Googlelogen draad

[talalelh15]

Deze zou ik graag willen:

Myths Under the Microscope Part 1: The Low Intensity Fat Burning Zone
Myths Under the Microscope Part 2: False Hopes for Fasted Cardio
Challenging the Glycemic Index
A Musclehead's Guide to Alcohol

Als je het kan sturen via me pb, dan zou het echt relax zijn man :P

[bvds]

Deze zijn volgens mij sowieso gratis te lezen, de index van zijn blog staat ergens anders. Zal je wel even een PB sturen.

[akito]

Hoi jongens ben ik weer, leuk dat iedereen zo actief is

Ik volg Alan Aragon al een tijdje ook. Zeer slimme kerel met daarbij nog eens een behoorlijke fysiek.
Als je Alan Aragon volgt, volg je ook waarschijnlijk wel Brad Schoenfeld of Brat Contreras etc?
Allen overigens members van NSCA.

Zeker weten!
Is ook één van de redenen waarom ik dat NSCA certificaat op zak wil hebben. Zo'n groepje in België en Nederland ontwikkelen zoals je er hebt in Amerika en Engeland, dat lijkt me een mooi doel om de komende 10 tallen jaren na te streven.

Wist je dat Rippetoe bij de eerste klas leerlingen zat die het NSCA certificaat behaalde? Lijkt me ook geweldig om aan een dergelijke opleiding deel te nemen, maar ik vrees dat mijn anatomische voorkennis daar misschien wat voor tekort komt (voor zover ik lees is het altijd écht een gerenommeerde opleiding geweest).

[talalelh15]

Paar leuke dingen gelezen:

False Hopes for Fasted Cardio
- At low intensities (25-50% VO2 max), carbs during exercise reduce fat oxidation compared to fasted trainees.
- At moderate intensities (63-68% VO2 max) carbs during exercise may reduce fat oxidation in untrained subjects, but do not reduce fat oxidation in trained subjects for at least the first 80-120 minutes of exercise.
- Carbohydrate during exercise spares liver glycogen, which is among the most critical factors for anticatabolism during hypocaloric & other conditions of metabolic stress. This protective hepatic effect is absent in fasted cardio.
- At the established intensity level of peak fat oxidation (~63% VO2 max), carbohydrate increases performance without any suppression of fat oxidation in trained subjects.

The Low Intensity Fat Burning Zone, hier struikel ik een beetje over:

- In acute trials, fat oxidation during exercise tends to be higher in low-intensity treatments, but postexercise fat oxidation and/or energy expenditure tends to be higher in high-intensity treatments.Dit wisten we al.
- Fed subjects consistently experience a greater thermic effect postexercise in both intensity ranges
- In 24-hr trials, there is no difference in fat oxidation between the 2 types, pointing to a delayed rise in fat oxidation in the high-intensity groups which evens out the field.
- In long-term studies, both linear high-intensity and HIIT training is superior to lower intensities on the whole for maintaining and/or increasing cardiovascular fitness & lean mass, and are at least as effective, and according to some research, far better at reducing bodyfat.Hier struikel ik een beetje over. Waarom far better?

http://alanaragon.com/myths-under-the-microscope-the-fat-burning-zone-fasted-cardio.html

[akito]

Het probleem bij discussie's over wel of niet clean eten, is dat de term "clean" geen vastgelegd en meetbaar gegeven is.

Veel mensen vinden melkvetten als kaas, room, roomboter etc niet clean. Als je vraagt waarom ze dit vinden krijg je vaak het antwoord dat er veel verzadigde vetten inzitten. Voor deze mensen is dit dus niet clean. Het is echter niet zo zwart wit en afhankelijk van de context:

Dan hebben we nog onwetende mensen die producten als mayonaise (wat gewoon olie met ei, azijn, beetje mosterd is) als uitermate ongezond bestempelen. Voor deze mensen is mayonaise niet clean. Maar anderen die weten wat mayonaise is en er op toezien dat de mayonaise die zij kopen geen onnodige toevoegingen heeft, is mayonaise een volledig clean product.

