Schizlog

[Lukas]

Voor de geïnteresseerden, een kijk op een deel van mijn eindwerk voor de muziekschool.

[gleke]

heb het vandaag nogal durk (veel werk voor school) en nu borst en triceps trainen, maar zal het morgen zeker lezen

[niet_hier]

Het lijkt wel wiskunde, zo gestructureerd (sorry, heb geen verstand van muziek).

[Sili]

Zo, heeft me een pittig tijdje gekost om bij te zijn met je log, maar echt super mooi verwoord man. Lijkt me allemaal heel bizar om mee te maken.

Respect.

[Lukas]

Zo, heeft me een pittig tijdje gekost om bij te zijn met je log, maar echt super mooi verwoord man. Lijkt me allemaal heel bizar om mee te maken.

Respect.

Dankje!

[Lukas]

Zozo... Wat doen we weer deze tijd van het jaar, een uiltje knappen en ons niet meer laten in de hoek duwen door vuile gedachten?
Even voortgaande over vuile gedachten, is dat niet voor iedereen hetzelfde? Hebben we dat niet allemaal?
Rekening houdende met onze voorgeschiedenis van oorlog, verkrachtingen en moord, jacht en fruit verzamelen, vechten, zuipen en slaan, verminken en duizelig worden van verwaandheid, kunnen we niet anders besluiten dat we niets maar dan ook NIETS hebben veranderd aan onze wrede, onrechtvaardige cultuur van massageweld ende vermassakrering van de menselijke waarden.
Wat zijn menselijke waarden anyway?
De wrede wereld die geen onderscheid maakt in wie er ten val wordt gebracht, aan wie ten onder moet gaan.
Laatst had ik een droom, ik moest een kind redden en ik wist niet hoe, het was ontvoerd en uiteindelijk konden ik en iemand anders het bevrijden, maar toen zaten we op een vliegtuig en vlogen we naar ik weet niet waar.
God is dood, als sinds 1400 na Kristos is ie aan het verkommeren zegt Umberto Eco.
Maar in deze postmodernistische samenleving waarin we ons beeld van God hebben verziekt tot een misselijkmakende machine hebben we geen houvast meer en verworden we tot levenloze schimmen die realiteit niet meer onderscheiden kunnen van een hoop stront.
Over God gesproken, als je in de afgrond kijkt kijkt die afgrond ook in jou.
Verhalen van het verleden, ze zijn van de pot gerukt en doen ons geen goed, depressies komen voort uit het verschil tussen vroeger en nu.
Op een berg wonen zou goed zijn maar als die berg...
Nou, vul zelf maar in...
Hoeveel demonen moet iemand overwinnen om rechtvaardig in zijn schoenen te staan en in de spiegel te kunnen kijken naar zichzelf? Zijn we niet zelf demonen?
De aanwezigheid van dreiging laat ons toe in onszelf te kijken en stelt ons in staat onszelf te confronteren met onze eigen wrede gedachten en sadistische begaandheden.
Mensen stinken.
Stinken naar de hel!
De duivel hale je...
De hel is een plaats op aarde en de aarde is een plaats in de hel, de hemel is een illusie, de duivel ook, alleen satan wijst ons de weg, hij en niemand anders. Maar gelukkig ben ik niet gelovig!
Wat?!?
Beschimp mij niet, ik zeg enkel wat je niet horen wil!
De wereld draait en stopt niet voor iedereen verteert is tot humus, wormenvoer, drek...
De hel zit in mijn hart en verborgen maar niet onbewust breekt ie uit in een wervelende stroom van sadistische gedachten die ik maar beter niet ten uitvoer kan brengen of honderduizend jaar gevangenisstraf zal mijn deel zijn.
Vuile gedachten, ik spreek er niet over, vraag het me niet want daar bestaan geen woorden voor maar is dat niet een deel van ieder van ons?

[Osterich]

Hoe voel je je nu Lukas?

Beleef je weer DR?

[Sili]

Als je in de afgrond kijkt kijkt die afgrond ook in jou.

Mooi man, heel mooi

[Lukas]

Hoe voel je je nu Lukas?

Beleef je weer DR?

Alles is ok hoor, soms lijkt het zo maar ik voel dat de medicijnen dat allemaal wel tegenhouden. De medicijnen werpen een muur op tegen het aanstormende geweld van al die zaken die vroeger mij doordrongen en meesleepten. Ik weet het eigenlijk niet moest ik nu geen medicijnen hebben wat er zou zijn, misschien wel een DR. Maar het is goed te doen hoor. Thanks.

[Lukas]

Mooi man, heel mooi

Is eigenlijk een citaat van Nietsche, heb dat zelf niet gevonden.

[Steecie]

Je hebt me gegrepen met je mooie omschrijvingen.
Tis alsof een spannend, diep gaand boek, met de nodige humor aan het lezen ben. Ik weet weinig van Shizofrenie, misschien is dat wat mij dan zo trekt.

Je schrijft geweldig...
En ik zal je log blijven lezen..

Ik vroeg me af wat je het ergste vind, dat je heb moeten mee maken door je aandoening. En of er iets is dat je er mooi of geweldig aan vind (behalve dat het niet saai is)

[Lukas]

Je hebt me gegrepen met je mooie omschrijvingen.
Tis alsof een spannend, diep gaand boek, met de nodige humor aan het lezen ben. Ik weet weinig van Shizofrenie, misschien is dat wat mij dan zo trekt.

Je schrijft geweldig...
En ik zal je log blijven lezen..

