Schizlog

[Osterich]

Lukas,

ik vind je een held.
Het is knap dat je op deze manier naar buiten treedt over je ziekte.

Wil je eens wat meer neerschrijven over je eigen struggle inzake de wanen die je hebt vs. je bewustzijn?

op hey eind moest ik nog even naar je naam kijken kon zo eenv erhaal van osterich zijn..

anyways gl en sterkte zal zo nu en dan is meelezen =)

De laatste keer dat ik het checkte, waren geestenziektes niet besmettelijk.
Ergo: mijn werk in de GGZ doet me geen kwaad.

[Florence]

Hoi Lukas,

ik reageer niet zo snel op dit forum. Lees lekker mee en zoek naar informatie.

Zoals mijn naam al zegt ben ik een verpleegkundige, en wel eentje werkzaam in de psychiatrie. Vandaar dat ik nu wel wil reageren op jouw blog.

Ik vind het erg knap dat je jouw gevoel -wat door de buitenwereld vaak niet begrepen wordt- hier omschrijft. Daarbij is het ook knap dat je het gevoel KAN omschrijven, ik weet dat dit moeilijk is met schizofrenie.

Ik zal je blog zeker blijven volgen. :-)

[lukiha]

Wow, respect! Zoiets lees je tenslotte niet elke dag.. Ik vind het heel interessant om te lezen en ik hoop ook dat je dit door zet en het jou ook helpt en of gaat helpen!

Harstikke veel succes en sterkte!

[jordy]

Ook ik kan het waarderen dat je gewoon laat zien wie je bent, ook al wijkt jou gedrag en wat er in je hoofd om gaat misschien wat af ten opzichte van andere mensen (ik hoop dat ik dat zo mag/kan zeggen).

Ook jij bent een mens en dat maakt je er zeker niet minder om. Het is dan ook heel belangrijk om dat in je achterhoofd te houden. Tja, het gedeelte trainingslogjes is eigenlijk bedoeld om trainingslogjes te plaatsen. Maar als jij je op deze manier beter kunt uiten dan in de manier van een trainingslog zie ik zelf het probleem er van niet. Ook jij moet gewoon je verhaal kunnen doen. En als je dat op deze manier wilt doen, waarom dan ook niet?

[laurann]

Even vooropstellen ik heb ongelofelijk veel respect voor iemand zoals jij die dit op een forum neer zet waar je waarschijnlijk (bijna) niemand echt persoonlijk kent.
Ik heb dit gelezen met een raar gevoel in mijn buik. Het is voor mensen die zoiets niet hebben waarschijnlijk ook nooit te begrijpen. Tenminste voor mij niet ik weet niet hoe het voelt, hoe je er mee om moet gaan.

Nogmaals zeer veel respect en ik hoop dat je hier gewoon je verhaal komt vertellen aan ons. En ik hoop dat we je een hart onder de riem kunnen steken.

[Lukas]

Gegroet iedereen!

Vooreerst mijn woord van dank voor de reacties.

Naar aanleiding van deze vraag een woordje van uitleg samen met een voorbeeldje uit mijn leven.

Wil je eens wat meer neerschrijven over je eigen struggle inzake de wanen die je hebt vs. je bewustzijn?

Natuurlijk!

Een achtervolgingswaan:

Ik loop op straat, moet naar de winkel, aangezien ik alles vergeet heb ik een winkelbriefje
bij.
Opeens merk ik dat een man mij volgt, ik wordt wantrouwig en steek de straat over, hij
blijft aan dezelfde kant lopen dat ie al liep, ik geraak in de war.
Plots steekt hij de straat over en achtervolgt me weer.
Hij ziet er onschuldig uit maar dat is ie niet! Oh neen dat is ie niet!
Ik durf er mijn hand om te verwedden dat er achter de hoek een zwarte auto staat met
geheime agenten in en dat de man een undercover is die mij achtervolgen zal tot aan de auto
en dat ze dan uit de auto zullen springen om me te ontvoeren.

Ik steek terug de straat over, ben allang vergeten dat ik naar de winkel moet, mijn hart
bonst in mijn keel.
Ik keer terug, de man loopt verder, ik staar hem achterna en loop bijna onder een auto.

