonweg niet te doen is. Ze komen aan bij eerste hulp, echter de hulp laat nog even op zich wachten en weer weet Snuff niet hoe zich een houding aan te nemen. Hij kreunt en steunt, de pijn is ondraaglijk. Eindelijk worden ze dan naar binnen geroepen. Na wat details te hebben doorgenomen wordt Snuff doorgestuurt en moet in een kamertje wachten. Hij wil maar 1 ding en dat is pijn-verlichting. Hij staat tegen de muur aan met zijn handen vooruit en half gebogen. Hij hanteert de methode weer van kokhalzen wat hem toch weer even helpt. Een zuster komt binnen en wordt de bloeddruk gemeten. Systolisch 169 en diastolisch 96. Asociaal hoog maar de zuster zegt dat ze zich niet druk hoeven te maken omdat de verhoging komt door de enorme pijn. Weer moet Snuff wachten en hij word **************** sjacherijnig en vraagt voor pijn-verlichting. Hij dient op de arts te wachten. Weer komt ere en andere zuster binnen en wordt bloedsuiker gemeten. Snuff heeft enkel maar wat water gedronken en niet gegeten. Maar tot grote verbazing en tevens ook opluchting geeft de meting 7.0 aan. Dat is dus in orde. Er gaat weer een wachtperiode overheen. Dezelfde zuster komt weer binnen met een bakje waarin een aantal spuiten liggen. Ze vertelt dat de dokter er aan komt maar wil ze eerst nog even bloed afnemen. En tot grote genoegen van Snuff deelt ze ook mee dat ze hem 10mg morfine mag geven en tevens een zetpil waarin een zware pijnstiller zit verwerkt. Als ze de morfine injecteert en ze halverwege is met het leegdrukken vraagt ze of hij al wat voelt. Snuff krijgt een heerlijk gevoel over hem heen. Ja, zegt hij. Ze vraagt of ze moet stoppen, Snuff zegt, nee joh, spuit maar helemaal leeg.
Echter gaat de pijn niet weg. Hij dient dan de zetpil in z’n kont te drukken. De zuster zegt dat zij het ook wel wil doen, maar Snuff doet het liever zelf. Hij vind het namelijk niet zo heel erg prettig iets in z’n anus te duwen. Na wat geklooi krijgt hij het toch voor elkaar en verrek, na een minuut of 10 voelt hij de pijn langzaam wegebben. Wauw!!! Wat een fantastisch gevoel, en ook helemaal waus van de morfine. Zijn vriendin vind het wel amusant en lacht. Vanaf dat moment is Snuff weer in staat zich een beetje zichzelf te voelen.
Dan komt de dokter binnen en vraagt hij het een en ander na. Ook onderzoekt hij. Snuff deelt hem mee dat hij al enige jaren een liesbreuk heeft, niet echt een heftige maar wel degelijk aanwezig. Het blijkt inderdaad zo te zijn. De dokter zegt dat de pijn in de buik weleens daar vandaan zou kunnen komen. Hij vertelt Snuff dat hij het chirurgisch dient te herstellen, maw dient hij zich te laten opereren. Maar het onderzoek blijkt nog niet afgerond te zijn. Tot Snuff’s grote verbazing en ontzetting zegt de arts dat Snuff een rectal examination dient te ondergaan. De zetpil bleek slechts foreplay te zijn. Snuff word daar niet vrolijk van. Nadat de arts een vinger in z’n hol te hebben gestopt en ook nog even flink erin te hebben geroert blijkt het allemaal oke van binnen te zijn. Mentaal is Snuff er natuurlijk niet op vooruit gegaan en houdt er vanaf vandaag ook een trauma aan over.:-)
Vervolgens word er nog een bloeddruk meting uitgevoerd. Systolisch 140 en diastolisch 80, goede waarden.
Snuff word vervolgens naar een andere kamer gebracht waar meerdere personen liggen. Exact dezelfde kamer waar hij lag toen met het flauwval ongelukje. Hij dient daar te wachten op de uitslag van het algehele onderzoek. Snuff voelt zich geluukig al heel wat beter en is blij dat hij van de pijn zo goed als af is.
De dokter komt weer bij hem en heeft het volgende te melden. Bloed is in orde, enkel ligt het aantal rode bloedcellen wat hoog en zijn de waarden van de lever (ALT en AST) ietsjes verhoogt maar niet in de hoedanigheid dat men zich daar druk om moet gaan maken. Hij is verder afgestapt van de gedachte dat de pijn door de liesbreuk komt (in de UK noemt men het overigens een hernia) en is nu van mening dat het om een ‘stomach bug’ betreft. Als het goed is zal Snuff volgens hem geen last van pijnen meer ondervinden daar de ‘bug’ slechts 24 uur actief is en in die tijd neemt de hevigheid ook geleidelijk af. Wel dient Snuff een afspraak te maken om wat aan de liesbreuk te doen. Dit betekent dan geen training voor enkele maanden. Snuff is daar niet echt happy mee.
De dokter zegt hem dat hij eerst nog even wat moet eten, kijken hoe zijn maag op het voedsel reageert. Is dat positief mag Snuff weer naar huis.
Hij eet een boterham met kaas, wacht een half uurtje en alles blijkt goed te gaan.
Snuff trekt z’n hospital kloffie uit en vervangt het voor z’n eigen kleren, slaat zijn arm om zijn vriendin en samen verlaten ze het ziekenhuis, stappen in een taxi en rijden naar haar huis.
Daar aangekomen maakt hij een paar lekkere gebakken eieren met ham op brood om zich weer wat te vullen. Hopelijk valt het voor hem mee en heeft zijn lichaam er niet al te veel hinder aan ondervonden.
EINDE
Tsja, en nu zit ik achter een laptop de laatste woorden te typen. Het gaat gelukkig weer goed met me. Ik voel mijn maag nog wel wat maar ik denk dat het wel in orde komt allemaal.
Wat een verhaal hey hehehe. Vooral die vinger in m’n reet vond ik wat ongemakkelijk.
Ook het vooruizicht dat ik waarschijnlijk voor een aantal maanden op non-actief te staan kom en dat ik dus niet mag sporten komt als een ware klap. Ik heb inderdaad al geruime tijd een liesbreuk, soms is het een bolletje, soms helemaal niets. Ik kan er mee leven en het geeft geen hinder, daarom liet ik het voor wat het was. Nu moet ik er wat aan gaan doen, helaas. Wel ben ik tevreden over het bloedonderzoek. Natuurlijk ligt het aantal rode bloedcellen hoog. Dat de leverwaarden ietsjes hoger uitkomen vind ik eigenlijk helemaal niet echt bezwaarlijk, aangezien de waarden al stijgen bij krachttraining, plus dat ik onlangs voor 5 weken dianabol heb geslikt. Er is gelukkig niet naar FSH, LH, Test en Oestrogeen gekeken hehehe.
Ik ben uitgetypt, ik ga wat te drinken pakken en wat eten.
Laterzzzzzz.
.
Comment