Dus, wat is clean? Wie bepaalt wat clean is? Kan dit per context verschillen?
-----------------------------------

Mensen die mij kennen weten dat ik van koken en lekker eten houdt. Ik kan soms heerlijke maaltijden op tafel zetten waarvan menig persoon het zou bestempelen als een cheat maaltijd. Maar als ik deze gerechten maak, kook ik van scratch met vrijwel uitsluitend verse ingrediënten. Als ik de tijd heb is zelfs de boullion zelf getrokken. Ik weet wat ik koop en wat ik in het gerecht stop (verse spullen). Dit is in mijn ogen dan ook nog steeds "clean" zolang het binnen het totaalplaatje past. Maar in een ander zijn ogen hoeven mijn maaltijden niet clean te zijn en kunnen ze dit bestempelen als cheat maaltijden.

Dus ja eet ik clean? Ikzelf wil graag geloven van wel. Maar het antwoord dat je van anderen zult krijgen is afhankelijk van wie je het vraagt en zijn interpretatie van clean.

Denk dat wij best wel op dezelfde lijn zitten wat betreft basisvoeding, ook even de posts uit het vorige topic meegenomen.

Even een quote uit de openingspost van Akito:



In deze post wordt deze conclusie getrokken aan de hand van een aantal onderzoeken (die onder deze bewering te vinden en in te zien zijn).

Na alle onderzoeken gelezen te hebben, vind ik het vreemd dat hetgeen in de quotes de conclusie is die iemand uit deze onderzoeken trekt. Er is hier gekeken naar puur en alleen meal frequency (aantal maaltijden per dag), maar niet naar meal timing! (het effect van verschillende hoeveelheden voeding en samenstellingen van maaltijden op bepaalde specifieke tijdstippen tov training. en het effect hiervan op de spier en vetmassa).

Al deze onderzoeken kijken naar "meal frequency, energy intake and expenditure". Oftewel er is onderzocht of het eten van meerdere kleine maaltijden VS enkele grote maaltijden invloed heeft op het totaal aantal kcal welke wij verbruiken per dag. Dit lijkt niet het geval te zijn. Maar wat zegt dit over maaltijd timing en spiermassa opbouw / Lichaamscompositie?

Ps. één van deze onderzoeken uitgevoerd op niet sportende obese vrouwen liet zien dat er op een 1000 kcal dieet er geen verschil is voor deze groep mensen tussen veel kleine maaltijden en twee "grote" maaltijden qua vetmassa verlies en vetvrije massa verlies. We hebben het hier echter wel over obese mensen en over "grote" maaltijden van 500 kcal...Nee het lijkt mij logisch dat het lichaam in een groot calorie deficiet uitermate goed in staat is om 500 kcal in één keer te verwerken.

(wat zou er uit dit onderzoek komen als ze een voor ons relevantere groep zouden nemen zoals getrainde personen waarbij er wellicht 6x700 kcal wordt vergeleken met 2x2100. Ik weet niet wat de uitkomst zou zijn, maar ik kan mij voorstellen dat het in een calorie overschot lastiger is om in 2100 kcal in een keer te verwerken. Vooral als de maaltijd erg hoog in koolhydraten is in verband met de glycogen syntheses rate. Je lichaam kan namelijk maar een bepaalde hoeveelheid koolhydraten per tijdseenheid efficiënt verwerken. Bij hogere innames per tijdseenheid is de omzetting van KH naar vetzuren (en vetopslag) groter. (deze kunnen later weer aangesproken worden, maar bij atleten die een laag vet% hebben, gebeurt het mobiliseren en verbranden van vetzuren moelijker. In dat geval lijkt mij deze situatie niet optimaal).