Ik herinner mij dat ik naar de winkel moest, tracht niet aan het winkelbriefje te denken
want daar staat waardevolle informatie op en wat ik denk kan opgevangen worden door
spionnen, maar die spion kijkt niet om en wandelt weg, even ben ik veilig.
Ik kom aan aan de winkel en wat zie ik? Diezelfde man weer, ik krijg een pijnscheut door
mijn buik van angst, ik stop en laat de man in de winkel gaan, dan haast ik me weg van die
onheilsplaats.
Ik doe niets anders dan omkijken, turend naar auto's en mensen, alsof op hun gezicht staat
dat ze spionnen zijn.
Ik wordt in mijn binneste aggresief, als ze me nu aanvallen zal ik vechten uit zelfbehoud,
niemand waagt het mij mee te sleuren of aan te randen, ik zie er uit als een gek, verwilderd
en gejaagd.

Thuisgekomen ben ik uitgeput van de angst.
Ik sluit alles goed af en weet niet wat doen. Tv kan ik niet kijken want de stralen vangen
mijn gedachten op en ze kunnen zo weten wat ik denk en voel. Ik ga op zoek naar verborgen
camera's want in de tussentijd hebben ze die bij mij thuis geïnstalleerd.
Ik vind geen camera's!
Ik ben zo gestressed en vermoeid dat ik niet meer kan denken, enkel aan het feit dat ik ooit
in hun handen zal vallen en aan onmenselijke folteringen zal ten prooi vallen.
Ik besluit mij te gaan bezatten zoals ik elke avond doe, anders kom ik niet in slaap.


Dit was het verleden.


Terug naar het heden.


Dankzij de meds heb ik dit soort angsten en achtervolgingswanen veel minder heftig, toch is
het nog steeds aanwezig, maar nu alsof ik achter een glas zit en dat de angsten en argwaan
mij niet meer zo intens bereiken.

Eigenlijk is het veel frustrerender nu omdat ik mijn wanen niet meer geloof maar ze er nog
steeds een beetje zijn, dat zal ook nooit overgaan.
Vroeger geloofde ik tenminste mijn wanen en leefde ik in een thriller, een spionagefilm, nu
in een burleske grap!

Dus mijn struggle is eigenlijk wat erger geworden, de discrepantie tussen wat ik geloof en voel is groter geworden.
Maar het leven is wel aangenamer nu. Kan buitenkomen nu en de waan vanop een afstand zien.

Ziezo, dit was het voor vandaag, ben er terug zenuwachtig van geworden maar dat gaat wel over.

Groetjes.

[Kevster]

Hey lukas,

Heavy man. Heel knap van je dat je dit met ons wilt delen.
Heel interessant om te lezen ook. Mischien een ideetje om er een boek over te schrijven ofzo? Je schrijfstijl is waanzinnig!

Versterkt de alcohol het effect niet?

[Lukas]

Hey lukas,

Heavy man. Heel knap van je dat je dit met ons wilt delen.
Heel interessant om te lezen ook. Mischien een ideetje om er een boek over te schrijven ofzo? Je schrijfstijl is waanzinnig!

Versterkt de alcohol het effect niet?

Hey, dankjewel voor het compliment.

Een boek schrijven is ook al in me opgekomen maar ik weet niet of ik zo'n groot project wel aankan, tot een goed einde kan brengen.

Alcohol verdooft, wanen en stemmen gaan niet weg maar ik werd er ongevoeliger voor, minder bang, vooral de angst werd uit mij verdreven als ik (veel) dronk.
Gelukkig ben ik daarmee gestopt.

De angsten zijn nog wel aanwezig maar ik 'weet' nu dat mijn wanen niet de realiteit zijn dus ik kan er beter mee om.

[Kevster]

Graag gedaan.

Niet geschoten is altijd mis! Je kunt er toch aan beginnen, mischien doe je jezelf ook goed als je schrijft.

Je hoort altijd schizofrenie hier en daar. Maar heb er nog nooit iets mee te doen gehad. Mensen verwarren het ook vaak met gespleten persoonlijkheid toch?

Ik blijf je logje volgen, lijkt me leuk.

[GeneralIx]

Er zijn een paar mensen op het board waarbij ik wat heb van: "die zou ik nog echt willen ontmoeten". Dat kan zijn omdat ze buitensporig grappig zijn, uitzonderlijk goed op de hoogte zijn, of mijn respect afdwingen op een manier die ik niet voor mogelijk hield. Dat laatste is wat jij bij mij doet met dit topic.

