Originally posted by Fitness-maniak
View Post
Begrijp wel dat je ze niet meer veel ziet. Nu dat ik al jaren samenwoon met mijn vrouw betrap ik er mezelf op helemaal niet vaak naar mijn familie te gaan, meerbepaald mijn grootmoeder waar ik gewoond heb en mijn moeder. Telkenmale ik zeg van nu kan ik er wel naartoe krijg ik een dubbel gevoel, je vergeet niet zomaar al die zaken die er zijn gebeurd, vergeeft ook niet zomaar. Punt is dat je als kind in zo'n harde 'cultuur' waarin je jezelf niet kunt zijn maar moeilijk stand weet te houden. En als je daar dan nog geen enkele vorm van begrip en hulp bij krijgt, in de eerste plaats van mensen die je zou moeten kunnen verrtouwen en het voor je zouden moeten opnemen dan vervreemd je van hen, althans bij mij is dat zo.
Als ik dan toch op bezoek ga dan word ik depressief, zo stom want ik heb echt wel alles verwerkt maar toch schieten die herinneringen terug als ik in die omgeving kom waar al dat moeilijk gedoe gebeurd is.
Nu ben ik aan het melig doen en dat wil ik niet!
Comment