Om op basis van deze onderzoeken te concluderen dat Meal timing weinig/niets uit maakt, vindt ik raar. Deze conclusie kan men op basis van de geleverde data namelijk niet onderbouwen.

Men kan wel concluderen dat bij het eten van een gelijk aantal kcal twee grotere maaltijden versus meerdere kleinere maaltijden geen significant effect heeft op ons totale energie verbruik.

Wat betreft je conclusie ben ik het grotendeels eens inderdaad, beetje overhaaste generalisatie van mijn kant a.k.a. verkeerde conclusie.

Wat betreft de opmerkingen daarboven denk ik net even een slag anders: Je lichaam kan basically natuurlijk maar 3 dingen met glucose: omzetten naar glycogeen, via glycolyse omzetten tot pyrodruivenzuur en via triglyceriden opslaan als vet.
Een grote inname van kh zorgt voor een stijging van insuline, insuline verteld je lichaam kort gezegd om de aanwezige kh/eiwitten te verbranden in plaats van vet. Dat is basically z'n werking; stopt de afgifte van vetzuren uit vetweefsel. Nu is het echter zo dat insuline (in het bijzonder natuurlijk na bv. een zware training) ook zaken als eiwit- en glycogeensynthese versneld. De koolhydraten zullen, uitgegaan van een gelijke inname over 24 uur, op een later moment verbrand worden wanneer je weinig carbs ter beschikking hebt, je insuline zal dalen en dus je vetverbranding weer zal stijgen (snap dat dit voor jou ik,maan, roos,vis niveau is maar zet het er toch even bij ).
Punt wat ik probeer te maken is dat in mijn visie wanneer je 2 atleten 3500 kcal laat eten (stel: 200 gram eiwit, 400 gram kh rest vet) en je laat de ene 2 maaltijden van 200 gram kh eten en de ander 8 maaltijden van 50 gram dat er bij de eerste atleet misschien wel meer kh onverwerkt naar vetzuren omgezet zal worden, maar deze atleet zal in de loop van de dag meer momenten met een laag insulinelevel kennen waar deze extra opslag gecompenseerd wordt door extra verbranding. Punt wat jij stelt over het lage bf% dat een lastigere afgifte van vetzuren veroorzaakt t.o.v. mensen met een hoger bf% is een interessant punt. Daar zal ik nog eens over na gaan denken vanavond

Er zijn zat onderzoeken naar de effecten van sucrose (50% glucose en 50% fructose) en fructose op visceraal vet, lichaamsvet, insuline resistentie, ontwikkeling van diabetis, etc. De onderzoeken naar fructose zijn vrij eenduidig (net als dat de onderzoeken naar transvetten ook vrij eenduidig zijn).

Nutrition & Metabolism | Full text | Fructose, insulin resistance, and metabolic dyslipidemia





Elsevier



Gerenommeerd googleoog Akito was het in een ander topic al eens met mijn standpunt betreft fructose (welke in snoep, frisdrank, en dergelijke in grote hoeveelheden te vinden is). In dat opzicht ben ik het wel met quibus eens. Op een dieet met grote hoeveelheden snoep ga je geen optimale progressie qua fysiek maken (Ook niet als je vezels, micro's, eiwitten, training en andere factoren wel optimaal zijn).

Daarin tegen laten kleine hoeveelheden fructose deze negatieve effecten niet eenduidig zien. Zoals in veel gevallen is het de dosis die het effect bepaald. En wellicht kan men dus zeer geringe hoeveelheden consumeren zonder dat dit nadelige effecten heeft. Als we kijken naar de sucrose inname van 30-40 jaar geleden waar overgewicht minder voorkwam, was deze ongeveer 20% van wat deze nu is. Wellicht dat een 15g suiker (een handje snoep, of één heel klein glas vruchtensap of frisdrank) dus niet direct nadelige gevolgen zal hebben op het totaalplaatje.