Ik vind het dapper, om je zo bloot te geven. Zeker omdat je heel wat hebt om bloot te geven, en jezelf kwetsbaar te maken. Ik vind je schrijfstijl pakkend, ik proef de spanning, de droefenis die het patiënt zijn met zich mee brengt. Dit lezen is niet lezen, het is ervaren.

En mocht je er nog ooit een boek over schrijven, ik ben de eerste die het koopt.

Blijf vooral loggen, ik blijf je volgen.

[Lukas]

Er zijn een paar mensen op het board waarbij ik wat heb van: "die zou ik nog echt willen ontmoeten". Dat kan zijn omdat ze buitensporig grappig zijn, uitzonderlijk goed op de hoogte zijn, of mijn respect afdwingen op een manier die ik niet voor mogelijk hield. Dat laatste is wat jij bij mij doet met dit topic.

Ik vind het dapper, om je zo bloot te geven. Zeker omdat je heel wat hebt om bloot te geven, en jezelf kwetsbaar te maken. Ik vind je schrijfstijl pakkend, ik proef de spanning, de droefenis die het patiënt zijn met zich mee brengt. Dit lezen is niet lezen, het is ervaren.

En mocht je er nog ooit een boek over schrijven, ik ben de eerste die het koopt.

Blijf vooral loggen, ik blijf je volgen.

Kijk, wat je nu schrijft pakt me ook, op een heel positieve manier.

Eerlijk gezegd, ik had een beetje de vrees dat niemand op zulk een log zat te wachten, ik vind wat ik schrijf vrij banaal omdat ik die zaken gewend ben, maar blijkbaar breng ik het er goed vanaf. Daar ben ik blij om.
Ik wist niet dat er droefenis in mijn woorden doorschemerde, blijkbaar wel, en dat klopt ook, maar niet op een zelfmedelijdende manier, daar pas ik voor, die tijd is gepasseerd, nu is dat meer zoiets als moeten leren omgaan met bepaalde beperkingen die ik heb. Ook heb ik de term schizofrenie zwaar onderschat, de geladenheid dat dit woord heeft is soms bijna ondraaglijk.

Langs de andere kant ben ik er toch eentje hé

[GeneralIx]

Als die droefenis een klank van zelfmelij was geweest, had mijn reply heel anders geluid.

En ben blij dat mijn reply je goed doet.

[Lukas]

Um, urhh, 't is de zot weer, degene die ni weet wat zijn vrouw doormaakt.
graag had ik het anders gezien, maar ja...

Graag had ik het ook eventjes over iets gehad, namelijk hoe ik me voel bij mijn ziekte.
Al bij al ben ik een zeer gelukkig mens, ik heb veel meegemaakt en dan toch ook weer niet.
Hoe verklaar ik dat nu weer.
Het spannendste vind ik de achtervolgingswanen, dan de stemmen en dan de argwaan.
Complotten komen ook in de lijst voor maar waar ze juist thuishoren weet ik niet.
Sommigen van jullie zullen misschien denken dat ik een zwaar probleem heb, dit is echter niet zo, eerder ben ik een gelukzak, ik heb meer dan 'normale' mensen.
Ik ben normaal met een paar symptomen en dat is niet eens zo slecht.
ik heb een paar dingen geleerd, ik ben uniek, ik ben een normaal mens en ik heb veel gevoel voor humor.
Ik ben niet ziek, enkel een beetje gezegend met stemmen en achtervolgingswaan. Ook heb ik een paar akelige gedachten, maar dat is niet van belang.

Graag had ik gehad dat jullie mijn posts lezen met een vleug van humor. Uiteindelijk zie ik er ook de grap van in.

Ik krijg hoe langer hoe meer het gevoel dat het mijn vrouw is die niet met mijn ziekte omkan, en ik wel.

Hoe verklaar ik dat nu weer?

Het is zij die wil dat ik met professionals ga praten en ik denk daar anders over, voorts steekt zij veel van mijn gedrag op mijn ziekte, zoals te laat thuiskomen van een avondje met vrienden weggaan.

Nu ben ik aan het melken.

Zal daar mee stoppen.

Ik zal vertellen over stemmen, niet op een politieke partij maar stemmen die mij uitschelden en negatieve kritiek geven.