Ik vroeg me af wat je het ergste vind, dat je heb moeten mee maken door je aandoening. En of er iets is dat je er mooi of geweldig aan vind (behalve dat het niet saai is)

Vooreerst, bedankt, bedankt ook dat je het met de nodige humor leest
Het meest bizarre, en ook wel angstwekkende vond ik de derealisaties die ik had, heeft niet noodzakelijk iets met schizofrenie te maken maar kan ook bij andere geestesaandoeningen voorkomen. Zelfs neurotypische mensen kunnen al eens een derealisatie krijgen, onder te veel druk, drugs, slaaptekort... Het duurt dan zolang de externe oorzaak niet wordt aangepakt, dus maar eventjes. Niet zoals in mijn geval soms bijna een week. Dat is echt een mega angstwekkende maar ook verwarrende ervaring.
Het leven zoals je het kent wordt helemaal ontrafelt en ontdaan van elke betekenis. Het gekke is dat ik er altijd 'kalm' onder bleef, alsof ik wist dat er geen uitweg was maar ik toch moest leven in een vreemde marsiaanse omgeving waarin elk symbool mij onbekend voorkwam. Toch begreep mijn verstand wel de idee van alles, zonder taalverlies en zonder me te moeten afvragen wat iets was, toch viel het me op dat ik niet de link kon leggen met mijn wezen en de buitenwereld, zelfs de innerlijke wereld, mijn gevoelens en gedachten kwamen mij voor alsof ze buitenaards waren.

Het spannendste en meest leuke aan mijn ervaringen is de wetenschap dat er iets is dat ik alleen kan ervaren, zoals gevolgd worden via camera's door mensen in een verborgen zwarte auto (ik weet het, lekker stereotiep) zoals in een spionagefilm. Spijtige daaraan is dat ik geen reden kon vinden waarom ik gevolgd werd. Moest ik nu geloven dat ik een geheim agent was met een missie of een groot geheim dan zou ik dat beter kunnen geplaatst gekregen hebben. Nu lijkt het allemaal zo'n onzinnige grap, door de goden mij toegeworpen om me te straffen voor zware zonden uit een vorig leven.
Maar de goden bestaan niet, en een vorig leven ook niet.
Over zware zonden nog maar te zwijgen.

Maar tegelijkertijd heeft me dat allemaal veel last bezorgd, vooral innerlijk stond ik soms (vaak) op springen. Een zenuwinzinking nabij door het constante getier van stemmen die mij afkraakten tot op het bot, van het gevoel gevolgd te worden door een of andere doodbrave meneer die nietsvermoedend achter me aanliep en gewoon waarschijnlijk op weg was naar huis of naar de winkel. De drang dat het me gaf om aan zelfmedicatie te doen was groot, alcohol bracht me in een roes, eentje waarvan ik zeker kon zijn dat het mijn angsten wegnam (tijdelijk dan) en me zachtjes in slaap wiegde omdat ik terug het huis binnendurfde en me even deed kunnen leven met alle symptomen, zonder ze weg te nemen welliswaar.
Even terzijde, de alcohol deed me als een blok in slaap vallen, niet wiegend als een baby zou gewiegd worden, ik zou zelfs durven zeggen dat het een vrij agressieve vorm van zelfverdoving was, dat me brutaal maakte tegen mezelf en me opdoffers gaf en me de dood zou injagen, althans, zo voelde dat, maar ik kon er niets tegen beginnen want alcohol was het enige dat me dreef, het enige dat ik toen kende om me tot een relatief bedaren te brengen. Uiteindelijk moest dat tot een einde komen, gezond is anders.

Op een vreemde manier kan ik dankzij hetgeen ik allemaal heb beleefd, redelijk goed tegen mentale tegenslagen. Door jarenlang te vechten tegen negativisme kan ik nu veel beter relativeren, bvb komt een depressie op dan kan ik daar tegen, ik voel ze wel maar ik zal niet buigen daarvoor, komt er een waan op, ik zal ze niet geloven, er niet aan toegeven.

Helaas is nu met de medicatie veel zo goed als verdwenen.

Waarom zeg ik helaas?

Spanning, kicks, angst, bizarre gewaarwordingen... het wordt verslavend op den duur, begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik baas ben geworden in eigen hoofd, maar de rush is weg, het gedurig gedreven zijn en bedreven zijn in illusies is een wezenlijk onderdeel van me geworden, nu is alles zo gewoon geworden. Ik ben een gewone man met een gewoon leven en een gewone baan, een gewoon huis en dat is enigszins een afknapper. Het leven borrelt maar voort en ik hoppel er in als een gedweeë slaaf, als een hol vat waar ooit veel inzat, en nu is dat weg. Een gevoel van leegte (niet emotioneel hoor) overmant me soms, een gevoel van weemoed soms. Ik herken mezelf niet als een stereotiep persoon, ik ben jaren niet stereotiep geweest en was daar eigenlijk fier op, ik die anders was. Nu ben ik normaal en saai.

Toch moet ik wezelf weer eens tegenspreken en zeggen dat ik gelukkig ben met mijn nieuwe leven. Mijn schizofrene ik is weg en daar moet iets in de plaats voor komen, alleen weet ik nog niet wat.

Krachttraining is mijn gids. Dat vult me wel al, voorts moet ik zelf mijn leven maar invullen en daar eindelijk eens bedreven in worden, in de realiteit, die harde, rotte, maar leefbare realiteit.

[Steecie]

Hey Lukas,

Geen spannende gebeurtenissen, gedachtes meer?

[roelinho]

Wat extra sterren

[roelinho]

Nog een paar



En nu stop ik met vervuilen :P