Ik vind fructose inderdaad echt een uitzondering omdat deze zoals bekend enkel in de lever afgebroken wordt, die zou ik sowieso zoveel mogelijk vermijden. Wat betreft het snoepvoorbeeld dat hier steeds wordt aangehaald zijn we het in general wel eens denk ik (weet niet of dynamix al om is )

[nbtp]

Wist je dat Rippetoe bij de eerste klas leerlingen zat die het NSCA certificaat behaalde? Lijkt me ook geweldig om aan een dergelijke opleiding deel te nemen, maar ik vrees dat mijn anatomische voorkennis daar misschien wat voor tekort komt (voor zover ik lees is het altijd écht een gerenommeerde opleiding geweest).

Dat wist ik inderdaad
Dat is zeker waar, het is een zeer beheerde opleiding in de coach wereld. Ikzelf heb de cursus waarover het examen gaat al geruime tijd in mijn bezit, is zo'n 800 pagina's groot met de "basis" (tenminste voor die mannen) voor strength and conditioning coaches. Het examen zelf is meerkeuze en lijkt me best mee te vallen. Hiermee wil ik zeggen dat het certificaat in handen krijgen voor de meesten wel moet lukken, tenminste als de inzet er is. Je moet wel je examen gaan afleggen in Engeland (of in Amerika en nog wat andere plaatsen, maar deze is het dichtst), dat is wel een min puntje.

Om uiteindelijk echt iets te betekenen daarin tegen in die wereld, zal je veel meer moeten doen inderdaad dan gewoon dat certificaat onderhouden (moet om de zoveel tijd vernieuwd worden trouwens via punten die je kan verdienen). Maar het is denk ik een mooie start.

Ikzelf moet jammer genoeg eerst nog men andere studie afronden, volgend jaar laatste jaar, en dan ga ik eens kijken hoe ik dit allemaal ga aanpakken. In tussentijd ben ik wel al begonnen met de cursus al wat te lezen en aanduidingen in te maken. Want deze is toch soms echt wel Chinees voor mij

[nbtp]

EXERCISE SCIENCE: WHAT IS IT GOOD FOR?

It seems like the anti-science backlash is beginning.
(warning: this is a 2100 word post about the scientific process. for a TL;DR, jump to “Is there really a conflict” at the bottom.)
The old-guard of strength coaches sat quiet long enough. For these people, science is useful insofar as it verifies things they already believe, but can be dismissed if it counters their own opinions and observations. Apparently, the relatively new trend of evidence-based coaches and writers questioning their claims and eroding their credibility has made them uncomfortable enough that they feel the need to start pushing back. And each time one of their articles gets published, it gets shared around and praised by a lot of very intelligent lifters and athletes, so clearly their position still broad appeal.
I feel like this position still has such a following because most folks like me suck at explaining how science works and both when it is and isn’t useful. We are stereotyped as nerds who are out of touch with the real world and in-the-trenches coaching, and boy do we deliver in spades.
So, I want to use this article as a defense of exercise science, only insofar as it’s actually defensible. I’ll do this by rebutting the most common anti-science claims made by opponents.

1. The studies done in the exercise science literature don’t have much relevance to the athletic population
Often, this is the case. For every study that gets done about how to further elite athletic performance, 10 are done examining how to help obese people lose weight, or help old people maintain a reasonable standard of living. Why? Because, quite frankly, it ultimately matters a lot more that we reduce our society’s waistline, or that the elderly can live independent, happy lives than it is for you to take your squat from 500 to 600. Therefore, the more valuable studies are the ones that get funded.
You may see a study looking at changes in strength and bone mass due to training on a vibration plate and think “dumb scientists, why not just make the people squat?!” Well, they’re probably more interested in outcomes for people unable to perform traditional strength training programs (i.e. the elderly or diseased), or for women developing osteoporosis. Scientists aren’t idiots. If you see a study and think “the entire premise of this study does not seem to relate to my goals in any meaningful way” then it’s because…. that study probably wasn’t conducted with people like you in mind.
HOWEVER, the fact that a preponderance of studies aren’t relevant to athletic performance does not mean that those studies that ARE performed on trained subjects and ARE relevant to athletic performance don’t have merit.
Rejecting the relevant exercise science literature because the bulk of the literature isn’t aimed at elite athletics is like dismissing mathematics because most of the math textbooks printed are for grade school classes, not Ph.D. level mathematicians.