's Ochtends, ik sta op.
Ik kom half slapend in de badkamer en neem de tandenborstel.
'Stommerik, weet jij dan niet hoe je dat moet doen? Ben jij dan helemaal dom? Luk, doe es normaal, je bent een loser!'
Ik zucht, ik ben juist wakker en het begint al. Ik neem de tandpasta en vijs het dopje los.
'stommeling, je bent gek, je bent niets waard, je bent een aap.'
Ik doe wat tandpasta op de borstel.
'Luk, stomme clown, je doet het helemaal verkeerd, begin opnieuw, dommerik, je kunt niet goed doen.'
Ik poets mijn tanden.
' het is niet waar hé, je doet het weer helemaal verkeerd, klootzak, je bent een nietsnut, leg dat weg, je weet niet wat je doet, sul, loser, hou op, je zult nooit kunnen wat je moet.'

Moet ik nog verdergaan, als je zo jaren aan een stuk wordt belaagd dan weet je het ook wel hoor!
Stemmen roepen en doen dat van 's morgens tot 's avonds.

Nu, om dit te relativeren ben ik een heel vreemd soort gevoel van humor beginnen ontwikkelen.
Een heel cru gevoel voor humor.
Sommige mensen noemen het zelfs niet gevoel voor humor!

Moeten zij weten.

Ik ben wie ik ben.

Jullie kennen mij nu een beetje.

Ik zet mezelf een beetje bloot op dit forum.

Kan geen kwaad, ik ben ook niet kwaad.

Ik schrijf niet uit frustratie maar juist omdat ik er mee heb leren leven en ergens een beetje een taboe wil doorbreken.

Soms denk ik wel dat ik dit als een positief iets moet zien. Hoe dat komt weet ik niet maar een psychotisch leven is heel wat spannender dan een 'normaal' leven, ik weet dat ik tegen schenen ga stampen, het zij zo!

Moest ik een doodgewone jongen zijn geweest dan zou het saaiheid troef zijn, en dat wil ik niet.
Soms denk ik: het enige waar IK last van heb zijn mensen die met mijn ziekte last hebben.
Maar dan denk ik weer aan mijn vrouw die er echt last van heeft en dan weekt mijn hart.

Eigenlijk wil ik iets uitlegen maar ik weet niet hoe.

Dat is dan maar zo!

Ik heb het al gezegd, heil de schizofrenen want zij weten niet wat zij doen.

Ik kan er van meespreken.

Volg je mijn log nog? Ben je nog mee? Ik wel!

Ben ik arrogant te zeggen dat ik een taboe wil doorbreken? Misschien wel, misschien ook niet, Jezus Christus weet het maar hij is dood.

En ik niet.

Ik zit met een woordenbrij die ik geen vorm kan geven, maar ik hoop dat jullie mij begrijpen.

Heil en voorspoed!

[Pinada]

Met wat voort soort humor zet je die stemmen weer op hun plek? Als ik het zo kan noemen... Probeer je iets terug te zeggen of zo? Of lach je ze in gedachten uit of zo?

[Lukas]

Met wat voort soort humor zet je die stemmen weer op hun plek? Als ik het zo kan noemen... Probeer je iets terug te zeggen of zo? Of lach je ze in gedachten uit of zo?

Hoi,

Tegen stemmen spreken, roepen, het haalt niets uit, het ontaardt dan in een erger belaag, stemmen worden dan erger.
Ze uitlachen is beter, dan worden ze verontwaardigd, lijkt het wel of ik ze op hun plaats kan zetten.
Ik neem nu de situatie op als een buitenstaander en kan beter relativeren dat de stemmen er überhaupt zijn.Het is alsof stemmen er gevoelig voor zijn om uitgelachen te worden, dan heb ik er een soort van plezier in om ze enigszins erger te horen worden omdat ze er dan zelf 'kwaad' van worden.
Ok, ze gaan er niet mee weg maar ze hebben er zelf dan ook last van, en dat is een soort van overwinning.
Beetje vreemd hé, maar het geeft mij de overhand, ze zijn er dan toch, kan ik ze evengoed zelf het leven zuur maken.

Ps, onder normale omstandigheden zijn de stemmen er niet echt meer hoor, zonder stress zijn mijn symptomen echt wel op de achtergrond.