Tweet
Er is heel wat gebeurd de laatste tijd.
Mijn liefste vrouw kijkt naar een film.
Ik kijk naar BN.
We praten al 4 dagen niet met elkaar.
Iets heeft ons uiteengedreven maar ik weet niet wat. Mannen weten nooit wat het is wat hen en hun vrouwen uiteen jaagt. Is het niet? Of ben ik daar mis in?
Is het haar studie?
Is het mijn ziekte?
Is het de herinnering aan een lang vervlogen leven dat zijn sporen nalaat?
Ik krijg geen woord uit mijn strot.
Zij wil geen woord meer uit het hare krijgen. Enkel om me giftig af te snauwen.
Waar halen vrouwen toch zoveel gif vandaan?
Het lijkt wel of ik niets meer kan doen!
Ik zit vol gebroken gedachten die ik niet kan maken.
Mijn relatie is stuk en de reparatiekit is verdwenen.
Ergens in mij zit iets star en onbeweeglijks, alsof ik van beton ben, onder spanning.
Ik loop op de tippen van mijn tenen om niets te breken, maar het is al gebroken.
Scherven liggen overal verspreid en zijn niet meer ineen te puzzelen.
Al de rest is onbelangrijk geworden, ook mijn stemmen zwijgen, al een hele tijd.
Moest ze nu nog roepen tegen mij, maar helaas, een echtscheiding is in aantocht.
Zwaar drukkend en zinderend, vol angst en weerzin.
Iets in mij blokkeert, ik kan niet meer huilen, lachen, enkel op mijn werk functioneer ik nog.
Man man, moest ik een vrouw zijn, ik zou het kunnen begrijpen, maar nu...
Ach, wat komen moet komt, en wat eindigt zal eindigen.
Op deze manier kan het niet meer verder. Met het einde in zicht denk ik er aan een appartement te gaan zoeken en weg te trekken uit deze vernederende situatie. Maar voor wie is het vernederend?
Laat ik nu zien dat ik niet tonen kan wat ik voel?
Laat zij nu zien welk een gedrochtelijke sadist zij is?
Het voelt aan alsof het allebei waar is.
(klagen ga je maar in het klaagtopic doen Lukas) Zwijg stem, je hoort hier niet!
Kennen jullie het gevoel dat je hebt wanneer iets je ontglipt, zonder dat je er iets aan kunt doen?
Zonder aantoonbare reden je de adem ontsnapt en je niet meer kan inademen?
Versmacht in onbegrip waren wij, twee schimmen, tesamen in hetzelfde huis rond, zonder enig meeleven en verstandhouding. Zonder voorgeschiedenis, zonder samen, zonder leven.
Als dit een einde is, zal er heel wat veranderen, huis verkopen, scheiden, blijven doorademen...
Voor de rest niets spannends gebeurt in het sleurige leven, het treurige leven.
Maar onversaagd doorgaan is nu eenmaal wat mij aangeboren is. No matter what!
Buiten het feit dat ik fouten maak, heb ik hier geen schuld aan, deze keer heeft het een andere grond.
Ik weet niet wat haar zo opjaagt maar het lijkt mij dat ze een nieuw leven wilt, een leven zonder mij.
Goed, daar zullen we dan binnenkort aan starten.
Ik heb altijd last van achterlaten, maar het lukt me telkens wel, en keer op keer komt het wel weer goed met me.
En ik hoop dat het met haar ook goed komt. No matter what!
Mijn liefste vrouw kijkt naar een film.
Ik kijk naar BN.
We praten al 4 dagen niet met elkaar.
Iets heeft ons uiteengedreven maar ik weet niet wat. Mannen weten nooit wat het is wat hen en hun vrouwen uiteen jaagt. Is het niet? Of ben ik daar mis in?
Is het haar studie?
Is het mijn ziekte?
Is het de herinnering aan een lang vervlogen leven dat zijn sporen nalaat?
Ik krijg geen woord uit mijn strot.
Zij wil geen woord meer uit het hare krijgen. Enkel om me giftig af te snauwen.
Waar halen vrouwen toch zoveel gif vandaan?
Het lijkt wel of ik niets meer kan doen!
Ik zit vol gebroken gedachten die ik niet kan maken.
Mijn relatie is stuk en de reparatiekit is verdwenen.
Ergens in mij zit iets star en onbeweeglijks, alsof ik van beton ben, onder spanning.
Ik loop op de tippen van mijn tenen om niets te breken, maar het is al gebroken.
Scherven liggen overal verspreid en zijn niet meer ineen te puzzelen.
Al de rest is onbelangrijk geworden, ook mijn stemmen zwijgen, al een hele tijd.
Moest ze nu nog roepen tegen mij, maar helaas, een echtscheiding is in aantocht.
Zwaar drukkend en zinderend, vol angst en weerzin.
Iets in mij blokkeert, ik kan niet meer huilen, lachen, enkel op mijn werk functioneer ik nog.
Man man, moest ik een vrouw zijn, ik zou het kunnen begrijpen, maar nu...
Ach, wat komen moet komt, en wat eindigt zal eindigen.
Op deze manier kan het niet meer verder. Met het einde in zicht denk ik er aan een appartement te gaan zoeken en weg te trekken uit deze vernederende situatie. Maar voor wie is het vernederend?
Laat ik nu zien dat ik niet tonen kan wat ik voel?
Laat zij nu zien welk een gedrochtelijke sadist zij is?
Het voelt aan alsof het allebei waar is.
(klagen ga je maar in het klaagtopic doen Lukas) Zwijg stem, je hoort hier niet!
Kennen jullie het gevoel dat je hebt wanneer iets je ontglipt, zonder dat je er iets aan kunt doen?
Zonder aantoonbare reden je de adem ontsnapt en je niet meer kan inademen?
Versmacht in onbegrip waren wij, twee schimmen, tesamen in hetzelfde huis rond, zonder enig meeleven en verstandhouding. Zonder voorgeschiedenis, zonder samen, zonder leven.
Als dit een einde is, zal er heel wat veranderen, huis verkopen, scheiden, blijven doorademen...
Voor de rest niets spannends gebeurt in het sleurige leven, het treurige leven.
Maar onversaagd doorgaan is nu eenmaal wat mij aangeboren is. No matter what!
Buiten het feit dat ik fouten maak, heb ik hier geen schuld aan, deze keer heeft het een andere grond.
Ik weet niet wat haar zo opjaagt maar het lijkt mij dat ze een nieuw leven wilt, een leven zonder mij.
Goed, daar zullen we dan binnenkort aan starten.
Ik heb altijd last van achterlaten, maar het lukt me telkens wel, en keer op keer komt het wel weer goed met me.
En ik hoop dat het met haar ook goed komt. No matter what!
Comment