2. Exercise scientists are dumb and design experiments to answer obvious questions
This critique is based on a misunderstanding of how science works. Something that *seems* self-evident can’t be assumed to be true if it’s a testable hypothesis.
For example, let’s say you see a study that says “hamstring curls increase EMG readings in the hamstrings, and heavier loads increase EMG readings more so than lighter loads.”
Those scientists probably knew they were going to get those results before they performed the experiment. However, if they wanted to do further research on the hamstrings (maybe something related to hypertrophy, strength, sprint performance, etc.), they need to establish the basics first.
It may seem like a tedious process, but it’s the only way to make sure you don’t have faulty assumptions that affect your outcomes and conclusions.
For example – dehydration causes cramping, right? Well, not so fast (example 1 and example 2). That’s an example of something everyone assumed to be true, but was found to be a faulty assumption when it was studied rigorously. One of the strengths of the scientific method is that it doesn’t take anything for granted. Studies about topics that SHOULD be obvious are just part of that process. They may seem pedantic, but they do occasionally find that things we all assumed to be true are, in fact, false assumptions.
3. Too many studies on untrained subjects
Refer to #1. Most people ARE untrained!
A study on untrained subjects is less relevant to the trained population, but it doesn’t affect the relevance of the literature as a whole, or whether applying science to the training process is a worthwhile endeavor.

4. Science says “such and such” is wrong, but we all know it’s true
I love this one (“love” as in, it makes me want to ram my head through a wall).
This criticism carries with it the assumption that you’re more likely to be right than the entirety of the scientific literature.
One of my favorites is hamstring involvement in the squat. Numerous coaches have hailed the squat as a hamstring developer, and have scoffed at scientists who have found (repeatedly) that squats really don’t train the hamstrings very well at all.
Do these coaches have EMG studies they’re hiding? Have they taken MRI or DEXA scans to assess hamstring hypertrophy utilizing squats vs. RDLs/GHRs/etc.
As my mother was fond of saying, “the truth has nothing to hide.”
“The barbell squat exercise causes substantial increases in hamstring activation, strength, and hypertrophy relative to (insert here any hamstring dominant exercise, such as deadlift variations)” is a testable hypothesis. If they think that’s true, they can test it and publish it, and then it will BE a part of the scientific literature. If all they’re saying is that the hamstrings do something in the squat, then they’re really not making a statement that’s at odds with the science at all.
Now, in some cases (the original steroid research prior to Bashin et Al comes to mind), science will come to poor conclusions because of poor study design, but that’s a question of context, and the correct response is to critique the methodology of the studies rather than to turn your back on the scientific process itself.
If you think you’re right and the science is wrong, and you can’t find major design flaws in the studies you dispute, you’re either arrogant and lacking a leg to stand on, or you’re in the position of needing to “put up or shut up.”

5. Science flip flops, changes positions, or isn’t reliable
Changing positions in the face of new evidence isn’t a weakness. That’s a sign of humility. Science doesn’t claim to have Truth (notice the capital T). Science merely tries to move closer and closer to what is actually true and verifiable. If something is found to be false, it should be discarded. That’s not wishy-washy-ness. That’s epistemological honesty.

6. You can find a study that says anything
This is another fundamental misunderstanding of how science works. Applying science isn’t about finding a single study to support your position. It’s about looking to see what the bulk of the literature says. Science is consensus-driven.
For example, if you have 2 poorly-controlled studies saying GMOs are going to cause cancer and kill you, and 15 major, well-controlled studies saying they’re fine and carry no significant long-term risk of disease, you go where the best and most numerous studies are leading. The fact that there are dissent and conflicting studies doesn’t mean science isn’t useful – it just means you need to examine the literature as a whole and not try to cherry-pick studies to make a point.
Reviews and meta-analyses are good places to start for an overview of a topic.

Drawbacks:
1. prescription vs. principles
Scientific studies don’t write training programs for you. They teach you about mechanisms and principles that you can then apply to your own training or to how you train athletes.
Science will never remove the importance of the strength coach. Science may give you the ingredients, but the trainer or coach is still the master chef. Training and program design will always be equal parts art and science.
2. individual variation
As I’ve harped on before, science deals with averages. It doesn’t (at least yet) account for individual variability. As such, it can help give you a starting point for programming, but a smart coach or athlete still needs to make adjustments to account for individual differences that can’t show up in a study that has to deal with means and standard deviations.
3. insufficient literature
This is a point the critics are 100% right about – right now, the scientific literature about training for elite level athletic endeavors is pretty thin gruel.
However, some would assert that the logical implication is we need to forget about exercise science.
I couldn’t disagree more. The best way to fix bad science or insufficient science is with more science! It is a self-correcting process.
For example, prior to the germ theory of disease, it was often thought that disease was caused by ill humors in the air, or by “bad blood.” Doctors weren’t held in particularly high esteem, and many were skeptical of the medical profession as a whole. However, Louis Pasteur and Robert Koch helped demonstrate that infectious diseases were actually caused by microorganisms, and thus modern medicine was born, and doctors were actually able to treat disease well and reliably get positive results from their treatments.
Just because the exercise science literature is insufficient for many questions an athlete or coach will wrestle with, that does not mean the process as a whole is unsound – it just means more research needs to be done to expand the knowledge in the field.
Luckily, I think we’re on the cusp of some really exciting times in strength science. Jacob Wilson, Alan Aragon, Brad Schoenfeld (who has literally a dozen studies in review right now – I’m sure mostly on trained athletes!), and many others are pumping out research almost every week that’s relevant to most of us on subjects like the effectiveness of post-workout protein supplements, whether high or low reps are better for muscle hypertrophy and strength, and the effects of blood flow restriction training on hypertrophy.
I think the critics are going to be amazed at the relevance and quality of studies that are coming down the pike in the next couple of years.

Is there really a conflict?
Or, to state it another way, why would a coach be critical of applying the scientific method to training athletes.
To reiterate – the truth has nothing to hide.
Honestly, I can only think of two reasons why someone would oppose exercise science.
a) they don’t understand how it works, and come to conclusions about its usefulness based on bad assumptions.
b) they don’t want to find themselves in a position of having to admit they’re wrong if the evidence comes out against them.
The best coaches (even once who aren’t explicitly citing scientific studies) are already using the scientific process every day.
Science isn’t complicated or reserved for the elites. It’s a simple process
1. make an observation
2. make a hypothesis (prediction) based on that observation
3. think of a way to test your prediction
4. run the test (experiment)
5. ask yourself if the outcome of the experiment supported your prediction, or called it into question.
Any good coach should always be trying to figure out better and better ways to improve their athletes’ performance. When they observe that something could be improved upon, attempt a fix, and then check to see if the changes had the desired effect, they are doing science. That is how good coaches became good coaches, and continue to become better coaches.
The only coaches not doing science, on some level, are the ones that say there’s only one way of doing things and refuse to change in the face of new evidence. They don’t realize that just because something works, it could still work better. Instead of innovation and improvement, this approach represents stagnation. It belies a stronger desire to assert that “I’m right, and have been right this whole time” than the desire to improve training outcomes for their athletes.

There is no true conflict between evidence-based coaches and in-the-trenches coaches. Evidence-based coaches start with the literature, and refine their approach based on in-the-trenches experience. In-the-trenches coaches start with experience, and apply the scientific method to their training programs to continue improving them. In my opinion, both are legitimate ways to learn and improve, and both camps should listen to what the other has to say.

Exercise Science: What is it good for | Strength & Science

Voor de anti-science club, misschien een aantal redenen om je niet enkel te baseren op ervaring maar mooi van beide walletjes te snoepen

[nbtp]

dubbel

[akito]

Paar leuke dingen gelezen:
- In long-term studies, both linear high-intensity and HIIT training is superior to lower intensities on the whole for maintaining and/or increasing cardiovascular fitness & lean mass, and are at least as effective, and according to some research, far better at reducing bodyfat.Hier struikel ik een beetje over. Waarom far better?

Hij spreekt zichzelf eigenlijk tegen in deze bron
Effects of exercise intensity on cardiovascul... [Am J Clin Nutr. 2002] - PubMed - NCBI
In de andere bronnen, voor zover ik ze bekeken heb, verschillen er ook andere parameters zoals verbrandde kcal/sessie, aantal sessies per trainingsintensiteit of kcal deficit qua voeding. Tsja dan valt er over 'bodyfat reduction' per trainingsmethode (LIT/MIT vs HIT) niks zinnigs meer te zeggen natuurlijk. Uit z'n eigen bron(nen) blijkt dat voor zowel short als long-term vet verlies vooral het aantal verbrande kcal's key is. Vind far better ook slecht (lees; Selectief) gekozen.

Rejecting the relevant exercise science literature because the bulk of the literature isn’t aimed at elite athletics is like dismissing mathematics because most of the math textbooks printed are for grade school classes, not Ph.D. level mathematicians.

Vind dit echt een mooie typische inderdaad

[pescatore]

Layne mag niet ontbreken in Googlelogentopic

https://www.youtube.com/watch?v=G6H2edyPLU8

[talalelh15]

Ja vanochtend gezien die van layne. Leuke video.

[pescatore]

Ja vanochtend gezien die van layne. Leuke video.

Die hele video log serie is wel leuk

[bvds]

Tal,

je inbox zit vol..

[akito]

Dat wist ik inderdaad
Dat is zeker waar, het is een zeer beheerde opleiding in de coach wereld. Ikzelf heb de cursus waarover het examen gaat al geruime tijd in mijn bezit, is zo'n 800 pagina's groot met de "basis" (tenminste voor die mannen) voor strength and conditioning coaches. Het examen zelf is meerkeuze en lijkt me best mee te vallen. Hiermee wil ik zeggen dat het certificaat in handen krijgen voor de meesten wel moet lukken, tenminste als de inzet er is. Je moet wel je examen gaan afleggen in Engeland (of in Amerika en nog wat andere plaatsen, maar deze is het dichtst), dat is wel een min puntje.

Om uiteindelijk echt iets te betekenen daarin tegen in die wereld, zal je veel meer moeten doen inderdaad dan gewoon dat certificaat onderhouden (moet om de zoveel tijd vernieuwd worden trouwens via punten die je kan verdienen). Maar het is denk ik een mooie start.

Ikzelf moet jammer genoeg eerst nog men andere studie afronden, volgend jaar laatste jaar, en dan ga ik eens kijken hoe ik dit allemaal ga aanpakken. In tussentijd ben ik wel al begonnen met de cursus al wat te lezen en aanduidingen in te maken. Want deze is toch soms echt wel Chinees voor mij

Minorenaanbod | Hogeschool van Amsterdam
Bij de HVA wordt 2x per jaar het examen afgenomen, weet niet welke studie je doet anders zou je dit er als (tweede) minor bij kunnen gooien. Lijkt me gruwelijk man.

[akito]

Hier nog een leuk plaatje voor de liefhebbers, ben benieuwd hoe mensen als IM hierover denken